«Չեմ հերքում՝ ես եմ ընտրել ամուսնուս». Լիդիա Գրիգորյանի եւ Գագիկ Մկրտչյանի սիրո պատմությունը

Երեւանի Հրաչյա Ղափլանյանի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասաններ Գագիկ Մկրտչյանն ու Լիդիա Գրիգորյանն արդեն 17 տարի է՝ միասին են, 2 որդի ունեն, բազմաթիվ դերեր են խաղացել ու տարատեսակ դաջվածքներ արել` երբեք չդադարելով սիրել իրար ու նորովի բացահայտել: BRAVO.am-ի «Եվ խոսեց սերը» շարքի համար նրանք պատմել են իրենց սիրելի աշխատանքի ու ընտանեկան երջանկության մասին:

Թատրոնի ու դաջվածքների կապը

- Ձեր երկուսի կենսագրություններում էլ մասնագիտությունը նշված է դերասան եւ նկարիչ: Ինչպե՞ս են այդ երկուսը համատեղվում:

Լիդիա. Միշտ սիրում եմ ասել, որ մասնագիտություններս են ինձ ընտրել: Նկարչություն եւ դիզայն էի սովորում ինստիտուտում, բայց 3-րդ կուրսում Գագոյի հետ հանդիպումը լիովին փոխեց կյանքս: Հրավեր ստացա ուժերս փորձել թատրոնում. հենց Դրամատիկականում էլ իմ առաջին դերասանական կրթությունն եմ ստացել, հետագայում Ռուսաստանում կուրսերի եմ հաճախել ու ինքնակրթությամբ զբաղվել: Շատ էի սիրում ներկայացումներ, մանկությանս թաքուն երազանքն իրականացավ, ու արդեն 17 տարի է՝ միացել եմ թատրոնին: Իսկ դաջվածքներ առաջինը Գագոն է արել, հետո առաջարկեցին՝ ես էլ փորձեմ:  

23

Գագիկ. Փոքր տարիքից չեմ սիրել մեկ գործով զբաղվել, քանի որ բնավորությամբ շատ ձանձրացող եմ ամեն ինչից, այդ թվում՝ մարդկանցից: Բայց նկարչությունը միակ բանն է, որը երբեք չի փոխվել ինձ համար: Իմ ամենահետաքրքիր ժամանցը եւ հանգստությունը մատիտով նկարելն է: Թատերական ինստիտուտում նոր էր բացվել մուլտֆիլմի նկարչի կուրսը, դրան զուգահեռ հնարավորություն ունեի քասթինգի գնալ ու դերասան աշխատել: Ընդունվեցի Դրամատիկական թատրոն ու Լիդիայի հետ ծանոթացա, ամեն ինչ միանգամից եղավ: Սիրում եմ շփվել, մարդկանց մասին 2 րոպե հետո պատմել այնքան բան, որ իրենք էլ զարմանան: Շփումն իմ 2 աշխատանքների առանցքում է. պետք է վստահեն, որ ստացվի, քննություն է՝ կկարողանա՞ս, թե՞ ոչ: Ամեն անգամ բեմ դուրս գալիս մոռացվում են տարիների փորձն ու խաղացած կերպարները, 0-ից պետք է ապացուցես ամեն բան: Ամեն օր եմ այդ քննությունը հանձնում, դրա համար չեմ ձանձրանում իմ գործից, անգամ 3-րդի մասին եմ մտածում:

- Խոսենք երկուսի կապից, մեծ պատասխանատվությունից եւ թե ինչպե՞ս են օգնում իրար:

Լիդիա. Մի քանի օր առաջ հանդիպել եմ ուսուցչիս, ով իմ մտածելակերպի հիմքն է դրել՝ նկարիչ Արա Հովսեփյանին, որն ինձ ուսուցանել է Կոջոյանի անվան գեղարվեստի դպրոցում: Ասել է՝ «Սովորեք մտածել»: Դա ինձ շատ է օգնում աշխատանքի մեջ: Կարող եմ ուսումնասիրել մարդկանց ու զուգահեռներ անցկացնել՝ գտնելու կյանքի ճիշտ դրվածքը: Դաջվածք անելու ընթացքում զրուցելն օգնում է նոր տեսակներ ճանաչել, ինֆորմացիա ստանալ ու օգտագործել կերպար ստեղծելիս:

Գագիկ. Երբ մարդը տատուի վերջնական տարբերակին նայում է հայելու մեջ, դեմքին մի յուրատեսակ ժպիտ է գալիս, դրանից չափազանց մեծ էներգիա եմ ստանում ու լիցքավորված գնում թատրոն: Դաջվածքում ոչ թե նկարն է կարեւոր, այլ որոշումն անել մի բան, որն ամբողջ կյանքում քեզ հետ է լինելու: Այդ որոշման իրականացումն անձի պնդանալու փուլ է: Հայելու մեջ նայելիս էլ առաջին հերթին մտածում են՝ «Ես դա արեցի»: Ու այդ ամենում շատ կարեւոր մաս ես կազմում դու: Ես մենակ կատարողը չեմ, օգնել եմ, որ այն կյանքի կոչվի, հետաքրքիր դուետ է, նույնն էլ թատրոնում է: Եթե խաղընկերդ վատ խաղա, դու էլ ես այդպիսին դառնում, որքան էլ ջանք թափես: Դրա համար պետք է օգնես նրան:

- Ինչո՞ւ են մարդիկ գալիս թատրոն ու նաեւ դաջվածք անում, ի՞նչը լրացնելու համար:

Լիդիա. Թատրոն գալիս են՝ կենդանի շփում ստանալու: Երբեմն ինչ-որ դրվագներ նայելիս կարեկցանք է առաջանում, իրենց կողքից են տեսնում, հասկանում՝ ինչ է կարելի անել, գտնում են իրենց ցավի պատասխանը, կամ զուգահեռ են անցկացնում ու հասկանում, որ միայնակ չեն, ուրիշն էլ է իրենց պես մտածում: Շատ էին ասում, որ թատրոնը մահանում է, պահանջարկ չկա, բայց այն կա ու մնալու է, որովհետեւ ամենակարեւոր բանը կենդանի շփումն է:

Գագիկ. Հաճախ է պատահում, որ 30 տարեկան կամ ավելի մեծ մարդիկ գալիս են ներկայացում նայելու, հետո զարմացած գրում, թե ինչու չէին գալիս թատրոն: Հասկանում ես, թե որքան էմոցիաներ է ստացել, որ որոշել է նման բան գրել: Կարծրատիպ են լսել, որ թատրոնը ձանձրալի է, բայց անձամբ չեն փորձել: Մեկ անգամ նայելուց հետո սկսում են հաճախել: Նույնն էլ դաջվածքի դեպքում է, հենց առաջինն արեցին, հաջորդում է 2-րդը, 5-րդը… Որովհետեւ նոր բռնեցին այդ կայֆը:  

23

- Իսկ ո՞րն է տատու անելու հաճույքը:

Գագիկ. Ավելի վստահ ես դառնում ու հանգիստ, քո տեսակն ընդգծում: Էլ զոհաբերությունների չես գնում, քննադատությունների փուլը հաղթահարում ես: Մարդն անկեղծանում է իր հետ, սկսում իրեն ավելի լավ ճանաչել ու անել այն, ինչ ինքն է ցանկանում:

Լիդիա. Երբ մարդ մի բան կորցրած է լինում կամ խնդիրներով պարփակված, տարատեսակ լուծումներ է փնտրում: Դաջվածքի շնորհիվ իրենց եսն են գտնում ու արտահայտում, համարձակ որոշում է:

- Բայց երկուսդ էլ չունեք դաջվածքներ, ինչո՞ւ:

Գագիկ. Դեմ չենք, պարզապես դեռ չի եկել այն անելու փուլը: Ես անընդհատ մտածում եմ, թե ինչ է պետք ուրիշներին: Ուրիշներին կարող եմ հանգիստ խորհուրդ տալ, բայց երբ ինձ հետ պետք է անկեղծանամ, այնքան մութ աշխարհ է, մեծ անդունդ, ու հեշտ չի կոնկրետանալ: Որովհետեւ ամեն օր զարթնում եմ ու հասկանում, որ երեկ վատն էի, 5 տարի առաջ՝ անգամ չեմ ուզում հիշել, թե ինչպիսին: Նույն հարցի շուրջ մոտեցումս մշտապես փոխվում է: Ամեն օր փորձում եմ լավը դառնալ, դեղին գույնին ամեն օր պետք է նորովի նայեմ:

Լիդիա. Բացի այդ էլ հասկանում ենք, որ դերասանի մարմինն ամեն դեպքում այդքան էլ իրեն չի պատկանում ու հաճախ խանգարում է կերպարներ կերտելիս: Մատանիներից սկսած՝ պետք է հանեմ ու զրոյանամ բեմի վրա: Դաջվածք անելը լուրջ քայլ է: Չնայած՝ ինչ սկսել ենք զբաղվել դրանով, որոշել ենք գնալ Տիբեթ, որտեղ մեզ հին եղանակով դաջվածք կանեն վանականները:

Գագիկ. Պետք է գտնենք այն մարդուն, որի հետ 4 բառով կկարողանանք իրար հասկանալ, այդ կապը շատ կարեւոր է: Երբ տատու ես անում, այդ մարդու հետ ամբողջ կյանքում այնպիսի գերբնական կապ է հաստատվում: Ցավոք, բոլորին չեմ հիշում, բայց  իրենք, հո, չեն մոռանում. այն միտքը, որ ինձ 50 հազարից ավելի մարդ հիշում է ողջ կյանքում, անընդհատ էներգիա է տալիս ու առաջ մղում:

- Հիմա նորից վերադառնանք թատրոնին, ինչպիսի՞ դերասաններ եք ու ի՞նչն եք հավանում միմյանց մեջ:

Լիդիա. Հավանում եմ Գագոյի ինքնավստահությունը, որը նա փորձում է ներդնել իմ մեջ եւս, ես էլ ունեմ, բայց մի քիչ այլ կերպ է արտահայտվում: Սովորում եմ նրանից՝ նայելով իր խաղը, մտածելու կերպը, շատ եմ լսում իրեն: Սիրում եմ նրան բեմում՝ որպես գեղեցիկ արտաքին ունեցող արտիստ, ու թե մտածող դերասան: Բեմը հայելի է, որը ցույց է տալիս մարդու էությունը. այնտեղ լրիվ մերկ ենք: Այն երբեք չի խաբում:

23

Գագիկ. Նախ Լիդիան ունի իր բնավորությունը, որն արտահայտվում է տնտղելով, փորփրելով, հազար կետից նույն հարցը քննարկելով: Պատասխանատվությունն իր մեջ գագաթնակետում է: Նա չի մոռանում, թե ինքն ինչ է անում ու միաժամանակ շատ ուշադիր է ողջ տեսարանի հանդեպ, որպեսզի սխալի դեպքում կարողանա շտկել իրավիճակը:

Լիդիա. Իրականում ինքն էլ այդ որակն ունի, մենք երկուսս էլ Դրամատիկական թատրոնի դպրոցն ենք անցել, սովորել ենք մեծերից՝ Վլադիմիր Մսրյան, Գուժ Մանուկյան, Արթուր Ութմազյան, Հրաչյա Հարությունյան, Արմեն Խանդիկյան, Գրիգոր Խաչատրյան:

Գագիկ. Մի քիչ ուրիշ մթնոլորտ էր թատրոնում. լրջության չափն օդի մեջ էր: Հիմա այդ ամենը մեր ձեռքերում է, մենք ենք միջին սերունդը: Բեմում պատասխանատվությունն Ութմազյանից եմ սովորել, իր հետ այդ մասին երբեք չենք խոսել, բայց նրան ուսումնասիրելով եմ հասկացել՝ որն է իմը: Մյուսներից էլ տեսել եմ, թե ինչպիսին պետք է չլինել: Ինչպես Ութմազյանն է ասում Սեւակի խոսքերով՝ «Չպետք է մոռանաս քո արվեստի արհեստը, առանց որի արվեստ չի լինում»: Նա կարող է մեկ ականջով լսել բոլոր ձայները, թեեւ ինքը բեմի առջեւում է ու իր թիկունքում մոտ 40 հոգի կա: Հանկարծ որեւէ ֆալշ գնաց կամ ավելորդ ձայն, այդ մասին գիտի, ու վայն եկել, տարել է, որ գնանք կուլիսներ: Եթե մեկին թվում է՝ չի ֆիքսել, սխալվում է. նա ամեն ինչ ասում է: Փոքր բանից է ամեն ինչ փլվում: Երբ Լիդիան նոր կերպար պետք է կերտի, իրեն կորցնում եմ. ամբողջությամբ ընկղմվում է: Գիտեմ, որ իր հետ գործ չունեմ, որովհետեւ պետք է կարդա այդ մասին գիրքը, թարգմանությամբ գիրքը, բոլոր վերլուծությունները, հայտնիների հարցազրույցները, հեղինակի կենսագրությունը: Ամեն ինչ խորքային է ուսումնասիրում: Ես փորձում եմ շատ չիմանալ, որ իմ պատկերացրածով խաղամ:

- Լիդիա, «Չուչել»-ում Դուք առաջին անգամ բացասական կերպար եք մարմնավորում, ու այն բավական բարդ կերպար է: Ինչպե՞ս եք գտել ու բացահայտել նրա էությունը:

Լիդիա. Երբ առաջարկությունը ստացա, թեեւ չէի արտահայտվում, բայց մի քանի առումներով վախենում էի: Գիտեմ, որ ցանկացած դեր իմ մեջ հետք է թողնում: Դոստոեւսկի եմ խաղացել՝ «Անկոչ Աննան», ու երկար ժամանակ զոհի կերպարում էի, բոլորին սիրում էի: Մինչեւ հիմա էլ չեմ կարողանում ազատվել դրանից: «Չուչել»-ում  պետք է խաղայի անընդհատ ինչ-որ բանից դժգոհ ու միանշանակ իր ճիշտն ունեցող կերպարի: Փորձել եմ գտնել նրա ցավը, թեեւ դրանից նա դրական չի դարձել, բայց հանդիսատեսը հասկանում է, թե ինչու է այդքան դաժան: Ավագ որդիս ամեն ինչ հասկանում է, հաճախ լինում թատրոնում, եւ վախենում էի, որ իր համար այդ կերպարը կարող է օրինակ ծառայել: Շատ եմ խոսել հետն ու ամեն ինչ բացատրել: Կետչուպի ամեն տեսարանից հետո կուլիսներում Էմմային (Չուչելին մարմնավորած Էմմա Մանուկյան,-հեղ.) գրկում է եւ հարցնում՝ ինչպես է: Առաջին անգամ այդ տեսարանից հետո հիստերիկ արտասվում էր: «Դուրդ եկա՞վ այն ինչ արեցիր, ուրա՞խ ես»,-ասաց: Պատմեց, որ ձեռքն ու ոտքը ցավում են: Հետո հասկացա, որ այդ տեսարանի ժամանակ ձեռքն է սեղմել, նեղվել ու դրանից հետո համարյա կետչուպ չի ուտում, թեեւ շատ է սիրում:

23

- Ինչպե՞ս եք միասին աշխատում ներկայացումների պատրաստվելիս:

Լիդիա. «Վերջին ծաղրածուն» ներկայացման մեջ զույգ ենք խաղում, բայց փոխարինել ենք մյուս դերակատարներին, իսկ «Խելահեղ օր կամ Ֆիգարոյի ամուսնությունը» միասին ենք ստեղծել: Երբեմն մտածում են ամուսինները տանը նստում են ու աշխատում, խոսում ինչ-ինչ հարցերի շուրջ, բայց այդպես չէ: Փորձում եմ Գագոյին հուշել ու օգնել այն հարցերում, որոնք նա չի տեսնում: Ուրիշ մոտեցում ունեցող դերասան է, ես փորփրող եմ:

Գագիկ. Շատերին կարող է թվալ, թե դժվար է միասին աշխատել, բայց այդպես չէ: Ինձ համար կարեւոր է մարդուն անընդհատ ճանաչել, որովհետեւ մինչեւ վերջ ոչ մեկին էլ չես իմանալու՝ ուզում ես 100 տարի հետն ապրիր: Կան իրավիճակներ, որ իրեն չես տեսել դրանցում, հետաքրքիր է՝ ինչպես կդրսեւորի, ինչ խորհուրդ կարող ես տալ, որը կընդունի, ինչից կզայրանա: Նույնն էլ Լիդիային է հետաքրքիր, թե ինչպիսին եմ այլ հանգամանքներում, նորովի է տեսնում: Դժվար է միասին ապրել երկար տարիներ, մենք մոդայի հետեւից չենք ընկնում ու բաժանվում, իսկ մեր շուրջը բոլորն այդպես են անում, կամ էլ վախենում մեկի հետ միանալուց, որովհետեւ իրենց համար են ապրում:

- Միմյանց մասնակցությամբ ո՞ր ներկայացումն եք հավանում:

Լիդիա. Գագոն հիանալի է խաղում ամենախղճուկ կերպարից մինչեւ կոմս: Կան մարդիկ, որ միայն կոնկրետ դերեր են խաղում, նա ամեն ինչ էլ կարող է: «Ֆիգարոյի ամուսնություն»-ում եմ շատ սիրում, թեեւ ինքն իրեն չի հավանում:  «Գանգստեր Մաք»-ում էլ կերպարը շատ լավն է: Ինտելիգենտ բան կա մեջը եւ երբեք բեմում վուլգար ու լկտի չի դառնում: Շատերը կան, որ չես հասկանում՝ բեմի վրա տղամարդ են, թե ոչ: Տղամարդու բնությունը հիմա քիչ է մնացել, ժամանակին կային Ժան Գաբեն, Ալեն Դելոն, Գագոն այդ վերջին մոհիկաններից է: Երբեք հանդիսատեսին չի հաճոյանում, ինչը կարեւոր է:

Գագիկ. Լիդիային նորովի տեսնելը միշտ էլ հետաքրքիր է ու կապ չունի, թե որ կերպարում, հավանում եմ, թե՝ ոչ: Ինքը երջանիկ է ներկայացումից հետո, իսկ ինձ համար դա է ամենակարեւորը:

Համարձակ Լիդիան ու տղաները

-Ինչպե՞ս է եղել ձեր առաջին հանդիպումն ու ի՞նչ տպավորություններ են մնացել:

Լիդիա. Երբեք չի մոռացվում այդ օրը: Միշտ սիրում է ասել, որ ես եմ առաջինը մոտեցել ու բարեւել իրեն:

Գագիկ. Կպցրել է (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Լիդիա. Թատրոն էի հրավիրված ընկերուհիներիս հետ, նրանից մեկը ճանաչում էր Գագոյի ընկերոջը՝ Սուրեն Փահլեւանյանին: Նա դեռ ներկայացման չէր բարձրացել, ու թատրոնի մոտ զրուցեցինք բոլորով: Մինչ այդ բեմում նրան տեսել էի ու ճանաչում էի: Մեկ շաբաթ անց պատահական նկատեցի ջազի փառատոնին, որտեղ մեր ուսանողները նկարում էին: Մոտեցա ու բարեւեցի, հիշեցրի, թե ինչպես ենք ծանոթացել:

Գագիկ. Իսկ ես հիշեցի՞:

Լիդիա. Այո, ասացիր Սուրոյի ընկերուհին եմ, բայց մենք նրա ու քեզ հետ միաժամանակ էինք ծանոթացել:

23

-Եվ երբ արդեն իրար հիշեցիք, ինչպե՞ս ամեն ինչ սկսվեց:

Գագիկ. Ես ճիշտն եմ ասելու, իսկ ինքը չի համաձայնելու հետս: Մի օր դուրս եմ գալիս Թատերական ինստիտուտից, ինչ-որ մեկն ինձ է սպասում (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Եկել է ինստիտուտ, ճշտել ընկերուհիներից, թե ով եմ: Մեկն ասել է՝ կնամոլ եմ, հետս գործ չունի: Մեկ տարի ուշ էի ընդունվել, մտածում էր՝ իրենից փոքր եմ, յանի, իր համար դա կարեւոր էր: Ու ինձ կոպիտ կերպով հրավիրեց թատրոն:

Լիդիա. Նայեք՝ ինչ սիրուն է նկարագրում, կյանքս, ապրես:

- Փաստորեն ձեզնից վճռականը Լիդիան էր:

Լիդիա. Չեմ հերքում, ես եմ ընտրել նրան, միշտ էլ կինն է ընտրում, ես պարզապես բարձրաձայնում եմ, մնացած դեպքերում, սովորաբար, կանայք համեստաբար լռում են:

Գագիկ. Օգտվեց իմ ջենթլմեն լինելու հանգամանքից: Հրավերից հրաժարվեցի, նորից հրավիրեց, բայց ես ուրիշ ներկայացման պետք է գնայի այդ օրը, ի վերջո համաձայնեցի: Գնացի, բռնեց ձեռքս, քաշեց, պաչեց (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Լիդիա. Սուտ բան չի ասում իրականում, իրավիճակն իր տեսանկյունից այդպես է ստացվում:

Գագիկ. Դե, ես ավելի հողային մարդ եմ, ոնց եղել է, այդպես էլ պատմում եմ:

23

- Իսկ ինչպե՞ս հասկացաք, որ ամեն ինչ լրջանալու է եւ ընտանիք եք կազմելու:

Գագիկ. Իրարով տարվելուց հետո ավելի ամրացան հարաբերությունները, ծաղիկ խնամելու պես է, երբ չես մոռանում ժամանակին ջրել ու հոգ տանել, ավելի է փարթամանում:

Լիդիա. Այնպես դասավորվեց մեր կյանքը, որ անգամ ամուսնական առաջարկություն չի եղել:

Գագիկ. Սկսել ենք միասին ապրել ու կենցաղ կիսել, չհասունացած խոսակցություններ ու բզբզանքներ չենք ունեցել: Ապուշ բաների ժամանակ չունեինք, գիտեինք, որ ընկել ենք մի առու ու միասին գնում ենք առաջ:

Լիդիա. Կռիվներ չենք արել, ինտրիգներ կամ իրար չհասկանալ չի եղել: Միասին սկսել ենք աշխատել, իսկ դա շատ կարեւոր է:

- Իսկ այդ 17 տարիների ընթացքում ո՞նց եք փոխվել ամեն մեկդ ու սերն ինչպե՞ս է վերափոխվել:  

Գագիկ. Դե, ամեն մեկս ունենք մեր կրքերը, բայց պետք է անպայման հետեւել, թե դիմացինդ ամեն օր ոնց փոխվեց: Եթե քեզ համար թանկ է, պետք է հասկանաս դա: Այսօր ես ու 17 տարի առաջ՝ տարբեր մարդիկ ենք:

Լիդիա. Իրեն թվում է. տարբեր մարդիկ չենք, ուղղակի հետաքրքրանում ենք: Հիմա նա ավելի է հասունացել, զարգացել, ճոխացել, քիչ-քիչ դրական կողմերը գումարվել են իրար: Հիմա բաներ է ասում, որ 17 տարվա ընթացքում առաջին անգամ եմ լսում իրենից, մոտեցումներ կան, որոնց մասին հիմա իմացա: Փորձում ենք միշտ իրերին տարբեր կողմերից նայել, ինչն օգնում է մեր հարաբերությունները կենդանի պահել:

Գագիկ. Ես պետք է ամենալավն ունենամ, դա էգոիզմ չէ, այլ իմ ուղին, որին ձգտում եմ, նույնն էլ հարաբերությունների մեջ է: Եթե մեկը բաժանվում է, դա իր հետ կատարվածի խնդիրը չէ, այլ իր տված լուծումը: Ինչո՞ւ ես հարցին նման կերպ մոտեցել, որ ամեն ինչ դրան հասավ: Դու թուլացար, չարեցիր գերբնականը, չփոխվեցիր, չտնտղեցիր, որովհետեւ էգոիզմդ քեզ կերավ: Բաժանված ամուսինները պարտված մարդիկ են: Շատ ավելի դժվար է իրար հետ լինելով՝ այնքան իրար չխանգարել, որ այդ ազատությունն ու լավը դառնալը նաեւ դիմացինիդ ձեռքբերումը լինի:

Լիդիա. Մենք երբեք չենք վիճում, կարող ենք փոքր հարցերի շուրջ նեղված լինել, բայց մեծ կռիվներ չեն լինում: Անգամ մի ժամից ավելի չենք կարող առանց իրար հետ խոսելու մնալ (Լիդիան ուշանում է թատրոնի փորձից, եւ Գագիկի հետ ենք շարունակում զրույցը,-հեղ.):

23

- Երեխաներից խոսենք, ի՞նչ փոխեցին ու բերեցին ձեր կյանք:

Գագիկ. Երբ երեխա չունես, չգիտես՝ ինչի համար ես ապրում: Երեխաների շնորհիվ իմացանք, թե ինչի համար ենք ապրում՝ չմոռանալով մեզ, մեր հաճույքներն ու ժամանցը, մասնագիտությունն ու աշխատանքը: Կարող ենք ունենալ շատ անքուն գիշերներ, ջղայնանալ, բայց այդ հրաշքը բոլորի հետ պետք է կատարվի: Իմ ընտանիքում երբեք չեն ասել, թե ինչ պետք է անեմ: Պարզապես այն, ինչ իմ շուրջն արել են մյուսները, ես չեմ փորձել: Նույն բնավորությունն էլ ունի ավագ որդիս՝ Էդուարդը: Նա շատ շփվող է ու բոլորի հետ ընկերություն է անում:

- Իսկ ի՞նչ հետաքրքրություններ ունի ու ի՞նչ է սիրում անել:

Գագիկ. Էդուարդը դեռ փոքր էր, երբ իմացավ, որ իր պապիկը՝ Լիդիայի հայրը, ջրագնդակի մարզիչ է եղել, միջազգային կարգի մրցավար ու շատ մեդալներ ունի: Նա դասավանդել է Կուկուռուզնիկի (Երիտասարդական պալատ) լողավազանում: Նրա պատուհանից հենց այդ տեսարանն է բացվում, բայց շենքն էլ չկա: Սկսեց հետաքրքրվել ու իմացավ շենքի հետ կապված ամեն ինչ, «սովետական» Երեւանի բոլոր կառույցների մասին մանրակրկիտ տեղեկություններ ունի: Երբ ճարտարապետներն իմացան Էդուարդի մասին, հանդիպեցին հետը: Դրան հաջորդեց մետրոյի ուսումնասիրությունը, Մետրոպոլիտենից  հրավեր ստացավ, ապա մասնակցեց հունիսի 1-ին նվիրված նկարահանման, որի կադրերը ցուցադրվեցին բոլոր կայարաններում: Ես իրենից իմացա, որ «Տիտանիկի» վրա 6 հայ է եղել, նրանից մեկը՝ Դավիթ անունով, նշանված էր ու խոստացավ ամեն գնով փրկվել ու գտնել սիրելիին, այդպես էլ արեց:  

- Իսկ փոքր որդին ինչո՞վ է տարբերվում:

Գագիկ. Դավիթի պես ուրախ երեխա դեռ չեմ տեսել, իրեն հետաքրքիր է ամեն վայրկյանի ժամանցը: Անընդհատ պետք է մի տեղ գնա: Ցանկացածի գրկում էլ մնում է, դեռ փոքր է, բայց հստակ բնավորություն ունի՝ բոլորի հետ լավ լինել:

«Իմ ամենալավ ընկերն է»

Գագիկ. Լիդիային չեմ ուզում գովել, բայց այն կատարյալ կանանցից է, եթե ասելու կամ քննադատելու որեւէ բան ունի, նախ իր մեջ է վերլուծում, հետո՝ բարձրաձայնում: Հարց տալուց առաջ պատասխանն արդեն գիտի. շատ նորմալ քրքրել է ամեն ինչ ու գտել այն: Այնպես որ, որեւէ բան հարցնելիս պետք է ճիշտն ասել, իմաստ չունի խաբել: Ինչքան էլ տարբեր ընկերներ ունենամ, իմ ընկերը Լիդիան է, որովհետեւ ավելի անկեղծ հարաբերություններ, քան քո կնոջ հետ, ոչ մեկի հետ չես ունենալու:

23

«Առանց նրա կիսատ եմ»

Լիդիա. Մի հիանալի, տակավին երիտասարդ, որին հանդիպեցի 17 տարի առաջ: Փաստորեն չեմ հոգնել իրենից, ինչը զարմանալի է, որովհետեւ ես, սովորաբար, մարդկանցից, իրերից հոգնում եմ եւ հանգստանալու ու լիցքաթափվելու կարիք է լինում:  Բայց նրանից հանգստանալու ցանկություն այս ընթացքում երբեք չեմ ունեցել: Եթե որեւէ երկիր է մեկնում, միշտ ծանր է, ինձ մենակ եմ զգում առանց նրա, կիսատ: Երբ վերադառնում է, նոր լիարժեք եմ դառնում, բայց դա նրանից չէ, որ բնույթով ինքնաբավ չեմ:

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Էլեն Գասպարյանի
BRAVO.am