Մանվել Խաչատրյան

“Ինչից փախչում ես` գլխիդ է գալիս” Ամեն ինչ սկսվեց իմ ծնողներից, որոնք Գյումրու Վարդան Աճեմյանի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասաններ են: Անընդհատ խուսափում էի դերասան դառնալուց. ընդունվեցի Մոսկվայի ձեռներեցության ակադեմիայի Գյումրիի մասնաճյուղը, բայց բանակից զորացրվելուց հետո երկու օր դասի գնացի եւ հասկացա, որ չեմ կարող… Մի օր արթնացա եւ  ասացի` “Մայրիկ, ես գնում եմ Երեւան”: Մտածում էի, որ մի տանը 4  դերասան չի լինի, քանի որ քույրս էլ ընդունվեց Թատերական ինստիտուտ: Սակայն ամեն ինչ նախանշված էր… Երեւանում ընդունվեցի Ջազ քոլեջ ու զանգեցի մամայիս: Ինքն էլ հետեւյալը պատասխանեց. “Ես այդպես էլ գիտեի”. մայրս ամեն ինչ գիտի` տեսնում է  մեկ օր առաջ: 2002-ին էլ Երգի պետական թատրոնում  “Կանաչ գոտի” մրցույթն եղավ: “Թիվ 5” խմբի Ռաֆոն իմ կուրսեցին էր ու մասնակցում էր այդ մրցույթին: Ամեն անգամ անցնում էի Երգի թատրոնի կողքով եւ երազում, որ մի օր կընդունվեմ` Արթուր Գրիգորիչի մոտ սովորելու. իր երգերի ներքո է անցել մանկությունս: Մի խոսքով գնացի, փորձեցի բախտս: Խիզախության համար մոտակայքում գտնվող խինկալիանոցում 100 գրամ “արաղ քցեցի” եւ մտա:): Ու տեսա հանձնաժողովին` Հրաչ Քեշիշյան, Վարդուհի Վարդանյան, Արթուր Գրիգորյան` ինձ համար շատ կարեւոր մարդիկ: Երկու երգ կատարեցի, եւ Գրիգորիչն ասաց` “Լավն ա, թող գա”: Այդպես կազմավորվեց “Թիվ 5” խումբը: Հետագայում դարձա Գրիգորիչի ամենամտերիմ մարդկանցից մեկը` իր օգնականը: Շատ հետաքրքիր տարիներ անցկացրի իր հետ, հետաքրքիր մարդ է Գրիգորիչը: Իր շնորհիվ տեսա Հայաստանը, ավելի շատ սիրեցի այն: Երգի թատրոնում սիրահարվեցի մի աղջկա` պարուհու, ով սովորում էր Թատերական ինստիտուտում: Եվ այդ աղջիկն ինձ նորից դեպի թատրոն բերեց:): Եվ, վերջապես, ընդունվեցի Սամսոնովիչի կուրս (Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ալեքսանդր Գրիգորյանի մասին է խոսքը:)): Զուգահեռ ընդունվեցի “Մհեր Մկրտչյան” արտիստական թատրոն, բավական լավ դերեր խաղացի, իսկ 2006-ին ընդունվեցի Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոն: “Մհեր Մկրտչյան”-ում հիմա պայմանագրով խաղում եմ “Բուրատինո” եւ “Հացթուխի կինը” ներկայացումներում: Որսորդ Անթոնեթի դերն իմ ամենասիրելին է, քանի որ այն Մհեր Մկրտչյանի խաղացած վերջին դերն է: Իմ բախտը բերել է վարպետների առումով՝ Արթուր Գրիգորիչ, Ալբերտ Մկրտչյան եւ Ալեքսանդր Գրիգորյան: Այս մարդիկ մեջս սերմանեցին թատրոնի “կլասիկան”: Բայց ամենաշատն իմ բախտը բերել է, որ ծնողներս ինձ դաստիարակել են ոչ թե բիզնեսմենի կամ խաբեբայի ոգով, այլ` արվեստագետի: Չեմ ասում` բիզնեսը վատ է, բայց սա է իմ կոչումը: Առաջին դերս կերտել եմ էլի իմ իրական կոչումից փախչելու շրջանում: Թատերական ինստիտուտի Գյումրու մասնաճյուղում ավարտական ներկայացում էր, դերասանը հիվանդացել էր, եւ ես փոխարինեցի… Առաջին մեծ դերս “Հացթուխի կինը” ներկայացման մեջ եմ խաղացել, դեռ առաջին կուրսում էի: Հիմա ամենաշատը սիրում եմ “Մանյակը”, այս դերով եմ տարված եւ ապրում: Չեմ սիրում, երբ հարցնում են` ինչպե՞ս եմ կերտում կերպարը: Դու ինձ այդ հարցը չտվեցիր:), չէի էլ կարող պատասխանել: Ինձ թվում է` դա նույնն է, թե հարցնեն` արդյո՞ք երեխայիդ սիրում ես: Շատ ուրախ եմ, որ երբեք Մանվել Խաչատրյանին չեմ մարմնավորել, որովհետեւ դա ամենավատ դերս կլինի` անելիք չեմ ունենա:): Մի շատ սիրելի դեր ունեմ, որն, ի դեպ, oրերս խաղացի “Հայֆեստ”-ի շրջանակներում: “Մեկ այլ մարդ”-ը մի քիչ աբսուրդի թատրոն է: Այն ամնեզիայով հիվանդ երկու մարդկու մասին է, ովքեր անընդհատ փորձում են “մեկը մյուսին հիշեցնելով” ապրել: Ես դերասան եմ, ով նաեւ կարողանում է երգել: Բախտս չի բերել, որ ինձ ճանաչում են ավելի շատ որպես երգիչ: Ուրախացա, որ ցանկացար իմ դերասանական կյանքի մասին խոսել: Կնոջս եւ երեխայիս առավոտներն եմ տեսնում: Կինս տնտեսագետ է, բայց դաշնամուր է շատ լավ նվագում: Ես բավարարված դերասան եմ, Աստված տա, այսպես էլ շարունակվի: Գումարային առումով բավարարված չեմ: Արտասահմանյան հյուրախաղերի ժամանակներ հաճախ մտածում եմ` վերջ, հետ չեմ գնա, բայց էլի վերադառնում եմ, սակայն չեմ բացառում, որ կարող է մի օր ուրիշ երկիր գնամ: Շատ ենք շրջագայել Ռուսաստանի քաղաքներով: Վերջին ներկայացումները Բրեստում էին: “Բելայա վեժա” փառատոնի շրջանակներում “Մանյակն” ենք ներկայացրել: Հրաշալի քաղաք էր. մի փողոց կար, ուր ամեն երեկո մի մարդ գալիս եւ ինչպես հին ժամանակներում, վառում էր պապտերները: Շատ թատերական քաղաք էր: Ամեն տարի Սանկտ-Պետերբուրգ ենք գնում: Անցյալ տարի “Ռեւիզոր” ներկայացմամբ  “Գրան Պրի” շահեցինք: Մեր եւ արտասահմանյան հանդիսատեսը տարբերվում են, երկուսն էլ լավ են, բայց “տարբեր տեղերում են ռեակցիա տալիս”: Ժամանակը չի հերիքում, չեմ հասցնում, ծնողներիս եմ շատ կարոտում…. Ինձ հանգստացնում է Գյումրին, երբ ցանկանում եմ մենակ մնալ, այնտեղ եմ գնում: Երվանդ Ենգիբարյանի հետ ուզում ենք ռոքային երգ գրել եւ կատարել, այն  Ստանիսլավսկու թատրոնի հիմնը կլինի:): Մտերիմ մարդիկ ամենաճիշտ քննադատներն են: Ներկայացումից 20 րոպե առաջ իջնում եմ բեմ, սնահավատության պես մի բան է դարձել: Կարծում եմ, որ իմ մասին ավելի լավ կպատմեն ինձ շրջապատող մարդիկ: Ինչպես ռուսներն են ասում` “Сказано–сделано!”: BRAVO.am-ը Մանվելից գաղտնի զրուցել է դերասան Երվանդ Ենգիբարյանի հետ:): “Հավանում եմ Մանվելի աշխատասիրությունը, պահանջկոտությունն իր հանդեպ եւ այն չափավոր էգոիզմը, որը չի փչացնում մթնոլորտը եւ ներկայացումը: Ինձ համար շատ հեշտ է նրա հետ աշխատել: Մենք արդեն շատ լավ ենք իրար հասկանում բեմում, բայց երկուսս էլ հումորի մեծ զգացում ունենք, եւ եթե ներկայացման ժամանակ ինչ-որ բան պատահի, կարող ենք այն տապալել ;)”: “Ի՞նչն է ինձ զայրացնում եւ միաժամանակ դուր գալիս Մանվելի մեջ. “Օ մադամ, օ մսյե” ներկայացման ժամանակ Մանվելը փնտրում է թատրոնի դերասաններից Իգիթխանյան Յուրային, որպեսզի բառերը կրկնի, չնայած որ այդ նույն ներկայացումն արդեն 3 տարի է` խաղում ենք”: Նաեւ հանդիպեցինք Վիգեն Ստեփանյանին, ով “Օ մադամ, օ մսյե” ներկայացման ռեժիսորն է. “Առաջին անգամ եմ աշխատում Մանվելի հետ: Հանգիստ ենք աշխատում. երիտասարդ է, բայց արդեն լավ դերասան”: Տեքստը` Աննա Զիլֆուղարյանի /Bravo.am/ Լուսանկարները` Աղվան Խաչատրյանի /Bravo.am/ եւ Մանվել Խաչատրյանի անձնական արխիվից