yellowheart. «Նման պահերին ես հասկանում, թե որքան անիմաստ է ամեն ինչ, եթե քո ընտանիքի կողքին չես»

yellowheart.-ի հետ զրուցեցինք պայմանավորվելուց մի քանի ամիս անց. սեպտեմբերին Երեւան այցելության ընթացքում շատ զբաղված էր, ու այդպես էլ հանդիպել չստացվեց: Նա վերադարձավ ԱՄՆ, ավարտեց ուսումն ու նորից հայրենիքում է` հարմար առիթ BRAVO.am-ի համար զրուցել մեզ հուզող թեմաներից, որոնք, ինչպես պարզվեց, բազմաթիվ են: Իրեն հատուկ անմիջականությամբ ու անկեղծությամբ երգչուհին պատմեց իր տարբերող երգերի, դեղին գույնն ընտրելու, կորուստների ու մեծ պլանների մասին:

- Ձեր երգերից մեկը կոչվում է «Ասա հիմա»: Լիլի, դե ասեք հիմա՝ ինչ կուզեք, որ մարդիկ իմանան Ձեր մասին ՝ ո՞վ եք, ի՞նչ թաքուն նախասիրություններ ունեք:

- Միանգամից դժվար հոգեբանական հարց (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Ես Լիլին եմ՝ դեղին սիրտը, երաժշտությամբ եմ զբաղվում, երգեր գրում, որպես արտիստ եմ ներկայանում: Շատ եմ սիրում համակարգչային խաղեր, եւ երբ աշխատանքային ծանր շրջան է սկսվում՝ լրջորեն խաղում եմ: Հիմա հենց նման աշխատանքային-ստեղծագործական շրջան է:

- Իսկ ե՞րբ եք ավելի թեթեւ լինում:

- Իմ բնույթից ելնելով՝ երբեք չեմ լինում: Եթե թեթեւանում եմ, սկսում եմ անհանգստանալ, միշտ հաճելի է գործ անել. ինչքան շատ եմ ստեղծագործում, ավելի լավ եմ զգում:

15

Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Ինչպե՞ս Լիլի Առաքելյանը մի օր որոշեց դառնալ հենց yellowheart. ու սրտերը նաեւ դեղի՞ն են լինում:

- Երեւի, լինում են, իմը դեղին է (ծիծաղում է,-հեղ.): Այս պատասխանը միշտ նույնն է, անգիր արած պատմում եմ: Ինձ ասոցացնում են լույսի ու դրականի հետ: Միշտ մարդկանց հարցնում եմ, թե իրենց ինչ գույն են պատկերացնում, ինձ հիմնականում դեղին եմ զգում կամ մանուշակագույն: Բայց վերջնական անունը եղբայրս է դրել՝ Ինստագրամում հրապարակումների տակ #yellowheart էր գրում: Ու բեմական անուն ընտրելիս մտածում էի Lily the musician լինի, բայց փառք Աստծո, որ այն չեմ վերցրել:

- Իսկ ինչո՞ւ սեփական անունով չներկայանալ:

- 2014 թվականից բլոգեր եմ եղել ու հենց Լիլի էի, այդ տարբերակից արդեն հոգնել էի: Հետո ամերիկյան երազանքի մասին էի մտածում, դրա համար էլ yellowheart.-ը դուրս եկավ: Չնայած շատ գույներ եմ սիրում, բայց դեղինն է իմը:

- Այսօր մեզ հետ հանդիպման համար դեղին վերնաշապիկ եք հագել, իսկ դեղին որեւէ դետալ մի՞շտ եք ունենում:

- Սկզբում բրենդը պահելու համար էի ունենում, ու այնպես է ստացվում, որ մոտս միշտ դեղին որեւէ իր կա՝ հիմնականում աքսեսուար: Պայուսակիս մեջ մատանի կա, բայց չեմ գտնի, պատրաստված եմ եկել (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Նման բեմական կերպարը՝ անմիջական ու առանց շպարի, հատո՞ւկ եք ընտրել, թե՞ իրականում էլ այդպիսին եք ու հավատարիմ եք մնացել Ձեզ:

- Բեմում այնպիսին եմ, ինչպես կյանքում: Շատ եմ սիրում բնականը եւ փոքր տարիքից պայքարել եմ ցանկացած արհեստականի դեմ՝ շպարից սկսած, որքան էլ դա պետք է, հիմա սկսել եմ միջոցառումների ժամանակ օգտագործել: Միշտ եմ փորձել անկեղծ լինել, որովհետեւ բնույթով եմ այդպիսին: Չեմ կարողանում ստել, չեմ ասի՝ երբեք չեմ անում, կամ ինչ-որ բաներ պարզապես չեմ ասում: Երեւի, դրանք տարբեր բաներ են: Եթե պիտի արհեստական լինեմ, ու մարդիկ դրա համար սիրեն ինձ, հետո ավելի դժվար կլինի:

- Այս սեպտեմբերին «Coca-Cola Music Fest Yerevan»-ի ժամանակ առաջին անգամ հանդես եկաք Հայաստանում: Ի՞նչ էիք զգում:

- Իմ առաջին փորձն էր հայրենիքում ներկայանալ որպես yellowheart.: Միջոցառման լրջությունն ու մեծությունն, անկեղծ, չէի պատկերացնում ու չգիտեի, որ ինձ մեծ թիմ է պետք: Բազմաթիվ տեխնիկական խնդիրներ առաջացան, ու շատ առումներով այդ օրն իմ լավագույն ելույթը չէր: Դեռ անփորձ էի, նաեւ շատ հուզված ու կարոտած, ինչ-որ բաներ պլանավորածի պես չեղան: Բայց այն ջերմությունը, էներգիան ու փորձը, որ ստացա, անգին էին, դրանից մեկ շաբաթ անց մենահամերգս եղավ ու շատ բացթողումներ տեղն ընկան: Հնարավոր է՝ մարդիկ մտածեն, որ այս ամենի հետեւում մեծ թիմ է աշխատում, բայց իրականում միայն ես եմ ու էլի ես մենակ (ծիծաղում ենք, նման անունով երգ ունի, -հեղ.), երբեմն՝ եղբորս հետ:

15

Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Մարդիկ գումարներ են ծախսում ու թիմեր հավաքում, ո՞րն է Ձեր հաջողության գրավականն ու ինչո՞ւ անգամ միայնակ ստացվում է ամեն ինչ գլուխ բերել:

- Ուրիշ բառ չեմ գտնում ինձ ճիշտ բնորոշելու՝ «որքան քթի մազ է». շատ պահանջկոտ ու խիստ եմ իմ ու հետս աշխատողների նկատմամբ: Չեն դիմանում ինձ, բայց հասկանում են, որ սրտացավ եմ վերաբերվում երաժշտության հետ կապված բոլոր հարցերին: Ու նույնիսկ հիմա, երբ արդեն թիմ կա ձեւավորված, շատ բան նորից իմ ուսերին է: Ֆեստից հետո հասկացա, որ բազում հարցեր կան, որոնցով արտիստը չպիտի զբաղվի: Պիտի իմանամ՝ ինչ եմ անում ու ինչպես, դա ինձ համար կարեւոր է:

- Ինչպիսի՞ն էին մենահամերգից տպավորությունները. այդ օրն ամեն ինչ Ձեր ուզածո՞վ էր:  

- Մի ուրիշ էներգիա ստացա, իրականում այդ մի շաբաթն իմ կյանքում ամենադժվարն էր, որովհետեւ ԱՄՆ-ից ժամանումս շատ արագ կատարվեց, քննություններս էի կիսատ թողել, ֆեստից հետո էի բավական մտահոգ եւ այդ ամենն էլ ավելի պատասխանատու էր դարձրել ելույթս: Մտածում էի՝ կա՛մ պիտի լավ լինի, կա՛մ էլ չստացվելու դեպքում երբեք չլինի (ծիծաղում է,-հեղ.): Բայց ամեն ինչ շատ լավ անցավ, այնքան ջերմ էր, նույնիսկ կազմակերպիչները չէին սպասում այդպիսի անկեղծ ու մտերմիկ երեկո: Ինձ լսողներն առհասարակ շատ ջերմ են ու նրբանկատ:

15

Հասմիկ Բաբայանը եւ Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Լիլի, ինչպե՞ս եղավ, որ…

- Դուք հորոսկոպով ի՞նչ եք (ծիծաղում ենք,-հեղ.), էներգետիկ առումով ինձ միշտ հետաքրքրում է:  

- Ձուկ եմ:

- Ձկներին սիրում եմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Վերադառնանք հարցին, ինչպե՞ս զգացիք, որ ուզում եք ստեղծագործել ու նոր բաներ ստանալ:

- Որոշել էի մտերիմ ընկերուհուս համար անգլերենով երգ գրել, արդյունքից հետո մտածեցի՝ վայ, սիրուն է: Հասկացա, որ էլ միայն կիթառահար չեմ, երգ գրել էլ կարողանում եմ: Սկզբում միշտ անգլերեն լեզվով եմ ստեղծագործել, քանի որ ոգեշնչվել եմ այլազգի կատարողներից, այդ տարիքում հայերին քիչ եմ լսել: Այդպես 13-14 տարեկանում սկսել եմ երգեր գրել, բայց այնքան անլուրջ էի վերաբերվում այդ ամենին, ուղղակի ինքնարտահայտվելու կարիք ունեի, ու այդ ձեւով եղավ: Հայերենով սկսեցի գրել ԱՄՆ-ում. մինչ մեկնելս «Armenian beats» ալբոմը հրապարակեցի` հայ ժողովրդական երգերի մշակումներ էին ու մեկ հեղինակային գործ՝ իմ հայկական պարտքն էր: Արդեն այնտեղ էի, պատերազմն եղավ ու ինձ ինչ-որ կերպ ստիպեց հիմնականում հայերեն երգեր գրել: Նոր հիշեցի, որ «Էլի ես ու դու»-ն Հայաստանում եմ գրել ու ձայնագրել իմ փոքրիկ ստուդիայում: Բայց հենց պատերազմից հետո զգացի, որ հայերեն կատարումներս այլ էմոցիաներ են առաջացնում:

- Երբ առաջին երգը ներկայացրիք, անհանգստություն ունեի՞ք, թե այն ինչպես կընդունվի:

- Առաջինը «Մետրո»-ն էր բլոգեր Sonashine-ի հետ, ես էլ այդ ժամանակ բլոգեր էի, ու նախագծի շրջանակում միասին երգեր էիք թողարկում: Այդ կատարումը հավանեցինք ու  որոշեցինք հրապարակել: Առաջին սինգլը, որ միայնակ եմ արել, «Էլի ես ու դու»-ն էր, որի պատրաստի տարբերակն այնքան էլ սրտովս չէր, քանդել եմ ու զրոյից նորից ստացել: Այդ մեկն արդեն հասկացա, որ դուրս գալիս է:



- Ինչպե՞ս է գալիս այդ ընկալումը, որ հենց դա է Ձեր ուզածն ու վերջնական տարբերակն է լինելու:

- Շատ զգացական պահ է: Վատ բնավորություն ունեմ ու պետք է ամեն առումով նոր երգի մտքի հետ ամբողջ մարմնով հաշտ լինեմ: Թողարկված երգեր ունեմ, որ մտածում եմ՝ մի քիչ շտապել եմ, պետք էր սպասել: Շատ է եղել, որ այդ զգացումը չեմ ունեցել ու ներկայացրել եմ նոր երգը:

- Բայց, երեւի, հենց դրա արդյունքում էլ սովորել եք զգալ այդ վիճակը:

- Իմ դեպքում հակառակն է. երբ ամեն ինչ լրջացավ ու սկսեցի համագործակցել տարբեր մարդկանց ու էներգիաների հետ, գործընթացն ավելի բարդացավ: Շատ բաներ սկսում ես ինքդ չորոշել կամ հարգել կողքինիդ կարծիքը: Ամեն ինչ չի կարող քո ուզածով լինել, ինչն ինձ համար մի քիչ ծանր է: Համագործակցելիս պետք է հավասարակշռությունը պահել:

- Նոր երգ ունեք Գարիկ Պապոյանի հետ՝ «Էլի մենակ», ո՞նց որոշեցիք միասին ստեղծագործել ու այդ բալանսը պահելը հե՞շտ էր:

- Երանի կարողանայի բոլոր գաղտնիքները բացել, թե որքան սրտացավ, բայց նաեւ քթի մազ պահեր են եղել ամբողջ ընթացքում: Գարիկին ու իր կատարումները միշտ եմ սիրել, ինչպես Գարիկ-Սոնա զույգին, այնպես էլ հենց միայն իրեն: Մանավանդ «Պարտքով սեր»-ից հետո հասկացա, թե որքան եմ հավանում նրա միտքը, արվեստը, կատարման ձեւն ու ձայնը, թեեւ ինքն ընդհանրապես չի սիրում: «Պարտքով սեր»-ի թողարկումից հետո գրեցի Գարիկին ու ասացի, որ այն ասես իմ մասին լինի, շատ է օգնել ու բուժել ինձ: Այն իմ երգացանկում շատ է լինում, կատարում եմ ու ինձ թվում է՝ ես եմ այն գրել: Այդ ընթացքում էլ որոշեցինք միասին որեւէ բան անել, մոտ 2 ամիս անց Գարիկը դեմո տարբերակ ուղարկեց ու կարծիքս հարցրեց: Սկսեցինք աշխատել, եւ եթե ես խորացող եմ, ինքն՝ ինձնից ավելի: Նա վաղուց է այս ամենի մեջ, ես դեռ նորեկ եմ, բայց հետաքրքիր ու կարեւոր է, որ ես հնին եմ վստահում, ինքն էլ՝ նորին: Սիրուն ու հավես էր ստեղծագործական ամբողջ ընթացքը: Եթե սովորական ունկնդիր լինեի, կուզեի, որ այս համագործակցությունը լիներ: Հիմնականում նման կարծիքներ էլ մարդիկ հայտնում են:



- Ո՞ր կատարողներն են Ձեզ վրա մեծ ազդեցություն թողել:

- Շատ են եղել, ամեն ինչ սկսվել է Էդ Շիրանով, ապա եղել է Ավրիլ Լավինի ու Coldplay-ի ազդեցությունը, նրանց հաջորդել են Keane-ը, Dodie-ն, Lizzy McAlpine-ը, Passenger-ը,  Բիլի Այլիշը, ինձ նրան հաճախ են նմանեցնում, ասում՝ հայ Այլիշ, ես էլ նրա պես տեքստերում սիրում եմ խորանալ: Իր մտածողությունն ու թեմաներն եմ սիրում, ինձ համար ֆենոմենալ է:

- Լիլի, իսկ ինչո՞ւ են մարդիկ երաժշտություն միշտ լսում՝ սկսած օրորոցից այն մեզ ուղեկցում է ողջ կյանքում:

- Որովհետեւ ծիտիկների ծլվլոցից ու մեքենայի ձայնից սկսած, ամեն ինչ իրոք երաժշտություն է: Նույնիսկ պատուհանին խփում ես, կարող ես ռիթմ ստանալ (սկսում է հարվածել ապակուն,-հեղ.):

- Ասում են` ջազն էլ այդպես ոչնչից է ստեղծվել, պարզապես աֆրոամերիկացիները շարժել են իրենց տաբատների գրպաններն ու երաժշտություն է ծնվել:

- Շատ հետաքրքիր է, չէի լսել այդ մասին: Երբ ԱՄՆ-ում գնում էի իմ սիրած արտիստների համերգներին, այնպիսի էյֆորիա էի ապրում, մի անգամ նույնիսկ մտածեցի՝ գուցե մարդիկ էլ իմ համերգին են նույն կերպ գալիս կամ գալու, այդ մտքից չգիտեմ՝ հետս ինչ եղավ: Հասկացա, թե որքան կարեւոր է երաժշտությունը մեր կյանքում ու արվեստն առհասարակ, եթե չլինեին, ինչի՞ մասին մենք կլինեինք:

- Իսկ ինչո՞ւ որոշեցիք հենց ԱՄՆ մեկնել սովորելու ու արդարացա՞ն սպասելիքները:

- Միանշանակ արդարացան, որովհետեւ շատ բան եմ սովորել այդ ազատության մեջ: Եվրոպայում էլ տարբերակ ունեի սովորելու, բայց ԱՄՆ-ն ինձ ձգեց: Որքան էլ գործիքավորման հետ կապված գիտելիքներ եմ ստացել, այդ մեկ տարվա ընթացքում միայնակ ապրելը շատ բան է սովորեցրել զուտ կյանքի առումով: Ընդամենը 40 րոպեում կարող էի հասնել իմ սիրելի արտիստների համերգներին, մի անգամ Այլիշի ջազ կատարումները լսելու համար վազքով հասել եմ Հոլիվուդ: Այնտեղ հնարավորություններ ու ազատություն կա, բայց փոխարենը չկա այստեղի ջերմությունը: Երբեք չեմ ասի՝ ԱՄՆ-ում ավելի լավ է, որովհետեւ հաճախ եմ ցանկացել վերադառնալ, գուցե, շատ բաներ ավելի լավն են, քան Հայաստանում, բայց որոշներն էլ՝ ավելի վատը:

- Դժվարությունները հիմնականում ինչի՞ հետ էին կապված:

- Իմ կյանքի ամենածանր, դժվար ու փորձություններով լի տարին է եղել էմոցիոնալ՝ գործնական, ինչո՞ւ ոչ, նաեւ ֆինասական առումով: Նոր երկրում լրիվ մենակ եմ ապրել ու ամեն ինչ ինքս արել:

- Լիլի, Ձեր երգերից ունե՞ք ավելի սիրելի դարձածներն ու հնարավո՞ր է նման բաժանում անել:

- Իհարկե, հնարավոր է, բոլորը չեն կարող հավասար լինել, ու կան երգեր, որոնք ավելի շատ եմ սիրում: Դրանցից մեկը կոչվում է «Եթե իմանայի, որ», այն դեռ թողարկված չէ, բայց մենահամերգիս կատարել եմ: Կրկներգում տողեր կան, որ «ընկերներս սպիտակ շորով են, ծնողներս՝ սպիտակ մազով, իսկ ես մենակ կանգնած եմ»: Սպիտակ շորն ամուսնանալու ու ընտանիք կազմելու հետ եմ ասոցացնում, սպիտակ մազերը՝ ծերանալու: Այդպիսի զգացում ունեցել եմ, երբ ընկերներից մեկն ամուսնանում էր, ծնողներս՝ մեծանում էին, ու ես միայնակ էի: Շատ եմ սիրում այդ երգը կատարել, ինձ հոգեհարազատ է նաեւ «Բայց հիմա»-ն, ինչքան մեծանում եմ, գրում եմ այնպիսի բաների մասին, որոնք խորքային են ու թանկ: Հիմա չթողարկածներս եմ ավելի շատ սիրում:

15

Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Երեւի դրանք դեռ Ձեր սեփականությունն են, իսկ թողարկածները նաեւ մարդկանց են պատկանում:

- Շատ ճիշտ մեկնաբանություն է, թողարկածները կատարելիս նույն հաճույքը չեմ ստանում: Ամենաթանկն ինձ համար «Թվում ա, թե»-ն է, որը պապիկիս համար եմ գրել, մինչեւ հիմա փշաքաղվում եմ ու լացս գալիս է կատարելիս: Միշտ համերգներին ամենաանկեղծը դա եմ երգում, «Էլի ես ու դու»-ն էլ եմ սիրում, առաջինն այն է հիթ դարձել, «Մենք»-ը, հիմա հերթով կթվարկեմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Բայց իմ ամենաէքստրեմալ գործերից մեկն «Ասա հիմա»-ն է, ու մինչեւ հիմա մտածում եմ, թե այն ինչի մասին է (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Իրականում ոչ մի բանի մասին է, շատ արագ մտածեցի նման բան փորձել. միշտ չես կարող նույնն անել:

- «Թվում ա, թե»-ն Ձեր պապիկի համար եք գրել, ինչպե՞ս ծնվեց այն ու ինչո՞ւ չհասցրիք նրան հրաժեշտ տալ:

- ԱՄՆ-ում էի: Նման ամենասուր պահերին ես հասկանում, թե որքան անիմաստ է ամեն ինչ ու նշանակություն չունի, եթե քո ընտանիքի կողքին չես: Շատ տարօրինակ է մարդուն տեսնել կենդանի, իսկ մյուս անգամ՝ իր գերեզմանը: Բայց «Թվում ա, թե»-ն գրելիս գերեզմանն էլ չէի տեսել: Պապիկս հիվանդ էր, ու ինչ-որ առումով պատրաստ էինք մահվանը, բայց միեւնույն է՝ լուրը ստանալիս լրիվ այլ բան է հետդ կատարվում: Զարմացել էի, չեմ արտասվում կամ այլ էմոցիա ցույց տալիս, խառը մտքերով էի ու սառած, բայց մի 2 օր անց երգը շատ հեշտ ծնվեց: Ապրումներս այդպես արտահայտվեցին, հետաքրքիր է, որ ստեղծագործող մարդկանց հետ նման բան հաճախ է լինում:

Չէի ուզում, որ մարդիկ հասկանան, թե երգն ինչի մասին է, ու ասելիքը բավական քողարկել եմ: Միայն «Երեւի հիմա մեզ տեսնում ես երկնքից» հատվածից է զգացվում, որ այն մահացած մարդու մասին է: Թող ամեն մեկն իր պատմությունը գտնի: Վերջին հատվածը շատ անձնական է ու պապիկիս մասին, դրա համար էլ հենց հասնում եմ այդ կտորին, ջարդվում եմ, լսելիս էլ, կատարելիս էլ, շատ դժվար է: Գործի ֆենոմենն ինձ համար այն է, որ ռիթմն ակտիվ է, բայց թեման այնքան տխուր է, դրանով կյանքի հակասությունն եմ ցույց տվել:



- Կորուստը դժվա՞ր եք հաղթահարում ու դրա հետ համակերպվում:

- Պապիկս առաջին այդքան մոտ ու հարազատ մարդն էր, որին կորցրել եմ: Կան մարդիկ, որոնց հետ շատ չես շփվում, իրենք լուռ են, բայց այնքան մեծ դեր են կատարում քո կյանքում: Ծանր էր տեսնել, թե հայրիկիս համար որքան բարդ է հայր կորցնել: Տարիքի հետ հասկանում եմ, թե որքան անկանխատեսելի է կյանքն ու ամեն պահ կարող է փոխվել: Պետք է ունեցածը գնահատել ու սիրել: Ֆիզիկական կորուստներ շատ չեմ ունեցել, իսկ առհասարակ՝ բավական, երգերիցս էլ կարող եք հասկանալ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Բոլորն էլ համարյա կորստի մասին են, բայց առանց դրանց անխուսափելի է:

- «Ուր տարաք»-ը պատերազմի մասին է: «Ուր տարաք դուք հորս, որ կողմ, հետ կգա արդյոք նա, թե մնաց երազ, որից չի լինում արթնանալ: Գնում եք դուք անհայտ ճամփով... Արդեն 8 օր չունենք մենք լուր, դատարկ է տունը ու շատ լուռ, սպասում է մայրս իզուր…»՝ գրել եք դուք: Այն սեփակա՞ն պատմությունից է, թե՞ ազդել է շուրջը տեղի ունեցողը:

- 2020-ի պատերազմն ավարտվել էր, ԱՄՆ-ում էի ու, երեւի, հայրենիքի կարոտից էր, որ հասկացա՝ ուզում եմ գրել: Քեռիիս ընկերն է մահացել պատերազմի ժամանակ, ես իր երեխաներին եմ ճանաչել, դա մեծ ազդեցություն է ունեցել երգի վրա: Բայց նաեւ վերցրել եմ բոլորի պատմությունն ու էմոցիաները… Այդ ամենը տեսնելով՝ փորձել եմ ներկայացնել երեխայի տեսանկյունից, թե որքան ծայրահեղ, ծանր ու անհասկանալի բան է պատերազմը: Ուզում էի երգը հենց երեխա կատարի, փորձել եմ գտնել որեւէ մեկին ու իրեն նվիրել, բայց չստացվեց: Եթե այս գործը սխալ երգվեր, այդ փաստի հետ չէի համակերպվի:



- Ի՞նչ եք անում, որ բաց լինեք ու երգերում անդրադառնանք այն ամենին, ինչ կատարվում է մեր օրերում:

- Համաձայն չեմ, որ բաց եմ, հարաբերություններում շատ փակ եմ, երկար ժամանակ է պետք, որ հասկանամ՝ դիմացինս ով է: Միշտ սիրում եմ լսել, ուսումնասիրել, հետո ինչ որ բան անել, փոքրուց եմ լսել, հետո խոսել: Չեմ սիրում թեթեւ ու մակերեսային վիճակներ, ինձ ճանաչելու համար պետք է կարողանան բացահայտել: Մի հավատացեք, որ ամեն ինչ հենց գրողն է ապրել. մեկ տողի մեջ կարող եմ 4 մարդու պատմություն ներառել, կամ իմ մասին լինի, բայց այնպես մատուցեմ, որ չհասկացվի:

- Ինչպե՞ս է գալիս ստեղծագործելու պահը, թե՞ ամեն ինչ ինքնաբուխ է ստացվում:

- Շատ տարբեր է լինում, մեկ-մեկ հետաքրքիր միտք է գալիս, դրա շուրջ եմ գրում, երբեմն էմոցիոնալ առումով վատ եմ զգում ու հասկանում՝ միայն դրանով պիտի զբաղվեմ: ԱՄՆ-ում, երբ բավական ծանր շրջան էր ինձ համար, գրելը բուժիչ հատկություն ուներ, մինչ այդ հոբբիի պես էի վերաբերվում: Հիմա, երբ չգիտեմ՝ ինչ անել էմոցիաներիս հետ, կիթառ եմ վերցնում կամ տեքստ գրում, իսկապես բուժիչ է:

- Ստեղծագործող մարդկանց կյանքը հեշտ չի լինում՝ վայրիվերումները, անկումներն ու վերելքները, դեպրեսիաները միշտ ուղեկցում են: Պատրա՞ստ եք դրանց:

- Պատրաստ եմ, որովհետեւ այդ ամենը վաղուց է սկսվել (ծիծաղում է,-հեղ.): Երեւի, հենց այդպիսին եմ եղել, դրա համար էլ ստեղծագործում եմ: Որքան էլ կլիշե է, բայց ստեղծագործող մարդու համար բարդ է: Մեր մեջ մի տեսակ շատ ենք լինում, մի քիչ ինքնամփոփ ենք, մտքով ուրիշ տեղ, պատմությունների հետեւից ընկնող, սիրում ենք քաոսը, բարդը, մեկ-մեկ այդ ամենը հակառակը՝ դուր չի գալիս ու ռոմանտիզացնում ենք: Շատ խառն ենք այդ առումով:

- Իսկ որո՞նք են եղել այդ բարդ փուլերն ու ո՞նց եք հաղթահարել:

- Դեպրեսիա զգացել եմ ԱՄՆ-ում՝ նոր երկիր տեղափոխվելու շոկից. զարթնում էի ու ցանկանում նորից քնել, որ ոչինչ չզգայի: Հաճախ եմ ծանր ու խոցելի հոգեվիճակում հայտնվում: Դրա հետ մեկտեղ կարողանում եմ ինձ հավաքել ու թույլ չտալ, որ ծայրահեղ վիճակի հասնի: Իմ ամենակարեւոր բնավորության գծերից մեկն այն է, որ չեմ սիրում, երբ ինչ-որ բան ինձ կառավարում է՝ էմոցիան, վիճակը, նյութը, սովորությունը, եւ երբ զգում եմ՝ շատ վատ եմ, բավական է՝ ճտիկս միանա, ու ամեն ինչ վերահսկում եմ:

- Հայաստան վերադառնալուց հետո եղե՞լ է որեւէ գործ, որ տպավորի Ձեզ:

- Տպավորված եմ Գյումրիով, քաղաքը շատ է ակտիվացել ու փոխվել, այնտեղ դիտել եմ «Սպասում» ներկայացումն ու շատ հավանել: Դեռ մեկ ամիս է, ինչ վերադարձել եմ ու շատ բաներ տեսնել չեմ հասցրել, հիմնականում նկատել եմ, որ սնվելու նոր վայրեր են բացվել, իսկ քանի որ ուտել սիրում եմ, շատերում եմ եղել (ծիծաղում է,-հեղ.):

15

Հասմիկ Բաբայանը եւ Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Իսկ ի՞նչ եք այդքան սիրում ուտել:

- Կասեմ, թե ինչ չեմ սիրում՝ խաշ ու ղավուրմա, մնացած ամեն ինչ ուտում եմ:

- Ամենատեղին քննադատությունն ումի՞ց եք լսել, որ օգտակար է եղել:

- Ինքս այնքան ինքնաքննադատ եմ, որ դա էլ բավական է: Շատ եմ կարեւորում եղբորս կարծիքը, ինչպես նաեւ՝ ԱՄՆ-ում բնակվող երաժշտական պրոդյուսեր Լազարոյի: Այնտեղ եմ հանդիպել ու ծանոթացել հետը, շատ բան եմ սովորել իրենից, բավական օգնել է: Կատակով նրան իմ հոգեւոր քավոր եմ անվանում (ծիծաղում է,-հեղ.):

- Առաջիկայում ի՞նչ ծրագրեր ունեք ու ի՞նչ սպասել Ձեզնից:

- Հիմա բենդ եմ հավաքում, եւ մյուս համերգներս կենդանի հնչողությամբ կլինեն, զուգահեռ նոր երգերի վրա եմ աշխատում, պատրաստի էլ շատ ունեմ եւ քիչ-քիչ կթողարկեմ: Ձմռան ավարտին ու գարնան սկզբներին ձեւաչափային կտրուկ փոփոխություն կանեմ դեպի փոփ-ռոք տանող ժանր: Շատ բաներ եմ պլանավորում, նոր ուժերով եմ եկել Հայաստան ու ուզում եմ ակտիվ լինել:

- Լիլի, մեր օրերում ինչպե՞ս ապրել:

- Արագ չես կարող պատասխանել (ծիծաղում է,-հեղ.): Գտնել հենման կետ կամ մի բան, ինչի համար ուզում ես ամեն օր արթնանալ ու պայքարել:

- Ի՞նչ սովորել:

- (Լռություն,-հեղ.): Սովորել հավատալ ու վստահել ինքդ քեզ, դա շատ է օգնում:

- Ի՞նչ մոռանալ:

- Բոլոր վատ մարդկանց, ովքեր փորձել են կոտրել քեզ, չնայած հիշել նրանց, բայց ոչ՝ չարությամբ:

15

Լիլի Առաքելյանը (yellowheart)

- Ի՞նչ տալ միմյանց:

- Սեր, ջերմություն, ուշադրություն: Բոլորս դա ենք ուզում, բայց տարբեր ճանապարհով:

- Ինչպե՞ս չհանձնվել:

- Այս պատասխանը գիտեմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Ունենալ ներքին մոտիվացիա, իմանալ՝ ուր ես գնում ու ինչի համար, երբ այն մեծ է ու ուժեղ, ոչինչ չի կարող ստիպել, որ հանձնվես:

- Ինչպե՞ս շարունակել ստեղծագործել:

- Սիրով ու անկեղծորեն:

- Ինչո՞ւ սիրել:

- Իսկ ինչո՞ւ ոչ (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Շատ լավ պատասխան էր:


Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Հովհաննես Հովհաննիսյանի
Նկարահանման վայրը՝ «Զանգակ» գրատուն