«Արի ուրիշ կինո անենք». Գոռ Կիրակոսյանի ու Դիանա Մալենկոյի արվեստով լի զրույցը

Ռեժիսոր Գոռ Կիրակոսյանն ու դերասանուհի Դիանա Մալենկոն միասին արդեն 2 ֆիլմ ունեն: «Սեւազգեստ կանանցից» հետո նրանք աշխատել են նաեւ «Mallորվածում»: BRAVO.am-ի համար ռեժիսորն ու դերասանուհին արվեստով, ֆիլմերով ու իրենց ընկերությամբ համեմված հետաքրքիր զրույց են ունեցել եւ միմյանց սուր հարցեր տվել: 

Գոռ. Իրականում զրույցը պետք է առավոտյան լիներ, որովհետեւ արդեն այնքան գործ եմ հասցրել անել․ ես առավոտյան եմ կրեատիվ լինում: Երբ ամուսնանում ես ու երեխաներ ունենում, գործերդ սկսում ես ընտանիքիդ ռեժիմին հարմարեցնել:

Դիանա. Ես ամուսնացած չեմ, բայց իմ երեխաներն էլ գործերս են, որոնք ինձ ստիպում են առավոտյան շուտ արթնանալ, ինչն ատում եմ: Ես բու եմ ու իմ դդումը կեսգիշերից հետո է կառք դառնում (ծիծաղում ենք - հեղ.):

Գոռ. Երիտասարդ տարիքում սիրում էի ֆիլմը գիշերը մոնտաժել, որովհետեւ ոչ մեկ չէր զանգում կամ խանգարում: Նույն սկզբունքով էլ գիշերն եմ ֆիլմեր նայում: Ոգեշնչման եւ հաճույք ստանալու պրոցես է ու պիտի միայնակ լինեմ: 

Դիանա. Որքան էլ ծիծաղելի հնչի, բայց դեռ 3-4-րդ դասարանից երեկոյան 11-ից էի սկսում դասերս սովորել: Փոքր ժամանակ չէի հասկանում ու մտածում էի՝ հետս ինչ-որ բան այն չէ, հետո հասկացա, որ ես էլ այդպիսի մարդ եմ: Պատանի ու երիտասարդ տարիքում գիշերները գնում էի պարելու, հիմա կարդում եմ կամ կինո նայում: Եթե պետք է լուսանկարներ խմբագրեմ կամ տեսանյութ սարքեմ, միայն գիշերն եմ կարողանում: Ցերեկը կենտրոնացումս շեղվում է, իսկ գիշերը բոլորը քնած են ու հոգեբանորեն դա տրամադրում է: Դրա համար «Mallորված»-ի նկարահանումներն ինձ համար իդեալական էին (Գոռը ծիծաղում է - հեղ.). երդվում եմ, ավելի լավ ռեժիմ դեռ չեմ ունեցել:  

15

Գոռ. Բայց «Սեւազգեստ կանանց» դեպքում հակառակն էր։

Դիանա. Խայտառակություն էր: Միշտ քնի պակաս ունեմ, չեմ էլ հիշում, երբ եմ վերջին անգամ քունս առել։ Միակ տեղը, որտեղ շուտ եմ զարթնում, ամառային Սեւանն է: Գուցե օդից ու ջրից է: Մի հարց ունեմ, որի շուրջ ուզում էի խոսել. դու գիշերային կյանք ունեցե՞լ ես: Հիմա գիտեմ, որ պատասխանը բացասական է, իսկ երիտասարդ տարիքո՞ւմ:

Գոռ. (Ծիծաղում է - հեղ.)․ Այդպես ես ասում, քանի որ ես ամեն անգամ շուտ եմ տուն գնում, չէ՞: Իրականում չեմ ունեցել, որովհետեւ բարձր երաժշտությամբ ակումբները, մինչեւ վերջ խմելն ու մեռնելն ինձ միշտ չեն հետաքրքրել, այդ տեսակ կյանքի հետ չեմ կարողացել հարմարվել ու հաճույք ստանալ: Իմ գիշերային կյանքը կարող է լինել մինչեւ ուշ գիշեր բլոտ խաղալը:  

Դիանա. Ես էլ կարող եմ նարդի կամ բլոտ խաղալ, բայց իմ կյանքում այն մյուսն էլ է եղել, առաջ՝ ավելի շատ:  

Գոռ. Երկար տարիներ ընկերներով ավանդույթ ենք ունեցել՝ հավաքվել ենք ու սցենար գրել, այդպես բազմաթիվ լավ մտքեր են առաջացել: 

Դիանա. Դա արդեն գործ է։

Գոռ. Ոչ, ավելի շատ թերապիա էր, որ խոսենք ու մեր ներսից ինչ-որ բաներ հանենք: Այդ ամենը վերածվել է սցենարների, հումորների, կատակների, որոնք օգտագործել ենք ու արտադրանք ստացել:

Դիանա. Ինձ համար ցանկացած բան, որ գործին է վերաբերում, հանգիստ չէ։

Գոռ.  Բայց ես իմ գործը հոբբի եմ համարում, ֆիլմ նկարելիս գործի չեմ գնում։

15

Դիանա. Ինձ մոտ թատրոնում է այդպես․ երբեք չեմ ասում՝ գնում եմ գործի, որովհետեւ ինձ համար աշխատանք չի, բայց հոբբի էլ չի, որովհետեւ դրան շատ պատասխանատու եմ վերաբերվում ու հաճույք ստանում։ Հոբբիի դեպքում վերջնաժամկետներ չես դնում, երաժշտությունն է ինձ համար հոբբի, պրոֆեսիոնալ չեմ զբաղվում, բայց ամեն հնարավոր վայրկյանն օգտագործում եմ երաժշտություն լսելու համար։ Իմ ականջներն առանձին են ապրում, ես՝ առանձին:

Գոռ. Հոբբին չի նշանակում՝ պատասխանատու չեմ, երաժշտություն լսելն էլ հոբբի չի, եթե սկսես լուցկու հատիկներից ինքնաթիռներ սարքել, այ դա արդեն հոբբի կդառնա։ 

Դիանա. Ի դեպ, օրեր առաջ առաջին անգամ լսեցի քո նախընտրած երաժշտությունը: Երբ գնացել էինք Գյումրիում մեր ֆիլմի պրեմիերային ու վերադառնում էինք, քո երգացանկն էր միացրած: Հիշում եմ, որ առաջինը Էլթոն Ջոն միացավ, հետո Սթիվին էր: Ի՞նչ ես առհասարակ լսում:  

Գոռ. Կախված է տրամադրությունից, կոնկրետ երաժշտության սիրահար չեմ: Նախընտրում եմ իսպանական Բեբեին ու Ջամբոյին, Black Eyed Peas, հատկապես սաունդթրեքեր եմ լսում, դրանք ինձ շատ են օգնում, որ մոնտաժ անելիս որպես հղում օգտագործեմ:  

Դիանա. Միշտ նկատել եմ, որ քո կինոներում երաժշտական ուղեկցությունն առանձին գործող կերպար է։

Գոռ. Պարզապես երաժշտություն չեն, ձայնային դիզայն են: Մի շատ լավ կոմպոզիտորի հետ եմ աշխատում, ով հասկանում է՝ որն է իմ ուզած երաժշտությունը: Թեեւ բոլոր ֆիլմերիս երաժշտությունն ու նկարահանման ոճը տարբեր են, նա կարողանում է գտնել անհրաժեշտ երաժշտությունը, որը համադրում եմ նկարի հետ: Երբեմն հենց երաժշտության շնորհիվ եմ գտնում որեւէ տեսարանի մոնտաժի ոճն ու ռիթմը: «Mallորված»-ի ոգեշնչումը վերցրել եմ «Ֆարգո» սերիալի 3-րդ եթերաշրջանից, որում Ամանորի տրամադրություն կա, բայց նաեւ չեմ ցանկացել, որ մեր ֆիլմը պայծառ ստացվի ու մռայլ կինոյի տարրեր էլ եմ ներառել: Դրա համար նաեւ «Ֆարգո»-ի երաժշտությունն ենք վերցրել, որը շատ դրամատիկ է, ինչպես նաեւ ոգեշնչվել ենք «Մարդուկ-ջարդուկ»-ից: 

15

Դիանա. Գոռ ջան, իհարկե, այս մասին խոսել ենք, բայց բազմաթիվ մարդկանց խնդրանքով, որոնց թվում են իմ ընկերներն ու կինոսերները, հարց ունեմ․ վերջին շրջանում քո արած ֆիլմերը հիմնականում կոմերցիոն են, արդյո՞ք դրանք քո երազանքի գործերն են եւ որո՞նք են հենց քո երազանքինը, որ տարբեր պատճառներով չի ստացվում նկարել: Գիտե՞ս՝ ինչու եմ ասում․ շատ մասնագետներից եմ լսել, որ Գոռը հրաշալի ու սիրուն է նկարում, բայց ոնց որ մինչեւ վերջ չարտահայտվի: Որոշակիորեն ես էլ եմ այդպես կարծում, որովհետեւ արեցիր «Մեծ պատմություն փոքր քաղաքում»-ը, հետո եղան այլ ֆիլմեր, բայց դեռ գալու է այն մեկը, որը մնայուն աշխատանքների շարքում է լինելու։ 

Գոռ. Ժամանակն է ցույց տալիս, որը մնայուն կլինի։ Ոչ մեկս չէինք պատկերացնում, որ «Մեծ պատմություն փոքր քաղաքում»-ը մնայուն է դառնալու, նույնն էլ «Կորած-մոլորվածը Հայաստանում»: Ամեն անգամ փորձում եմ այնպիսի ֆիլմ նկարել, որ նախկինում չեմ արել: Վերջին տարիների ֆիլմերը հիմնականում իմ գումարով եմ անում կամ հարազատներից եմ պարտքով վերցնում եւ պետք է վերադարձնեմ: 

Դիանա. Բայց մեջը կոմերցիա էլ շատ կա՝ հովանավորների տեսքով:

Գոռ. Գնալով է շատացել, բայց այդպես չի եղել: Երբ «Սեւազգեստ կանայք» էի նկարում, իմ բյուջեն եղել է ենթադրենք 100 դոլար, «Mallորված»-ի դեպքում՝ արդեն 400 էր, ամեն ինչ 4 անգամ թանկացել է, եւ ստիպված եմ եղել սեփական գումարից բացի այլ ձեւերով էլ փող գտնել, որպեսզի իմ ուզած կինոն նկարեմ: Իսկ այն ֆիլմերը, որոնք սիրում եմ, հաճույք ստանում ու ինձ ոգեշնչում են, դրանց նմանները դեռ չեմ նկարել։ Սովորաբար անդրադառնում եմ իմ օրիգինալ պատմություններին, իսկ ուրիշներից ոգեշնչում բոլորի մոտ էլ լինում է, անգամ՝ Տարանտինոյի ու Գայ Ռիչիի: Այնպես չէ, որ բոլորն օրիգինալ բաներ են մտածում։

15

Դիանա. Կարծում եմ՝ ռեժիսորի ու առհասարակ արվեստով զբաղվող մարդկանց մոտ խնդիրը ոչ թե այնպիսի պատմության անդրադառնալն է, որ դեռ չեն արել, թեեւ դա էլ կա, բայց ավելի կարեւոր է, թե ոնց են պատմում: Օրինակ՝ Տարանտինոն իր «Մի անգամ Հոլիվուդում» կամ «Անփառունակ սրիկաներ»-ում այնպիսի գծեր է վերցրել, ծռել ու ներկայացրել, որ աշխարհը ոչ տեսել է, ոչ էլ՝ լսել։ 

Գոռ. Բայց դա զարգացած Տարանտինոն է, չես համեմատի իր առաջին ֆիլմերի հետ, որոնք այլ ոճում են եղել։ 

Դիանա. Բայց, միեւնույն է, նույն օրիգինալ ձեռագրով Տարանտինոն է, նրան չես կարող որեւէ մեկի հետ շփոթել: Սորենտինոյին, Ֆինչերին ու Լինչին էլ է դժվար որեւէ մեկի հետ խառնել:

Գոռ. Դրա հետ համաձայն եմ: Որքան էլ իմ ֆիլմերը տարբեր են, բայց եթե որեւէ մեկն ուշադիր նայի, մոնտաժի, անցումների ու երկխոսությունների առումով նույն ձեռագիրը կնկատի եւ կհասկանա, որ իմն են: Այս տարիքում հասել եմ մի կետի, որ զգում եմ՝ պատրաստ եմ ուրիշ տեսակի կինո նկարելու, գաղափարներ ունեմ, որոշ սցենարներ գրվել են դեռ 10 տարի առաջ, բայց նկարել չի ստացվել մեծ բյուջեի պատճառով: Գաղափարակիցներ գտնելը շատ կարեւոր է: Հաճախ բիզնեսի մարդիկ, որոնք կինոյից չեն հասկանում, մտածում են 1 դոլար ներդնելու դեպքում արդյոք 2-ը հետ կստանա՞ն:  

Դիանա. Իսկ ամերիկյան շուկայում չե՞ս փորձել գտնել այդ գումարները, որովհետեւ այնտեղ, ի տարբերություն Հայաստանի, անկախ կինոյի բազմաթիվ հիմնադրամներ կան:

Գոռ. Այդ հիմնադրամները գումար են տալիս այնպիսի ֆիլմերի, որոնք որոշակի սոցիալական հարցերի են անդրադառնում, իսկ իմ ֆիլմերն ընդհանրապես դրանց մասին չեն:  

15

Դիանա. Ինձ միշտ դուր է գալիս քո անկեղծությունը: 

Գոռ. Որովհետեւ ես չեմ կարող փող վերցնել ու նկարել սեռական փոքրամասնությունների կամ այնպիսի բաների մասին, որոնք տարատեսակ քարոզչություն են պարունակում:

Դիանա. Օրինակ՝ Լարս ֆոն Թրիերի ֆիլմերում քարոզելու թեմա կա՞:

Գոռ. Նա բացառիկ ռեժիսոր է ու յուրահատուկ հետեւորդներ ունի:

Դիանա. Բայց փող կարողանում է չէ՞ վերցնել։

Գոռ. Վերցնում է, բայց փող սարքել չի կարողանում:  

Դիանա. Արանովսկին էլ բացառիկ ռեժիսոր է, բայց նա էլ կոմերցիոն կողմ ունի, կամ Յորգոս Լանտիմոսը: Նրա պատմությունն առհասարակ հիանալի է՝ Հունաստանում նկարել է խայտառակ վատ կոմերցիոն սիթքոմներ, որոնցից հետո գումար է հավաքել ու հեղինակային ֆիլմերի հիանալի շարք նկարել: Ուղիղ ասեմ․ բոլորի մի քիչ մեղադրանքը քեզ, ինձ էլ այդ թվում այն է, որ ավելին են սպասում մեզնից, բայց այդպես էլ չեն տեսնում: Նրանց հետ համամիտ եմ, որ ստեղծագործում ենք, բայց ե՞րբ է լինելու մեր հեղինակային դերն ու կինոն։ 

Գոռ. «Մոլորված»-ը հանդիսատեսի համար արված կինո է ու նկարել եմ այն պատճառով, որ Նոր տարվա մասին երկար կյանքով ֆիլմ ունենամ: Ուզում եմ այն ամեն տարի ընտանիքներով նստեն ու նայեն: Արդեն հոգնել էի, որ ամեն Նոր տարի «Մեծ պատմությունը» գնելու եւ ցուցադրելու համար զանգահարում էին ինձ: Եվ «Մոլորված»-ն այնպես իդելական ձեւով բերեցին ու դրեցին սկուտեղի վրա, որ չէի կարող հրաժարվել։ Բայց «Սեւազգեստ կանայք» ինձ համար եմ արել, դրանից առաջ «Ազնիվ գողերը» էլի հանդիսատեսի համար էր։ Տարբեր տեսակի կատակերգություններ նկարելու փորձ ունեմ ու արդեն պատրաստ եմ ուրիշ ֆիլմ անել: Չի բացառվում, որ «Mallորված-2»-ը նկարեմ, բայց նաեւ անելու եմ այն ֆիլմերը, որոնց շնորհիվ ռեժիսոր եմ դարձել ու որոշել ինքս էլ նման աշխատանքներ նկարել: Օրինակ՝ «Վազիր Լոլա, վազիր»-ն եմ նայել, բայց չգիտեմ՝ եթե ինքս նման բան նկարեմ, քանի հոգի կգա նայելու։ 

15

Դիանա. Բայց չե՞ս կարծում, որ հենց այդպես են հեղինակ դառնում, երբ չեն մտածում քանի հոգի կնայի այդ կինոն:

Գոռ. Համաձայն եմ, նման սցենար կարող ես գրել, բայց որտեղի՞ց գումար գտնես։ Եթե իմ տունը վաճառելու եմ ու նկարեմ, հետո չեմ կարողանալու այն վերադարձնել, արդեն այլ հարց է առաջանում։ 

Դիանա. Հասկանում եմ՝ ինչ նկատի ունես։

Գոռ. Մեկն ինձ այսպիսի հետաքրքիր միտք է ասել, որ տպավորվել է. «Կինո նկարելն ու ծախելը պտուտախաղի պես մի բան են, կամ կարմիրի վրա ես դնում, կամ՝ սեւի, չգիտես որին կընկնի»։

Դիանա. Մի քիչ համաձայն չեմ։ Երբ «Mallորված»-ում վերցրել ես հանրության կողմից շատ պահանջված դերասանական կազմ, գրեթե 50%-ով գիտես, որ ֆիլմը «վաճառվելու» է։ Արդեն քո ձեռքում հաղթաթուղթ ունես, պարզ հաշվարկ է։

Գոռ. Երբ ասում ես՝ ուրիշ Գոռի ես ուզում տեսնել...

Դիանա. Դու այն քիչ մարդկանցից ես, որ այս գործին տիրապետում է ու հասկանում ռեժիսուրայից: Ու երբ ասում եմ՝ քո արածից ավելին եմ ուզում տեսնել, ցանկանում եմ հենց դրանում նկարվել, որ կարողանամ իմ ունեցած ավելին բացահայտել: Ցավոք, մեր մասնագիտությունը շատ է կախված ռեժիսորից, լրիվ կիսում եմ իմ հասցեին հնչող մեղադրանքները, բայց մեզ մոտ հիմնականում անկախ կինո չի նկարվում, որ ես էլ առաջարկություն ստանամ ու ընտրելու հնարավորություն ունենամ: 

Գոռ. Ասեմ, թե ինչ եմ որոշել ու դա եղել է շատ պատահական։ Կարեն Կարագուլյանի հետ շատ հետաքրքիր խոսակցություն ենք ունեցել:

Դիանա. Հոլիվո՞ւդ ենք գնում (ծիծաղում ենք,-հեղ.), խոսք եմ տալիս՝ երկու ամսում անգլերեն կսովորեմ:

15

Գոռ. «Սեւազգեստ կանայք»-ն էր տեսել ու ասաց. «Կուզեի քեզ ուրիշ ձեւում տեսնել», ճշտեցի, թե ինչ նկատի ունի, խորհուրդ տվեց դրամա նկարել: «Քո դրամայում միեւնույն է կատակերգություն լինելու է, որովհետեւ դու այդպիսին ես»: Այդ միտքը շատ սրտովս էր։ Հիմա այդպիսի երկու գաղափար ունեմ, որոնցում դրաման ու քրեական թրիլլերը գերակշռում են: Պարզապես դեռ ինքս իմ ներսում կռվում եմ, եթե այդպիսի կինոյի հետեւից գնամ, ո՞րն է լինելու իմ նպատակը, արդյո՞ք հայ հանդիսատեսի համար եմ նկարում, փառատոնի՞, հայալեզո՞ւ, թե՞ անգլերեն: Հայաստանում նկարելն ավելի հեշտ կլինի, իմ ուզած դերասաններին կընդգրկեմ, բայց արդյոք կկարողանա՞մ վաճառել: 

Դիանա. Կարծում եմ, որ մի քիչ մեր հանդիսատեսին թերագնահատում ենք: Իհարկե,  նաեւ ինքներս ենք մեղավոր, թե ինչի ենք սովորեցնում նրան, բայց դրա համար ժամանակ ու տարիներ, սկզբունքայնություն է պետք։ Գուցե ընդհանուր շուկայում տարբեր ռեժիսորներ մի քանի ֆիլմ ձախողեն, բայց որեւէ բան փոխելու առումով դրանք անհրաժեշտություն են, որպեսզի մարդիկ ուրիշ տեսակի կինոյի ու գրականության սովորեն: Միանգամից չեն ջազ լսում եւ Ֆելինի նայում, կրթվելու համար ժամանակ է պետք: Երբ քեզ ասում եմ՝ «արի ուրիշ կինո անենք», երբեք նկատի չունեմ, որ Ֆարհադիի պես գործեր անես, պատկերացնում եմ «Ջենթելմենների» կամ Ֆինչերի ֆիլմերի ոճի: Դու միանշանակ նկարելու ես այնպիսի կինո, որ բոլորս ասենք՝ «այոոոո»: 

Գոռ. Դե, հուսով եմ։ 7 ֆիլմ եմ նկարել, բայց մոտ 5 սցենար ու մի այդքան էլ գաղափար ունեմ: Բայց չենք կարողացել ֆինանսական լուծումը գտնել կամ մեր ուզած դերասանների հետ համաձայնության գալ: Իսկ իմ մտածած կինոյի էժան տարբերակն անել ու գաղափարը փչացնել չեմ ուզում:

Դիանա. Ես թատրոնում որպես դերասանուհի ինքնաբավ եմ, խաղում եմ այնպիսի դերեր, որոնց մասին կերազեի: Իսկ ահա ֆիլմերի դեպքում խնդիր ունեմ, որովհետեւ իմ նայած կինոն երբեք չի համապատասխանում նրան, որոնցում նկարահանվում եմ։ Ես շատ եմ սիրում հեղինակային ֆիլմեր: 

15

Գոռ. Ասա, որ ֆիլմերում կուզեիր նկարահանված լինել, ես էլ կասեմ, որոնք կուզեի ինքս նկարած լինեի:

Դիանա. Օ, լավ հարց էր, դիտարկենք հենց կանացի դերերի տեսանկյունից: Ռոմի Շնայդերի վերջին օրերի մասին «Երեք օր Քիբրոնում» ֆիլմում Մարի Բոյմերը հանճարեղ է խաղացել, նայել եմ ու ասել. «Երանի ես խաղացած լինեի»։ Մյուսը   Քսավյե Դոլանի «Եվ միեւնույն է Լորենս» ֆիլմում Սյուզան Կլեմենի դերը: Ինձ վիզուալ առումով շատ եմ տեսել իմ ամենասիրելի ֆիլմերից մեկում՝ Թարսեմ Սինխի «Անկում»-ում արքայադստեր դերում: Ինձ շատ եմ պատկերացրել նաեւ «Ողջ այդ ջազը»-ը մյուզիքլում: Կխաղայի Սորենտինոյի գրեթե բոլոր ֆիլմերում (Գոռը ծիծաղում է - հեղ.), Լանտիմոսի «Խեղճուկրակներ»-ում, թեեւ գիտեմ, որ դրանից ավելին անել չէի կարող։ 

Գոռ. Էմմա Սթոունի դերո՞ւմ։ Գիտե՞ս՝ հարցը որն է․ դու եկել ես կինոյի աշխարհ, որ փախած, արտիստիկ, ծուռ մտածած ու ոչ իրական կերպարներ խաղաս: 

Դիանա. Այո, իմ նայած ու սիրած բոլոր ֆիլմերը թատերային տարրեր ունեն:  

Գոռ. Ես այդպիսի կինոներ չեմ նկարելու, գիտե՞ս, չէ՞:

Դիանա. Գիտեմ (ծիծաղում են - հեղ.)։ Վերջերս Ջոդորովսկի եմ բացահայտել ինձ համար, իր ֆիլմերում ցանկացած կերպար կխաղայի, որոնցում թատերային էքստենցրիկ գիծ կա: Ի հակադրություն դրա՝ խելագարվում եմ իրանական ֆիլմերի համար, վերջին 5 տարվա ընթացքում եմ բացահայտել ու ինձ պարզապես ցնցել են: Այն բացառիկ է, որտեղ ստոպ ու ռեք չկա, ասես տեսախցիկը վերցնեն, մեկի տուն մտնեն ու սկսեն նկարել, ամեն ինչ շատ բնական է: Դերասանական խաղն էլ եզրեր չունի: Իրենց կինոն իմ ամենասիրելին է:

Գոռ. Ես էլ նույն կերպ սիրում եմ կորեական ֆիլմերը, իրենց մութ ու մռայլ աշխարհները, որ կարողանում են ստեղծել մարդասպաների մասին, այդ թվում՝ սերիական: Դա էլ մի ուրիշ աշխարհ է, կորեական մշակույթի մասին հենց ֆիլմերից եմ շատ բան իմացել: Ես շատ եմ սիրում Ֆինչերին ու իր ֆիլմերից մի քանիսն իմ լավագույնների ցանկում են՝ «Մարտական ակումբը», «Վիշապի դաջվածքով աղջիկը», Սփիլբերգից՝  «Յուրահատուկ կարծիքը», «Բռնիր ինձ, եթե կարող ես», սկսնակ Գայ Ռիչիի ֆիլմերի սիրահար եմ։ Իսկ միշտ երազել եմ, որ ես նկարած լինեի «Սքոթ Փիլգրիմն ընդդեմ բոլորի»-ն: Այն կոմիքսների շարքի հիման վրա է արված ու այդ աշխարհը շատ է նման իմին:

15

Դիանա. Մի քանիսն էլ հիշեցի, որ իմ լավագույնների թվում են: Ալմոդովարը կնոջն այնպես է ցույց տալիս, որ երազում ես նրա ֆիլմերում լինել: Մի կարճամետրաժ ունի Կոկտոյի պիեսի հիման վրա՝ «Մարդկային ձայն»-ը, որում Թիլդա Սուինթոնն է խաղում: Կուզեի այդ ֆիլմը համ ես նկարած լինեի, համ էլ խաղացած։ Իսկ Թոմ Ֆորդի «Միայնակ տղամարդը» ֆիլմում Քոլին Ֆերթի խաղն օրինակ է, թե դերասանն ինչպիսին է լինում: Ջուլիանա Մուրի եւ Թիլդա Սուինթոնի մասնակցությամբ Ալմոդովարի վերջին ֆիլմի բոլոր դերերում էլ կուզեի լինել, առհասարակ կուզեի Սուինթոնը ես լինեի (ծիծաղում ենք - հեղ.)։ Նա ամեն առումով է իմ ոգեշնչումը՝ որպես դերասանուհի, ոճային կին, արիստոկրատ, ինտելեկտուալ: Նույն կերպ սիրում եմ Պենելոպե Կրուսի կիրքն ու իր մեջ եղած կենցաղը:

Գոռ. Թիլդայից խոսեցիր, հիշեցի, որ միայն վերջերս եմ նայել նրա մասնակցությամբ Ջիմ Ջարմուշի «Ողջ կմնան միայն սիրեկանները»:

Դիանա. Ես էլ վերջերս եմ վերանայել: Հենց մի քիչ շատ եմ հողին կպչում ու երազելու ունակությունս կորցնում, այդ ֆիլմին եմ վերադառնում: 

Գոռ. Եթե չեմ սխալվում, դու կինոյի աշխարհ եկել ես սիրուն աղջիկների դերերով, որոնց տղան պարտադիր սիրահարվում է: Դա մի քանի անգամ կրկնվել է ու քո կերպարային փոփոխությունը եղել է «Սեւազգեստ կանանց» մեջ։

Դիանա. Նախ եղել է Մհեր Մկտրչյանի «Կյանք ու կռիվ» ֆիլմում, ապա քեզ հետ: Քո նշած կերպարներից արդեն անչափ հոգնել էի եւ ուրախացրեց, որ այլ բան առաջարկեցիր, դրա համար համաձայնվեցի հետդ աշխատել:

Գոռ. Տարիների ընթացքում սովորել եմ կերպարներս ավելի հիշվող դարձնել: Եթե կողք կողքի դնես իմ առաջին ու վերջին ֆիլմերը՝ «Մեծ պատմությունն» ու «Mallորվածը», այս նոր կերպարներն ավելի հզոր, հետաքրքիր ու խառնվածքով են: Փորձել եմ գտնել այն դերասաններին, որոնք համապատասխանում են իմ գրած կերպարներին։ Վաղուց ինձ մոտ վերացրել եմ ընկերներիս դերեր տալու որեւէ սովորություն: 

Դիանա. Մասնագիտական առումով իրար հետ չէինք էլ համագործակցի, եթե մեզնից մեկն այդպես մտածեր: Երկուսս էլ ուզել ենք լավ բան ստեղծել:

15

Գոռ. Աշխատելիս պատկերացրել եմ, որ կուզեի իմ կերպարը քո տեսքով լիներ: Այսպիսի մի սովորություն ունեմ՝ դեր առաջարկելուց առաջ սկսում եմ դերասանի սոցկայքերը քանդել ու բոլոր հնարավոր նկարները նայել, որպեսզի համոզվեմ՝ իր մեջ կերպարին բնորոշ գոնե մեկ գիծ կա: Դիանա, իսկ ինչպիսի՞ն ես որպես դերասանուհի:

Դիանա. Կյանքում շատ կրքոտ մարդ եմ, դա վերաբերվում է այն ամենին, ինչ անում եմ, նաեւ՝ իմ խոսելու ձեւին։ 

Գոռ. Քո ոգին շատ եմ սիրում․ այն դերասաններից ես, որ ինչ էլ ասեմ ու մտածեմ, առանց հարցնելու կանես: Միշտ պատրաստ ես, դրա համար էլ ուզում եմ քեզ հետ աշխատել: Ինչքան իմ մտքում գիժ բան կա, առանց վարանելու համաձայնվում ես: Քեզ հետ ընկերություն անելով ու ճանաչելով՝ գիտեմ, եթե ասում եմ այսպիսի տարօրինակ կերպար եմ ուզում նկարել, չես մերժի խաղալ, ինչը շատ դերասաններ են արել։ 

Դիանա. Մի սկզբունք ունեմ՝ կարեւորն իմ աշխատանքը միտված լինի արվեստ ստեղծելուն, անընդունելի է, երբ այն այդ նպատակին չի ծառայում: Ռեժիսորին ընտրելիս էլ փորձում եմ հասկանալ՝ նրա աշխատանքն ուղղվա՞ծ է արվեստին, թե՞ ոչ Այս վերջին կերպարիս դեպքում էլ երկար ենք խոսել: Որքան էլ ասում էի. «Արի այլ տեսակի գող մտածենք, ինչո՞ւ է նա այսպիսին», բայց բացատրեցիր, որ նրան այդկերպ ես պատկերացնում: Ու փորձեցինք լավագույն տարբերակը գտնել:

Գոռ. Ովքեր չգիտեն, այսպիսի մի գաղտնիք բացեմ: Դիանա Մալենկոն ինձ համար 2 մարդ է՝ համ տղա է, համ աղջիկ (Դիանան ծիծաղում է,-հեղ.), եւ իր երկու տեսակի հետ էլ ընկերություն եմ անում։ Մեկ էլ խոսակցության ընթացքում ինձ կարող է նրա ներսի տղան պատասխանել, ու չգիտես ինչու նման դեպքերում միշտ շոկ եմ ապրում։ Գողի դերում Դիանային ընտրելիս այդ մասին գիտեի, դրա համար էլ ֆիլմում տղամարդկանց հետ տղա է, բայց երբ գալիս է գայթակղելու տեսարանը, աղջիկ է դառնում: 

15

Դիանա. Գոռը շատ ճիշտ է նշում՝ իմ մեջ արիստոկրատությունն ու կիրքը հավասար չափով են: Երկար եմ մտածել, թե ինչու եմ այդպիսին ձեւավորվել, այս տարիքում եմ գտել պատասխանը: Իմ գործունեությունը սկսել եմ շատ վաղ տարիքից, ու քանի որ ղեկավարները հիմնականում տղամարդիկ են, որպես կին կարիերադ սկսելու ու դռներ ջարդելու համար շատ հարցերում պետք է նրանց հետ իրենց լեզվով խոսես: Փոքր տարիքից է իմ մեջ ձեւավորվել այդ բնավորությունը: Դրա համար էլ կյանքում շատ կանացի ու փխրուն եմ, բայց նաեւ այդ կողմս է շատ ընդգծված: Ու քանի որ մեծացել եմ Դիլիջանում, Մասիվում եւ Բանգլադեշում, դա էլ է միանշանակ խորն ազդեցություն թողել ինձ վրա։ 

Գոռ. Որպես դերասանուհի եւ իր մասնագիտությանը շատ սիրող մարդ, քեզ շատ եմ գնահատում։ Ասում են՝ երիտասարդ տարիքում այսպիսին չես եղել (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Հոգով այս մասնագիտությանը վերջին 5 տարիներին ես նվիրվել:

Դիանա. Անկեղծ ասեմ՝ թատրոնից հետո է եղել։ Այս մասնագիտությանը սիրահարվել եմ Գրիգի (Գրիգոր Խաչատրյան - հեղ.) հետ 16 տարեկանից աշխատելու եւ նրան ճանաչելու արդյունքում։ Բայց այն ժամանակ մի քիչ խակ էի, այս մասնագիտությունն ամեն դեպքում փորձ, հասունություն, ապրած կյանք է պահանջում։ Բայց այդ սերն այս անծայրածիր ու լուրջ մասնագիտության նկատմամբ հենց Գրիգն է սերմանել, ինչի համար հավերժ շնորհակալ կլինեմ իրեն: 

Գոռ. Շատ ուրախ եմ, որ կարողացել ես այդ ամենը քաղել ու դարձել ես այն դերասանուհին, ով կարող է մարմնավորել իմ հերոսներին: Ինձ մոտ էլ են միշտ ծուռ կերպարներ ծնվում, բայց իմ ֆիլմերում մի քիչ նուրբ տեսակով են արտահայտվում: Ուզում եմ այնպիսի տեղ հասնել, որ կարողանամ յուրահատուկ ու համարձակ կերպարներ ստեղծել:

Դիանա. Գոռը մի շատ լավ գաղափար ունի, որը միասին ուզում ենք կյանքի կոչել: Շատ եմ ուզում, որ դա հենց իր հաջորդ ֆիլմը լինի, որովհետեւ, քանի ջահել եմ, նկարենք, քանի որ իմ կերպարի համար երիտասարդ լինելը կարեւոր է: 

15

Գոռ. Ավելի շատ պետք է ֆիզիկապես ուժեղ լինի, որ կարողանա այդ կերպարը խաղալ: Մտադիր ենք այնպիսի մի ժանրի անդրադառնալ, որը միշտ սիրել եմ: Միակ վախս այն է, որ պետք է հասկանամ, թե այդ ֆիլմն ո՞ւմ համար եմ անում: Եթե Դիանայի ու ինձ համար է, ուրեմն պետք է հասկանամ անհրաժեշտ գումարը որտեղից գտնել: Իմ տեսակով այնպիսին եմ, որ 1000 դոլարով խաղատուն մտնելիս նախապես արդեն ընդունում եմ պարտությունս: Երբ մտովի հասկանամ, թե ֆիլմի պարագայում ոնց եմ խաղալու, որ գոնե 0-ի վրա կանգ առնեմ, կարծում եմ՝ կմտնեմ այդ ամենի մեջ:  

Դիանա. Ուզում եմ, որ ֆիլմը մեզ համար անես: Հասկանում եմ քո բոլոր վախերն ու  մտահոգությունները, բայց մինչեւ մի անգամ չփորձենք, չենք հասկանա՝ ինչերի կարող ենք հասնել: Քո գաղափարը միանշանակ աշխատելու է ու այլ հանդիսատես է ունենալու:

Գոռ. Այդ ֆիլմի մարքեթինգն ուրիշ ձեւ պետք է արվի, նախ պիտի փառատոնի մասնակցենք։ Եթե հրաշքով մրցանակ ու ճանաչում ստանանք, նոր Հայաստանում էկրաններ կհանենք:

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Էմին Արիստակեսյանի