Հենրիկ Մալյանի անվան ու «Գոյ» թատրոնների դերասան Սամվել Թոփալյանի հետ զրույցից առաջ նախ հմայվեցինք Երեւանի գեղեցիկ տեսքով, մի քիչ վառվեցինք հունիսյան արեւի տակ, ապա քննարկեցինք ամենատարբեր թեմաներ: BRAVO.am-ի համար նա պատմեց Արեւմտյան Հայաստան կատարած բարդ ուղեւորության, իր մասնագիտությունը շատ սիրելու, բնության գրկում լինելու ու այնտեղից ուժ ստանալու մասին:
- Մենք Կասկադում ենք, որտեղից քաղաքը շատ լավ է երեւում: Ինչպե՞ս կողջունեք մեր համաքաղաքացիներին ու ի՞նչ կասեք նրանց:
- Պիտի բոլորս հասկանանք, որ աշխարհի ամենալավ քաղաքում ենք ապրում՝ մեր հայրենիքի մայրաքաղաքում: Այստեղ ենք ծնվել, մեծացել, մեր ընկերների ու բարեկամների էներգետիկան այստեղ է կուտակված: Չեմ ասում՝ Երեւանն ամենագեղեցիկն է, բայց մերն է: Պիտի գնահատենք այն, ինչ ստացել ենք ժառանգություն ու հիմա ունենք: Հայրենիքը, քաղաքը, երկիրը նախ եւ առաջ մարդիկ են, եթե նրանք իրար չեն գնահատում ու սիրում, ամեն ինչ քչանում է:
Սամվել Թոփալյանը
- Սպասում էի, որ «Բարեւ, Երեւան»-ով կսկսեք, ես էլ փոխարենը «Բարեւ, էրգիր» կասեմ. հաղորդման նկարահանումների ընթացքում ի՞նչ եք բացահայտել Հայաստանի մասին:
- Նկարահանումները երկու տարի տեւեցին՝ 2018 ու 2019 թթ.: Շատ բաներ տեսա, անծայրածիր տարածքներ, Վանա լիճը տպավորեց՝ ջրի մաքրությունը, աղի քանակը, գույնը, եկեղեցիներն ու բերդերը: Աշխատանքները հարթ չեն անցել, հատկապես՝ 2-րդ տարում: Հիմնականում թաքուն էինք նկարում, բռնել էլ են մեզ, Կիլիկիայում ավտոմատ զենքն էլ՝ ճակատին պահել: Բարդություններ շատ են եղել, հետեւել են մեզ, հարցնում էինք որեւէ եկեղեցու տեղ ու մինչեւ կհասնեինք, ոստիկաններն արդեն այնտեղ կանգնած էին, կամ երբ իմանում էին՝ հայ ենք, անմիջապես զանգում էին: Արագ նկարում էինք ու հեռանում, որ խնդիրներ չառաջանան: Տպավորություններս շատ խառն են՝ հպարտություն, ցավ, ափսոսանք: Պատմամշակութային այդ արժեքները կարող էին մերը լինել, բայց դրա միակ պատճառն ինքներս ենք միայն: Ոչ մի դաս չքաղեցինք, դրա համար էլ այս ամենին ենք հասել:
- Ի՞նչն էր ամենացավալին տեսնել, որ էլ մերը չէ, ու արդյո՞ք արտասվել եք ուղեւորության ընթացում:
- Վարագավանքն ինձ շատ տպավորեց, որտեղ Խրիմյան Հայրիկը կաթողիկոս է ձեռնադրվել: Եղել են նման պահեր հենց այդ վանքում կամ Ախթամար կղզում, Նարեկավանքում: Բիթլիսում այնպիսի տպավորություն էր, որ որոշ տներ երեկ են հայերը թողել ու գնացել:
- Ձեր մասին տեղեկություններ հավաքելիս, որքան էլ հայտնի եք, շատ բան չգտա: Ի՞նչ կուզեք, որ Ձեր մասին իմանանք:
- Իմ մասին իսկապես չեմ սիրում խոսել: Շատ թերություններ ունեմ, որոնց մասին, գուցե, միայն ես գիտեմ: Տարիքի հետ գիտակցում ես, որ ամեն օր այդ թերություններից մի մասնիկ պետք է կարողանաս հանել, երբեմն ստացվում է: Այս վերջին դեպքերից հետո մի այսպիսի բան եմ հասկացել, ընկերներիս հետ զրուցելիս տեսնում եմ, որ նրանք էլ նույնն են զգում՝ կարողանալ ուղղակի չապրել, մասնագիտության մեջ ավելին անել, առօրյայում էլ շատ բան հասցնել: Չգիտեմ, թե որքանով կարողացա իմ մասին պատմել, բայց սա կառանձնացնեմ:
- Իսկ ի՞նչն եք թերություն համարում:
- Այդքան էլ շատ աշխատասեր չեմ. ոչ թե գործ չեմ անում, այլ մասնագիտական առումով շատ չեմ փորփրում: Մենք մարդու մասին ենք պատմում բեմից ու էկրանից, պետք է փորձենք ավելի լավ ճանաչել նրան, իսկ դա մեծ աշխատանք է պահանջում: Անհրաժեշտ է փորձել շատ կարդալ, այնքան խոր ու անտակ է գրականությունը, ամեն ինչ չես հասցնի, բայց դա քեզ լցնում է, ճաշակ ձեւավորում, ձեռագիր տալիս: Իսկ ժամանակը չի բավականացնում, ես վեց տեղ եմ աշխատում՝ հեռուստատեսությունում, երկու թատրոնում, Մանկավարժական համալսարանում եմ դասավանդում, ձայնագրություններ անում:
- Վերջին կարդացածներից ի՞նչն է շատ տպավորել ու գո՞հ եք ընթերցանությունից:
- Էլի ձեռքս էի վերցրել Սարոյան, մի պատմվածք գտա, որը չէի կարդացել, հանճարեղագույն գործ է՝ «Լոռի» է կոչվում: Մի տղայի մասին է, որը ոչ մի բանից չէր զարմանում: Կարօղլանյանները, որ առաջին անգամ մտան Նյու Յորք, շշմել էին, իսկ Լոռին բացարձակ չէր զարմացել. նա աշխարհի մարդ չէր: Չպատմեմ, քանի որ Սարոյանի մի բառն անգամ փոխելիս, ուրիշ է դառնում, կկարդաք:
- Իսկ ֆիլմեր նայելիս մասնագիտական հմտություններ սովորո՞ւմ եք:
- Այո, բայց նրանից, որոնք մարդու մասին են ու նրա պատմությունն են ներկայացնում: Ցավոք, հիմա թե՛ մեր ֆիլմարտադրությունը, թե՛ դրսի ավելի շատ արհեստածին, հնարած բաների մասին է նկարում, ու մարդն այդ ամենի մեջ կորչում է: Իսկ Հենրիկ Մալյանի ֆիլմերը մարդու մասին են, նրա տեսակի, աշխարհայացքի ու հարաբերությունների: Ես նման ֆիլմեր եմ սիրում նայել:
Հասմիկ Բաբայանը եւ Սամվել Թոփալյանը
- Ինչպե՞ս է Ձեզնից ծնվում մեկ այլ մարդ` լրիվ այլ ժեստերով, խոսքով, հայացքով:
- Բոլոր դերերում նույն ժեստերով ու միմիկայով անհետաքրքիր կլինես, դրա համար ռեժիսոր-դերասան կապը շատ կարեւոր է, միասին են ստեղծում կերպարին, բնավորություն տալիս: Եթե մարդը հանգիստ ու խաղաղ ներքին ունի, նրա շարժումներն էլ այդպիսին են, իսկ հախուռն խառնվածքով կերպարներն ավելի լայն, մեծ ու ընդգրկուն են իրենց ժեստերում: Այդ ստեղծելու ընթացքն ամենահավեսն է, երբ պրեմիերան ավարտվում է, մեծ դատարկություն ես զգում: Ես փորձերի ընթացքն եմ սիրում, երբ չի ստացվում, այս կերպ ես փորձում, մեկ այլ: Մարդ ստեղծելու ընթացք է՝ իր բնավորությամբ, արտաքինով ու ներքինով:
- Այսինքն՝ Դուք կարողանո՞ւմ եք մարդկանց իրենց ժեստերով ու շարժուձեւերով բացահայտել:
- Այո: Իմ կուրսի ղեկավար Արմեն Աղասիչն առաջին բանը, որ ասել է մեզ, եղել է՝ հետեւենք մարդկանց: Դա շատ լավ ընթացք է, ամեն վայրկյան պետք է նայես՝ ոնց է լսում, պատասխանում, կոնկրետ բառի դեպքում ինչ ժեստ է անում: Այդ բնական պահերը մենք վերցնում ենք, ձեւափոխում ու կիրառում բեմում: Կարող է մեր բակից որեւէ մեկին հետեւեմ ու օգտվեմ նրա ժեստերից, դա նորմալ է: Կուրսեցիներով շատ էինք խաղում ու փորձում գուշակել, թե այս մարդու անունն ինչ կլինի, ինչ մասնագիտություն կունենա, ամուսնացա՞ծ է: Հաճախ մոտենում էինք ու ճշտում նրանից (ծիծաղում է, -հեղ.):
- Ինչո՞ւ որոշեցիք Ձեր կյանքը հենց դերասանությանը նվիրել, ի՞նչ կա այդ մասնագիտության մեջ, որ հատուկ չէ մյուսներին:
- Պատահական է եղել, ծնողներիս հորդորով գործերս տվել եմ Ոստիկանության ակադեմիա: Պատմության 89 հարցից 86-ն անգիր գիտեի, իսկ 3-ը չէի սովորել միայն այն պատճառով, որ Արցախյան պատերազմի մասին էին ու լրիվ սուտ: Այնպես ստացվեց, որ հենց այդ երեքն էլ ինձ ընկան: Բացարձակ չեմ վիրավորում այլ մասնագիտությունները, բայց գրասենյակային աշխատանքում ինձ չեմ պատկերացնում: Դերասանությունն ինձ շատ հնարավորություններ է ընձեռում, ոչ թե ֆինանսական, ապրելու կերպ է տալիս, զգալու, հասկանալու, գնահատելու դիմացինի հետ հարաբերվելու, ինչն իմ կյանքը լցնում է: Մեր ամենամեծ խնդիրն այն է, որ կենցաղը լափում է, իսկ բեմը կտրում է այդ ամենից:
- Ճի՞շտ են ասում դերասանների մասին, որ Դուք ավելի զգացմունքային եք:
- Այո, էմոցիոնալ եմ, բայց հիմա այնքան խառն ու դաժան օրեր ենք անցում, որ շատ բաներ են ներքին ցավ առաջացնում: Պիտի դրանից էլ օգտվես, բայց ամեն անգամ կորուստները վերապրելով՝ մեկ տարի հետո քեզ կքայքայես: Դրա համար Ստանիսլավսկու ասած վերապրման ու ցուցադրման արվեստը կա, քանի որ արդեն գտել ես ճիշտ գույներն ու ինտոնացիան, որոնք քեզ օգնում են, չակերտավոր ասած՝ խաբում ես հանդիսատեսին. եթե արցունք է պետք, այն կգա:
- Ունե՞ք կերպար, որ մի քիչ բարդ է ստացվել ու միանգամից չեք լեզու գտել իրար հետ:
-Կլինի հավանաբար, բայց ես հիմնականում իմ բոլոր կերպարներն էլ սիրում եմ, բախտս բերել է, որ հետաքրքիր են: Մոտ 50-60 կերպար եմ մարմնավորել, որոնցից մոտ 10-15-ը հիմա էլ խաղում եմ: Բոլորի հետ էլ լեզու կարողանում ենք գտնել:
- Ինչպե՞ս եք փոխվում կինոյում, ի՞նչ եք բերում Ձեզ հետ տեսախցիկի առաջ:
-Կինոյում քիչ եմ աշխատել ու, անկեղծ եմ ասում, աշխատանքային այդքան էլ մեծ հաճույք չեմ զգացել, որովհետեւ ինձ խանգարում է այդ՝ «Մի րոպե սպասիր, լույսը գնաց, արեւը չկա»-ն: Կինո մասնագիտական առումով այդքան էլ չգիտեմ, ինչքան նկարվել եմ, դեռ պրպտելու ու շոշափելու ընթացք է եղել: Հետագայում կուզեմ աշխատել կինոյում, բայց այն թեմաների դեպքում, որոնք ինձ կհետաքրքրեն:
-Ինչպիսի՞ն է մեր կինոարտադրությունը Ձեր կարծիքով ու ստեղծվո՞ւմ են լավ գործեր:
-Խնդիրն այն է, որ մեզ մոտ ստեղծվում են զուտ փող աշխատելու ֆիլմեր, իսկ այդ ժամանակ մնացած ամեն ինչը կորչում է: Ֆիլմեր չեն նկարում, ինչ-որ բան տեղ հասցնելու համար, այնքան լավ թեմաներ ու հերոսներ ունենք, որոնց մասին կարելի է նկարել: Օրինակ՝ Արցախյան պատերազմի հերոսների. ոչ թե ցույց տալ, թե ինչպես գնաց ու ընկավ, այլ ինչից սկսվեց, մեջն ինչ կատարվեց, որ որոշեց ամեն ինչ թողնել:
Սամվել Թոփալյանը
- «Խաչագողի հիշատակարան»-ում մարմնավորել եք Մուրադին, դա Ձեր առաջին դերն էր գեղարվեստական ֆիլմում, ի՞նչ տվեց այն ու օգնե՞ց հայտնի դառնալ:
-Բնականաբար, նպաստեց դրան: Մասնագիտական առումով այդ ֆիլմի ժամանակ փորձում էի հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, այն ինձ օգնեց այդ բնագավառում մի տառ սովորել: Մի փոքր փորձ տվեց ու ճանաչում, չնայած անկեղծ՝ ես հայտնի լինելու վրա չեմ կենտրոնանում, պարզապես գնում եմ թատրոն ու իմ գործն անում: Դա պետք չէ որպես առավելություն ընկալել: Բայց հիմա, ցավոք սրտի, հենց դերասաններն առավոտից երեկո այդ Տիկ-Տոկների մեջ են, լայքերն են հաշվում: Ի՞նչ է, ե՞ս եմ հին: Ուզում եմ հասկանալ՝ կարծում են՝ իրենց կյանքն իսկապես հետաքրքիր է մարդկանց: Ես Ֆեյսբուքում ընկերներիս հետ եմ շփվում ու միայն «Բարեւ, Էրգրի» հաղորդումներն եմ տեղադրել, որովհետեւ կարծել եմ՝ մարդկանց պետք է: Արտերկրից շատ հայեր էին գրում են, որ երեխաները նայում են ու ոգեւորվում, կամ խնդրում էին հայերեն լուսագրեր ավելացնել:
- Ուզում եք ասել, որ հրապարակումներն առաջին հերթին մարդկա՞նց որեւէ բան պետք է տան:
- Միանշանակ: Եթե այդ նույն դերասանը ոչ թե իր ուտելիքի մասին պատմի, այլ գործի, խնդիր չկա, բայց ցույց տալ, թե ամեն պահի որտեղ է ու ինչ է անում, ի՞նչ իմաստ ունի:
- Կա՞ մի բան, որ կուզեիք փոխել Ձեր մասնագիտության մեջ:
- Խնդիրն այն է, որ մեզ լուրջ դպրոց է պետք, որպեսզի բոլորը նույն ձեւ չխաղան, բազմազանության կարիք կա: Միշտ ծանրամարտի ու ըմբշամարտի օրինակն եմ բերում, հիմնականում լավ մարզիկները Գյումրիից ու Վանաձորից են լինում, Գորիսում կամ Սիսիանում, ի՞նչ է, ուժեղ տղաներ չե՞ն ծնվում: Հաստատ կան, ես շփում ունեմ ու այնպիսի հիանալի տղաների եմ հանդիպել, առանց դպրոցի չեն կարողանում դրսեւորել իրենց: Նյութը կա, բայց այն պետք է հունցվի ու մշակվի: ԽՍՀՄ-ի տարիներին դերասանները մեկնել են տարբեր երկրներ, հայտնի ռեժիսորների հետ աշխատել: Հիմա էլ մեր մասնագիտությանը պետք է այդ շփումը, հնարավորինս շատ հյուրախաղերի կարիք կա: Մալյանի անվան թատրոնի «Սիրելի Պամելա» ներկայացումը լավագույնն էր 2018-ին, այն ոչ մի հյուրախաղի չի մասնակցել: Նախարարությանն իսկապե՞ս պետք չէ արժեքավոր գործը դուրս տանել ու ցույց տալ իր մշակույթը:
- Խոսեցիք դպրոցի կարեւորության մասին, ինքներդ դասավանդում եք, ի՞նչ եք սովորեցնում Ձեր ուսանողներին, որ այդ միօրինակությունը չլինի:
- Առաջին հերթին երեխաներին ասում եմ, որ պետք է իրենց ճանաչեն, իսկ դրանից հետո կարողանան այդ ամենը գործի մեջ դնել: Դերասանի գործիքն իր մարմինն ու զգացողություններն են, դա է պետք վարժեցնել, կարողանալ ուսանողին ճանաչել տալ ինքն իրեն: Սկսում ենք ինքնաճանաչողությունից, շատ զրույցներ են լինում մարդկային հարաբերությունների մասին: Դրա արդյունքում բեմում անիմաստ գոռոցներ չեն անի, կիմանան մարդն ինչպես կարձագանքի որեւէ լուր լսելուց հետո, ամեն ինչը պետք է բնական լինի: Ցավոք, մեր թատրոններում հիմա էլ կան նման գոռոցներ ու տարօրինակ ինտոնացիաներ:
- Մի քիչ կպատմեք Ձեր ընտանիքի, կնոջ հետ ծանոթանալու մասին:
- Կնոջս հետ ՀՀ զինված ուժերի կազմավորման 20-ամյակին ենք ծանոթացել: Համալիրում մեծ միջոցառում կար, որի հաղորդավարն էի, իսկ Սոնան պարում էր Սոֆի Դեւոյանի խմբում: Տեսա ու միանգամից հավանեցի, կարելի է ասել՝ սեր էր առաջին հայացքից: Հեշտ էր ծանոթանալ, այդ պարագայում մասնագիտականդ ես մի քիչ oգտագործում (ծիծաղում է, -հեղ.), շուտ գրավելու հմայքներն ես գործադրում, ձայնի տեմբրը, հազար ու մի հնարքներ կան: Ամուսնացանք, Արմենը ծնվեց, իսկ հետո՝ Արփենը: Սոնան Երեւանի մանկապատանեկան կենտրոնում պարի ուսուցչուհի է աշխատում եւ Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում՝ համակարգող: Երկուսս էլ մշակույթի ոլորտում ենք:
- Ձեր հետաքրքրություններից է որսորդությունը, ինչպե՞ս սկսվեց այդ սերը:
- Հորիցս է փոխանցվել, հին որսորդ է նա: Ասեմ, որ լավ որսորդը երբեք բնությունը չի վնասում, որսագող չէ, որ աջ ու ձախ, որտեղ պատահի, կրակի: Ես լոր, կաքավ նապաստակ եմ որսում: Ինձ ընթացքն է դուր գալիս. մենակ երբեք չեմ գնում, պետք է ընկերներով հավաքվենք, քայլենք, ընթացքում հումորներ անենք ու տարբեր պատմություններ հիշենք: Զվարճալի միջադեպեր են շատ պատահում, առավոտյան ժամը 6-ին մտնում եմ դաշտ ու մինչեւ ժամը 12:30 անդադար քայլում:
- Մայիսի 28-ին լուսանկար եք հրապարակել Սիսիանի լեռներից, որտեղ սունկ ենք հավաքում: Հաճա՞խ եք լինում բնության գրկում:
- Մայրս Սիսիանից է, 3 օրով գնացի այն տեղերը, որտեղ փոքր ժամանակ էինք վազվզում, սունկ հավաքում, մորի ուտում, ձուկ բռնում, գետի մեջ գյոլ սարքում ու լողանում: Շատ ուրիշ զգացողություն է վերադառնալ այն վայրերը, որտեղ մանկությանդ շատ վառ ու տպավորիչ օրերն են անցել: Բնությունն էլ է փոխվել, շատ գետեր կան, որ ցամաքել են, բայց միեւնույն է՝ այլ էներգետիկա ես ստանում, քայլում ես բնության մեջ, քո ծանոթ խոտերն ես պոկում, որ գիտես՝ ուտելու են: Ներդաշնակություն ես գտնում:
- Իսկ կարեւո՞ր է Ձեզ համար, որ երեխաներն էլ մոտ լինեն բնությանն ու այդ ամենի մասնակիցը դառնան:
- Անպայման, մեր խնդիրն այն է, որ չենք սիրում մեր երկիրը, այդ չսիրելու պատճառով տվեցինք Արեւմտյան Հայաստանը: Բնությունից կտրված լինելու հանգամանքն է պատճառը, որ նաեւ այս ամենին հասանք: Դրա համար հույսը միայն երեխաների հետ եմ կապում, նրանց դաստիարակենք կիրթ մարդ ու հայրենասիրությունը ոչ թե լոզունգ դարձնենք, այլ նրանց ներքին վիճակը: Մենք ազգային գաղափարախոսություն չունենք, եթե բոլորս միասին մի նպատակ չունենք, ինչպե՞ս առաջ գնանք:
- Կորոնավիրուսը, իսկ հետո նաեւ պատերազմը շատ փոխեցին մեր կյանքը: Ձեզ մոտ ի՞նչ եկավ ու այդպես էլ մնաց:
- Մի բան շատ հստակ հասկացա՝ անաստված ենք դարձել, Աստծուց հեռացել ենք, չարությունն է բույն դրել եւ ինչքան դրական բան կա մեր ազգի միջից հանել: Եկեղեցին հիմա պետք է մեծ դեր խաղա, կրթություն ստանանք մարդկային հարաբերությունների աստվածային ընկալմամբ: Վստահ եմ, որ մարդիկ ավելի լավը կդառնան: Հիշում եմ ֆուտբոլի հաղթանակները ԵՎՐՈ-2012-ի ընտրական փուլում, Յուրա Մովսիսյանի գոլերը, այդ հաղթանակներն ինչպես էինք նշում միասին, հրապարակում բոլորն իրար քույր ու եղբոր պես գրկում էին: Հասկացա, որ մեզ հաղթանակներ են պետք, դա կլինի ֆուտբոլային կամ այլ բնագավառում: Հաղթանակների ու ոգեւորվելու պակաս ունենք: Մինչեւ իրար չսիրենք, ոչ մի բան առաջ չի գնա:
Սամվել Թոփալյանը
- Թաքնված ուրախություններ, որ սիրում եք վայելել:
- Բնության գրկում լինել ու քայլել:
- Եթե հանկարծ ապոկալիպսիս լինի, արվեստի գործերից կարողանաք որեւէ բան փրկել, ի՞նչը կընտրեք:
- Բարդ հարց է, մեկը չէ, շատ բան կուզեի փրկել: Քանի որ սիրո պակասից խոսեցինք, ես Սարոյանի բոլոր գրքերը կգրկեի, որովհետեւ շատ մարդկային են ու բարի:
- Իսկ Դուք ումի՞ց կուզեք հարցազրույց վերցնել ու ի՞նչ հարց տալ:
- Կոմիտասից կամ Նժդեհից: Նա ոտաբոբիկ էր սիրում լինել ու հողից էներգիա ստանալ, կհարցնեի՝ իսկապե՞ս դա ուժ է տալիս:
- Ինչպե՞ս կբնութագրեք ժամանակը, որում ապրում ենք:
- Քաոսային:
- Կանանց մեջ ի՞նչն եք ամենաշատը գնահատում, իսկ տղամարդկա՞նց:
- Որ կարողանում են արթնացնել այնպիսի զգացողություններ, որ հազար կնոջ չի հաջողվի: Կանանց մեջ գրավում են շարժուձեւը, նրբությունը, ներքին փափկությունն ու կուլտուրան, իսկ տղամարդկանց՝ պատվախնդրությունը:
- Հիմա հարցեր Ձեր ֆիլմերի ու ներկայացումների անուններով: Ձեր կյանք ու կռիվն ինչպիսի՞ն է:
- Այն երեւույթների դեմ է, որոնք խանգարում են ապրել:
- Եթե ոզնի ունենայիք, ի՞նչ անուն կտայիք:
- (Ծիծաղում է,- հեղ.) Լյութո:
- Երազները շրջվա՞ծ էլ են լինում, թե միայն ներկայացումներում:
- Այնքան շրջված երազներ ենք տեսնում, իհարկե, լինում են:
- «Ատամնաբույժը, նորե՞ն», վախենո՞ւմ եք նրանցից:
- Բացարձակ չեմ վախենում, բայց չեմ էլ սիրում գնալ ատամնաբույժի:
- Այդ ներկայացումն ամենադիտվածների թվում է եղել, ինչո՞ւ է այդքան գերել հանդիսատեսին:
- Նախ Պարոնյան է, հետո բաց է, ակտիվ, շատ տեմպոռիթմով եւ դինամիկ, ինչն այսօրվա մարդիկ սիրում են: Դեպքերը շատ արագ են զարգանում, գեղեցիկ աղջիկներ են խաղում:
Սամվել Թոփալյանը
- Իսկ հեքիաթներ սիրո՞ւմ եք, որո՞նք կառանձնացնեք:
- Շատ: Օրինակ՝ չգիտեի, որ «Շրջված երազը» Դոնալթ Բիսեթի հեքիաթներից է, նա ֆանտաստիկ գործեր ունի՝ «Միրանդան» եւ «Քոմոդո վիշապը», որ խաղում ենք, եւս նրանն են: Հեքիաթներ են այն մասին, որ մեր շուրջն ամեն ինչ ողջ է ու շնչում է: Գնացքը գնում է տարեդարձի, կառամատույցն էլ որոշում է հետը գնալ (ծիծաղում է, հեղ.), կամ թեյնիկի թըշը կորել է, ու ընկած այն փնտրում են:
- Ինչի՞ համար եք ամենաշատն ափսոսում:
- Անիմաստ անցկացրած ժամանակի:
- Ի՞նչ եք ուզում սովորել անել:
- Ապրել:
- Նամակ ո՞ւմ կգրեիք հին դարեր:
- Մտքովս էլ չի անցել նման բան (ծիծաղում է, հեղ.). Նապոլեոնին:
- Հայտնի դերասաններից ո՞վ կուզեիք Ձեր խաղընկերը լիներ:
- Շոն Փենը, ժանրն այս դեպքում կարեւոր չէ:
- Որտե՞ղ ու ե՞րբ եք ամենաերջանիկը եղել:
- Երեխաների ծնվելու ժամանակ:
- Ի՞նչ անել, որ այս ամառն ուրախություն բերի:
- Լավը տեսնենք ու ցուցադրենք, բացասականը ոչ թե անուշադրության մատնենք, այլ մեր միջից հանենք: Դա կօգնի հասնել լուսավոր կետի:
Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Էմին Արիստակեսյանի
BRAVO.am
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: