Արամ Կարախանյան. «Ինձ աղջիկս հետ բերեց Հայաստան»

Ոչինչ չի ջերմացնում այնպես, ինչպես աշնանային ցուրտ օրը հետաքրքիր զրուցակից գտնելը: Ինձ համար այդպիսին դարձավ դերասան Արամ Կարախանյանը, որի հետ թեեւ առաջին անգամն էինք հանդիպում, բայց BRAVO-ի համար խոսեցինք շատ կարեւոր ու անձնական թեմաներից՝ թատրոնից ու սպասվող մյուզիքլից, ընտանիքից ու Հայաստանից, տխրելու պատճառներից ու չանցնող ցավից:

- Շատ աշնանային օր ենք հանդիպել, անձրեւն էլ կամաց թափվում է մեզ վրա, դրա համար ուզում եմ իմանալ տարվա այս եղանակը Ձեզ համար ինչո՞վ է առանձնանում:

- Աշունը շատ եմ սիրում, Հայաստանում այն ավելի սիրուն է լինում: Մտածելու ու մի քիչ սթափվելու ժամանակ է: Լավ ասացվածք կա՝ «Ճտերն աշնանն են հաշվում», նայում ես՝ ինչ ճանապարհ ես անցել, ինչ արել, ինչերի հասել, կամ ինչն էր ավելորդ, ու փորձում դրանցից ազատվել: Դա վերաբերվում է նաեւ հարաբերություններին ու որոշումներին: Փիլիսոփայելու եւ թեյ խմելու եղանակ է:

- Թեժ ամառվանից հետո սկսում ենք առաջին ցուրտը զգալ ու տաքանալու կարիք է առաջանում:

- Մի երկու օր առաջ մտածեցի ու հաշվեցի, որ հունիսին եւ հուլիսին կտրուկ մեծանում է ծնվող երեխաների քանակը, որովհետեւ աշունը մոտիվացնում է իրար ավելի մոտիկ լինել, միմյանց ձեռքը բռնել, գրկել իրար եւ միմյանցով տաքանալ:

- Մենք Տիկնիկային թատրոնի տանիքին ենք, եւ ուզում եմ իմանալ թատրոն երեւույթն ի՞նչ դեր ունի Ձեր կյանքում:

- Թատրոնը շատ կարեւոր սյուն է ինձ համար. մոտ 12 տարեկանում պատահական հասկացա, որ դերասան եմ, 16-ում արդեն հասցրել էի հիասթափվել թատրոնից որպես հիմնարկ: Մինչեւ 2000-ականները գլորեցի թատրոնում աշխատանքը, մոտ 8 տարի էլ Ռուսաստանում զբաղվեցի: Հասկացա, որ թատրոնի մարդ եմ, բայց չեմ կարող թատրոնում աշխատել (լսվում են Կաթողիկե եկեղեցու զանգերը,-հեղ.): Այդ աշխատանքը սեր է ու չի ենթադրում, որ պետք է փոխզիջումների գնաս եւ խաղաս այն ներկայացումներում, որոնք քեզ չեն ոգեշնչում, ու դուրս եկա թատրոնից: Այնպես ստացվեց, որ 2015-ին առաջարկ ստացա Տաթեւ Մելքոնյանից՝ աշխատելու «Ես այստեղ եմ» ներկայացման մեջ: Այն արդեն 106 անգամ խաղացել ենք, որից մոտ 104-ը՝ Տիկնիկայինում: Ոչ մի թատրոնի չեմ պատկանում եւ աշխատում եմ միայն այն գործերում, որոնցում իմ ներկայությունը կարեւոր է, եւ ասելիք ունեմ:

15

Արամ Կարախանյանը եւ Հասմիկ Բաբայանը

- Ինչպե՞ս հայտնվեցիք «Պոեմէ» շարքում ու Տաթեւ Հովակիմյանի հետ ստացաք այդքան նուրբ ու զգացմունքային հոլովակ:

- Նախ Տաթեւի երկրպագուներից եմ. ինձ հետաքրքիր է իր առաջ բերած ոճը՝ վիդեոնովելները, շատ տրամադրող են: Ուրախացա, որ առաջարկեց միասին աշխատել, բայց հայերենիս պատճառով մտավախություն ունեի: Տաթեւը խոստացավ հետս լինել եւ օգնել, նրա վստահությունն ինձ էլ փոխանցվեց: Իր կողքին շատ լավ թիմ ու մարդիկ են հավաքել:

- Նկարահանումն արել եք Դեբետում, ինչպիսի՞ն էր միասին տեսախցիկի առաջ ստեղծագործելու ընթացքը:

- Տեքստը հենց սկզբից է ծնվել Տաթեւի մեջ ու որոշել է, որ ես պետք է լինեմ իր կողքին: Ասելիքն իսկապես բազմաշերտ է իր բովանդակությամբ ու տրամադրող լռությամբ. սիրում եմ նման գործեր: Պայմաններից մեկն այն էր, որ քաղաքից դուրս պետք է նկարել, մնացածը տեղում էր որոշվում. տունը, պատուհանը, հայացքները, բնական լույսը՝ ամեն ինչն այդ օրը մեր կողմից էր: Օպերատորական լավ լուծումներով է ստացվել, մի քանի ժամում ենք նկարել: Այն նման է կարճամետրաժ կինոյի, որը չունի սկիզբ ու վերջ: Հնարավորություն ստացա ծանոթանալ ու աշխատել նոր թիմի եւ լավ մարդկանց հետ:  

- Իսկ Դուք պոեիզա սիրո՞ւմ եք, կարդո՞ւմ եք Ձեզ կամ ուրիշների համար:

- Պոեզիան ինձ համար մի քիչ ինտիմ բան է, ինստիտուտ ընդունվելիս եմ արտասանել Ախմատովայի «Ռեքվիեմը»: Չեմ սիրում նաեւ պոեզիա լսել ուրիշների կատարմամբ, համացանցում մի քանի անգամ հանդիպել եմ տարբեր հեղինակների, բայց չեմ ընկալում դրանք: Պետք է գիրքը բացեմ ու ինքս կարդամ, որոշեմ՝ ինչպես շնչել այդ ընթացքում, գտնեմ ռիթմն ու բառախաղը:  

- Նույն կերպ ես չեմ կարողանում ընկալել աուդիո գրքերը, սիրում եմ կարդալ:

- Բայց փորձ ունեցել եմ ընկերուհուս նովելները ձայնագրել. ֆոնային երաժշտություն ու դադարներ եմ ավելացրել: Ընթացքն ինձ համար հետաքրքիր էր, որպես ռադիոներկայացում հեռարձակվեց: Նման որակով աշխատանք կուզեմ լսել ղեկին կամ էլ գնացքով երկար ճանապարհ գնալիս:  

- Այս տարի «Ոսկե ծիրան»-ում ցուցադրվեց «Ամերիկացին» ֆիլմը, որում Դուք էլ խաղացել եք: Ինչպե՞ս էր Մայքլ Գյուրջյանի հետ համագործակցելը:

-Մոտ 5 տարի առաջ ենք առաջին անգամ հանդիպել Գյուրջյանի հետ, ծանոթացանք ու իրար կորցրինք: Ապա 3 տարի հետո նորից տեսանք իրար, ու ասաց, որ անպայման կաշխատենք միասին: Այդպես էլ եղավ, առաջարկ ստացա նրա ֆիլմում խաղալ: Միշտ ռեժիսորի կողմից եմ, որ իր պատկերացրածն իրականանա, ոչ թե ինքը դիմի զոհողությունների: Հետաքրքիր էր հետեւել, թե ինչպես էր կադրում աշխատում. գլխավոր դերում հենց ինքն էր: Հոլիվուդյան դպրոց է անցել ու կինո ստեղծելու հստակ պատկերացում ունի: Պրեմիերայից հետո հասկացա, որ իմ կերպարը շատ լուրջ է ստացվել. կարող էի մի քիչ գրոտեսկային դարձնել: Իսկ Տրդատը եւ Ժորան, որոնք իմ սիրելի դերասաններն են, իրենց կերպարը մոտեցրել են «Կյանքը հիասքանչ է» ֆիլմի մակարդակին:



- Հոլիվուդյան դպրոցն ինչո՞վ է տարբերվում, Դուք այլ ռեժիսորների հետ էլ աշխատել եք ու ծանոթ եք տարբեր ոճերի:

- Նկարահանելիս բազմաթիվ դուբլեր են արվում տարբեր ռակուրսներից. պետք է ֆիքսես, թե որ ձեռքով ինչ վերցրիր կամ որեւէ բառ արտասանելիս ինչ շարժում արեցիր: Այդ ամենն իմ դեպքում բացակայում է, քանի որ շատ էմոցիոնալ եմ, ու հաճախ այն, ինչ ծնվում է ու լավ ստացվում, հենց այդ պահին է լինում: Նույնիսկ չեմ էլ հասցնում նկատել, թե ինչ արեցի: Մայքլի դեպքում ամեն ինչ հաշվարկած էր ու հստակ, դա կախված է նաեւ դերի ծավալից: Կինոհրապարակում երկրորդական դերի դերասանները շատ փորձելու ժամանակ չունեն:

- Ֆիլմը շատ հայտնի դերասանական կազմ է հավաքել, Դուք ո՞ւմ հետ հասցրիք շփվել նկարահանվելու ընթացքում:

- Հիմնականում կադրում Մայքլի եւ Ժան Նշանյանի հետ էի լինում: Նույնիսկ չգիտեմ՝ ինչից էի ավելի շատ տպավորված, երեւի, Ժանի հետ կադրից դուրս մեր զրույցներից: Ավելի հարմար բառ չեմ գտնում նրան բնորոշելու՝ շատ չալաղաջ ու համով մարդ է, բովանդալակից, շատ բաներ հիշող ու ֆիքսող, երկար կյանք ապրած: Դերասան է, որից կարելի է լիցքավորվել:

- Ո՞րն է ֆիլմի հիմնական ասելիքը՝ չկորցնել հավատն ու բարությունը անգամ ամենածանր ժամանակներո՞ւմ:

- Ֆիլմը դիտելուց հետո հասկացա Մայքլի գլխավոր միտքը՝ մարդը հնարավորություն ունի չչարանալու ու չչորանալու, հասկանալու, որ կյանքում կարեւորը սերն է: Ֆիլմը ոչ թե հայի մասին է, այլ համամարդկային է, դրա համար էլ հուզիչ է ստացվել: Ինչքան էլ արտաքուստ գլխավոր հերոսին թույլ ընկալես, հասկանում ես, որ նա կոտրվողներից չէ:  Կյանքը նրան չծալեց, մարդ մնաց ու չարություն չմտավ մեջը:

- Դադար էիք վերցել թատրոնից, ու հանկարծ Ձեր կյանքում հայտնվեց «Ես այստեղ եմ» ներկայացումը եւ որոշիչ դարձավ: Ինչո՞ւ համաձայնեցիք այդ դերին:

- Պիեսն էր շատ հետաքրքիր ու հենց առաջին էջերից գրավեց: Չուզելով եմ համաձայնել կարդալ, քանի որ այդ պահին իմ կյանքում թատրոնի պակասությունը չէի զգում: Այդ պահը չէր էլ գա, եթե նման առաջարկ չստանայի: Տատան այդ պիեսը շատ էր հավանել ու որոշեց բեմադրել, փնտրում էր՝ ում հետ կարող է աշխատել, ու վախենալով ինձ առաջարկեց: Խոստացա կարդալ, բայց մոտ մեկ շաբաթ մնաց իմ փոստարկղում,  տառապելով սկսեցի ու 3-րդ էջից գրեցի, թե երբ ենք հանդիպում ու փորձում: Այն ինձ համար կարեւոր էր, որովհետեւ ոչ միայն դերասանի մասին է, այլ մարդու առհասարակ: Սիրում եմ նման մինիմալիզմը:

15

Արամ Կարախանյանը

- Ի՞նչն էր այդ գործում այդքան յուրահատուկ ու հարազատ:

- Ինձ գտա դրանում, հասկացա, որ ոչ թե թատրոնի մասին եմ խաղում, այլ մարդկային ցավի, որն ուղղակի լավ քողարկված է դերասանական խնդրով: Հարաբերությունների մասին է, երբ զգում ես, որ քեզ օգտագործել են, ու էլ պետք չես: Նման չէ Ստոկհոլմի համախտանիշին, բայց շատ մոտ է դրան: Կախվածություն ունես թատրոնից եւ մարդկանցից, եւ այդ միջավայրից դուրս հայտնվելիս հասկանում ես, որ քո տեղը չես գտնում ու սկսում ես քանդվել: Պարզվեց՝ այդ պահն էր ինձ համար շատ կարեւոր:

- Ներկայացումը բավական երկար ժամանակ է՝ խաղում եք, դրանից հանգստանալու ցանկություն չի՞ լինում:

- Ճիշտ է՝ արդեն 7 տարի, բայց միեւնույն է՝ ամեն անգամ ուրիշ է ստացվում եւ գտնվում է նոր բան, որը քեզ թույլ է տալիս որոշված երթուղով չգնալ: Երբեմն ասում եմ, գուցե, արդեն փորձե՞նք չխաղալ ու հրաժեշտ տանք նրան, բայց 3-րդ զանգը լսելիս եւ մթության մեջ քայլն անելիս հասկանում եմ, որ դեռ այդ ներկայացման մեջ ասելիք ունեմ եւ կարող եմ հետաքրքիր նոր կողմեր գտնել:

- Կյանքի դեր չասեմ, կարող է շատ վերամբարձ հնչել, բայց այն Ձեզ համար յուրահատուկ է:

- Վախ կար ու հիմա էլ կա, որ կարող եմ դառնալ մեկ ներկայացման դերասան: Մարդկանց որոշակի խումբ միայն այդ ներկայացումով ինձ գիտի որպես դերասան, թեեւ մինչ այդ էլ շատ եմ խաղացել ու վատ էլ չեմ դրսեւորել ինձ: Շատ հետաքրքիր արձագանք եղավ Երեւանում, ոմանք «Ես այստեղ եմ»-ից հետո ինձ համարում են աշխարհի ամենատաղանդավոր դերասանը: Ծիծաղով եմ այդ ամենին վերաբերվում, ինչպե՞ս է հնարավոր ընդամենը մեկ գործով նման որոշում կայացնել: Այդ ներկայացման մեջ եմ լավը, բայց այլ ոճերում էլ դիտեք, այլ ռեժիսորների հետ ու տեսեք, թե ինչպես եմ ինձ դրսեւորում: Դրա համար դժվար է բացատրել, որ կարող ես վատ դերեր ու անկումներ էլ ունենալ: Ես տաղանդավոր դերասան չեմ, պարզապես հանդիպել եմ իմ պիեսին ու ռեժիսորին, բախտս է բերել:  

- Բա Դուք տաղանդն ինչո՞վ եք չափում եւ ովքե՞ր են Ձեզ համար տաղանդավոր համարվում:

- Շատ դժվար ու հեշտ հարց է միաժամանակ: Տաղանդավոր մարդուն միանգամից տարբերում ես, երբ տեսնում ես սիրելի գործով զբաղվելիս: Կարող եմ դերասանների մասին կարծիքս հայտնել, ինձ համար հետաքրքիր է նրանց հետեւել կյանքում ու բեմի վրա: Տաղանդավոր մարդիկ կան բոլոր ոլորտներում, ով հարգում ու սիրում է իր աշխատանքը եւ հանուն դրա գնացել է ինչ-որ զոհաբերության: Բայց իրենց համար դա բնավ էլ զոհողություն չի: Աղջկաս էլ միշտ ասում եմ, որ պետք է սիրած գործով զբաղվել ու երբեք չգնալ փոխզիջումների, չանհանգստանալ, թե քո մասին ինչ կմտածեն մյուսները: Եթե ազնիվ ես ինքդ քեզ հետ, չես կարող դավաճանել հարազատին, երկիրը, աշխարհը:

15

Արամ Կարախանյանը

- Երկար տարիներ է՝ աշխատում եք ռադիոյում, հիշո՞ւմ եք Ձեր առաջին եթերն ու ի՞նչն է այդ աշխարհում Ձեզ դուր գալիս:

- Ոչինչ չեմ հիշում, որովհետեւ ահավոր վախեցած էի ու լարված: Նոր քայլեր էի անում լրիվ անծանոթ բնագավառում, որի մասին երբեք չեմ էլ մտածել ու երազել: Ռադիոն զուգահեռ աշխարհ է եղել ինձ համար, միացրել եմ, լսել ու անջատել: Երբ հայտնվեցի ռադիոյում ու ինձ ասացին, որ ընտրյալ ձայն եմ, ուսերիս բեռ իջավ: Այն մարդկանց հետ շփվելու հետաքրքիր ձեւ է: Համամիտ եմ ռադիոյի մեծերի հետ, որոնք հաղորդավար փնտրելիս երբեք չեն դնում պահանջներ, թե ինչպիսին պետք է լինեն նրանք՝ ունենան 180 սմ հասակ կամ բարձրագույն կրթություն: Եթե մարդը հետաքրքիր է, կլսես իրեն՝ անգամ լեզվի արատով, կարեւորն իր միտքը տեղ հասցնի:

- Ֆեյսբուքում գրանցված եք Արամ Մաքսիմ Գորկի Կարախանյան, ինչո՞ւ եւ որո՞նք են Ձեր գրքերը:

- Զուգադիպություններ կյանքում լինում են ու ես ուշադրություն եմ դարձնում դրանց, ինչպես նաեւ՝ թվերին: Մաքսիմ Գորկի կեղծանունը պատահական ծնվեց, երբ ռադիոյում աշխատանքի անցա: Տարիներ անց հայտնվեցի Գորկի քաղաքում, որը հիմա Նիժնի Նովգորոդ է կոչվում, այնտեղ էլ Գորկու պիեսում եմ խաղացել: Նաեւ աղջիկս ծնվեց այդ քաղաքում: Իսկ գրքեր առաջ ուտում էի բառի բուն իմաստով, հիմա ավելի քիչ եմ կարդում: Բայց կա մի գիրք, որին անընդհատ վերադառնում եմ, գուցե իր հետ չավարտված հարցեր ունեմ եւ բախտ կունենամ մի օր խաղալ՝ «Մումի տրոլլներ»: Շատ մարդկային է ու մանկական, մտածում եմ, որ երեխաներն ավելի խելացի են ու պարզ մտածող: Երեւի, նրանց հետ շփման այդ լեզուն է ինձ գայթակղում:

- Իսկ Ձեր մանկությունն ինչպիսի՞ն է եղել:

- Շատ երջանիկ, չնայած՝ ես հեծանիվ ու ինքնաշարժ (սամոկատ) չեմ ունեցել, ծով չեմ գնացել: Երջանիկ էի իմ ընտանիքով, սիրով, երբեք ինձ օտար, չհասկացված ու չգնահատված չեմ զգացել: Փոքր բանաստեղծություններ էի գրում, եւ դա մայրիկիս համար տոն էր, շարֆիկ էի գործում, նա ուրախանում էր, իր հագուստներից շարժվող ձեռքերով ու աչքերով տիկնիկ սարքում, եւ չէր զայրանում, որ այդ իրերը փչացրել եմ: Հիանում էր դրանցով, իսկ 40 տարի անց դրանք տեսել եմ նույնությամբ պահպանված: Երբեք չեմ զգացել, որ ինձ խաբում են, միշտ հասկացել եմ, որ դա շատ վատ բան է եւ նույնն էլ իմ երեխային եմ բացատրել: Հիմա նա նույնպես հավատում է՝ ամենասիրուն ու պարզ բանը ճշմարտությունն է:

- Ձեզ հարազատ մայրիկը չի մեծացրել, բայց նրա հետ մինչեւ հիմա էլ շատ կապված եք:

- Ծնողներս բաժանվել են, երբ շատ փոքր եմ եղել: Հայրիկիս պնդաճակատության պատճառով դատարանի որոշմամբ բոլոր երեխաները նրա հետ են մնացել: Ինձ թվում է՝ օգտագործել է իր ազդեցությունը. այդ պահին նա ֆինանսապես ավելի կայուն էր: Շատ շուտ ամուսնացավ ու նրա երկրորդ կինն էլ 2,5 տարեկանից ինձ մեծացրել է: Նրանից եմ ստացել այդ մեծ սերը, հիմա հայրս ու եղբայրս ողջ չեն, մայրիկը 1994 թվականից բնակվում է Իսրայելում, բայց կապը պահում ենք ու իրար շատ սիրում: Բոլոր երեխաներին մաղթում եմ այնքան սեր ունենալ, որքան ինձ են տվել:

15

Արամ Կարախանյանը եւ Հասմիկ Բաբայանը

- Ինչո՞ւ 28 տարեկանում որոշեցիք մեկնել Ռուսաստան, ուզո՞ւմ էիք Ձեզ նոր միջավայրում փորձել:

- Օրենքների փոփոխություն եղավ, ու ռուսախոսների համար խնդիրներ ի հայտ եկան: Ռուսերենով ռադիոեթերը կրճատվեց, մի շրջան կար՝ գնում-գալիս էի ռադիո, բայց եթեր դուրս չէի գալիս, կամ էլ շաբաթը մեկ էր ստացվում: Զայրույթն ու լարվածությունը մեջս կուտակվում էին, ու առաջարկ ստացա իմ կուրսեցուց, որը Նիժնի Նովգորոդում էր աշխատում: Մեկնեցի այնտեղ՝ գրպանումս ունենալով ընդամենը 10 դոլար, բայց այդ թատրոնում ինձ աշխատանքի չընդունեցին, նայեցին հայկական անձնագրիս ու չգիտեին՝ ինչ անել: Մեկ ամիս շարունակ մի թատրոնից մյուսը գնացի ու վերջապես գտա այն մեկը, որտեղ աշխատեցի 9 խաղաշրջան: Քաղաքի ամենալավ թատրոնում էի, երեխաների հետ աշխատելը կյանքի փորձ էր ինձ համար, ղեկավարության մոտեցումը բացառիկ էր բեմադրվող նյութերին ու խաղի որակին: Կամերայինն իմ սիրելի թատրոններից է, այնպիսի մտերմություն է հանդիսատեսի հետ՝ ձեզ 1 մետր է բաժանում, հասկացա, որ չեմ կարող մեծ բեմի վրա աշխատել: Հենց այնտեղ էլ գիտակցեցի, որ թատրոնն իմ կյանքի միակ սերն է:  

- Իսկ ի՞նչը նորից վերադարձրեց Հայաստան, Դո՞ւք եք երկրին ավելի շատ պետք, թե՞ նա՝ Ձեզ:

- Երեւի, Հայաստանն է ինձ պետք: Ինձ երեխաս հետ բերեց. 6 տարեկան էր, երբ հասկացա, որ ուզում եմ Հայաստանում մեծանա: Այնտեղ ընկերներից բացի, ոչինչ ձեռք չեմ բերել, ու ոչինչ չեմ կորցրել՝ ժամանակից բացի: Վերադարձա ու նորից սկսեցի աշխատել ռադիոյում, թատրոնը նվեր ստացա, Հայաստանն ուրիշ ձեւ սկսեցի սիրել: Գնում էի արշավների ու սիրեցի այդ տխուր եւ քարքարոտ սարերը, չոլերը, վառած խոտը, որը մայիսին վառ կանաչ է լինում, իսկ 10 օրից՝ միանգամից դեղնում: Սարերի քամին ու հոտն եմ սիրում, ուրցը: Սարեր բարձրանալու սերը աղջկաս էլ փոխանցեցի, սարսափելի դժվար է անցում կատարում հայերենին, բայց զգում եմ, թե ինչպես է կտրվում իր ծննդավայրից ու անգամ չի էլ ուզում այնտեղ վերադառնալ:  

- «Հատուկ գործ» հաղորդումն ինչո՞վ գրավեց Ձեզ, որ որոշեցիք աշխատել, այն էլ՝ հայերենով:

 -Ընտրված բոլոր թեմաներն ինձ ինչ-որ կերպ դիպչում էին: Անչափ սիրում էի կենդանաբանական այգին ու փղերին, տանն անգամ փղերի հավաքածու ունեմ, բայց Վովա փղի պատմությունն ինձ այն աստիճան հուզեց, որ հիմա էլ աչքերս լցվում են (հուզվում է,-հեղ.): Չեմ հասկանում՝ ինչպես էր հնարավոր այդ խեղճ կենդանուն նման կերպ կյանքից զրկել: Այդ հաղորդումը նաեւ նրանով է հետաքրքիր, որ վերադառնում եմ իմ մանկություն, երբ դեռ ծնողներս երիտասարդ էին, եւ փորձում եմ հասկանալ այն կարեւոր դեպքերը, որոնք կատարվել են Հայաստանում: Ինձ հուզած մյուս հարցը Սեւանին է վերաբերում. այն տասնյակ տարիներով կարող է չլուծվել, արդյունքում կորցնենք լիճը: Մյուս կողմից էլ այնպիսի տեղերում եմ հայտնվում, որտեղ շատ ցանկանալու դեպքում էլ չէի կարող լինել: Չեմ մտածում, որ հայերենս շատ վատն է, բայց աշխատելիս ահավոր լարվում եմ ու կենտրոնանում դրա վրա, ինչն էլ ինձ խանգարում է: Շատ սիրուն հայերեն եմ լսել իմ ուսուցչուհուց, գնահատում եմ գեղեցիկ խոսքը: Միշտ ասել եմ, որ հանրային ալիքում պետք է աշխատեն լավագույնները, եթե վատ հայերեն ու ծրագրերն ենք քարոզելու, բերքերը կհավաքենք տարիներ անց:

- Բայց մենք մոտ մեկ ժամ է՝ խոսում ենք, ու լսում եմ մարդու, որը գեղեցիկ հայերենով է խոսում:

- Անմիջական շփման ժամանակ ավելի հանգիստ եմ: «Լարովի նարինջ» ներկայացման մեջ էլ ստացվեց հայերենով խաղալ, որովհետեւ մոտ 3 տարի փորձեցինք. պրեմիերան քովիդի ու պատերազմի պատճառով հետաձգվեց: Հիմա այն իմ սիրելի ներկայացումներից է, որովհետեւ հայերեն եմ խոսում եւ այն միտքը, որ դնում եմ նախադասության մեջ, հասնում է հանդիսատեսին: Շատ ուրախացնող փաստ է:

15

Արամ Կարախանյանը

- Հիմա մյուզիքլի վրա եք աշխատում, ինչպե՞ս ընդգրկվեցիք նրա կազմում:

- «Սանսեթ Բուլվար» մյուզիքլի մասին խոսելը շատ հուզիչ է ինձ համար: Բավական հետաքրքիր է աշխատանքներում ներգրավված լինել, դա էլ թատրոն է, բայց երաժշտական: Նախկինում երբեք նման փորձ չեմ ունեցել: Դերասանների 90 տոկոսը Հայաստանից են, քասթինգով եմ ընտրվել, որն անցնելը բավական բարդ էր: Ամեն կերպար հաստատում էին ռեժիսոր Անտոն Մուզիկանտսկին, որը Լոնդոնում է ծնվել, լավ ծանոթ է մյուզիքլերին եւ երաժշտական նուրբ ճաշակ ունի, ու դիրիժոր Մարիամ Բարսկայան, բոլոր փորձերը նրա հետ են անցնում: Երգչախմբային փորձ ունեցել եմ եւ գիտեմ՝ ինչպես աշխատել: Երկու կերպար ունեմ, հնարավոր է՝ երրորդն էլ ավելանա, ռեժիսորին խնդրել եմ ինձ շատ ներգրավել, անգամ՝ զանգվածային տեսարաններում: Առաջին կերպարս ոճաբան է, մյուսը՝ հոլիվուդյան պրոդյուսեր: Երբեք չէի մտածել, որ կարող եմ երգել բեմի վրա, բայց պարզվեց, որ ձայնային տվյալներս դա թույլ են տալիս: Պրեմիերան նախատեսվում է գարնանը:

- Զրույցի ընթացքում շատ լուրջ էիք, միայն վերջում մի քիչ սկսեցիք ժպտալ (ծիծաղում է,-հեղ.), կյանքո՞ւմ էլ այդպիսին եք:

- Տխուր շրջան է ինձ համար, շատ եմ ցավում այն ամենի համար, ինչ կատարվում է Հայաստանում եւ Ուկրաինայում: Չեմ կարող չտխրել ու չսգալ, որովհետեւ Ուկրաինայում եմ ծնվել, շատ կապեր ունեմ այնտեղ: Սեպտեմբերի 13-ը նույնիսկ ավելի ծանր տարա, քան 2020-ի պատերազմը, չգիտեմ ինչից է՝ տարիքից, թե՞ այն վիճակից, որում հիմա ենք հայտնվել: 2020-ին պատերազմի ժամանակ վստահություն ունեի, որ կհաղթենք: Եռաբլուր գնալով՝ հասկացա, թե որքան մեծ կորուստ ենք ունեցել, մինչեւ հիմա էլ չենք վերականգնվել, ու չգիտեմ էլ, թե քանի տարի անց դա տեղի կունենա: Մեր չլավացած վերքն անընդհատ թարմանում է (ձայնը խզվում է,-հեղ): Ցավալի վիճակում ենք հայտնվել: Խեղդվում եմ (նորից ձայնը խզվում է,-հեղ): Դեռ ոտքի չենք կանգնել ու այդ կիսածնկած վիճակում էլի ստանալ հարվածներ...

15

Արամ Կարախանյանը

- Ի՞նչը կուզեք, որ ավելանա ժամանակակից աշխարհում:

- Միայն սերն ու խաղաղությունը:

- Իսկ ի՞նչն է չափից շատ քիչ:

- Սերն է պակասել: Չեմ համարում, որ հիմա մեր մեջ այդ սերը չկա, բայց գլոբալ քչացել է: Երկրագնդի վրա, որտեղ էլ մատդ դնես, սիրո պակաս կա, ու դրա արդյունքում էլ առաջանում է սով, դավաճանություն, ցեղասպանություն:

- Դուք ինչի՞ կարիքն ունեք ամենաշատը:

- Սիրո եւ խաղաղության, ուրիշ բան չեմ ուզում:

- Ինչի՞ համար եք ափսոսում:

- Ափսոսում եմ, որ կամքի ուժ չեմ ունեցել անել այն քայլը, որը հիմա եմ անելու: Որոշումները պետք է ավելի շուտ կայացվեն ու կատարվեն, մի քանի փոխզիջման համար ափսոսում եմ:

- Ծա՞նր քայլ է լինելու:

- Ծանր է նրանով, որ հասկանում եմ՝ իզուր վատնել եմ իմ ու ուրիշի ժամանակը: Դրա համար եմ ափսոսում:

- Ինչի՞ց չեք հրաժարվի երբեք:

- Օֆ, ամեն ինչից էլ կարելի է հրաժարվել, բայց, երեւի, չեմ հրաժարվի երաժշտությունից:

- Ո՞ւմ պակասն եք ամենաշատը զգում:

- Եղբորս:

- Ինչի՞ց եք հոգնել:

- (Լռություն,-հեղ), հոգնում եմ ոչ պրոֆեսիոնալիզմից:

- Ի՞նչ եք ուզել ասել, բայց այդպես էլ չեք հնչեցրել:

-(Շատ երկար լռություն,-հեղ), վախենում եմ բառերս շաբլոն հնչեն, դրա համար կլռեմ: Դեռ ժամանակը չի եկել, բայց մի օր կասեմ:

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Էլեն Գասպարյանի
BRAVO.am