«Գաթա» բենդի նկուղային ստուդիան, «Տոտիկ»-ի հայտնիությունը եւ զանազան գործիքները

«Գաթա» բենդին հանդիպելու համար գնում ենք Երեւանի կենտրոնում գտնվող Անդրանիկ Սարկավագ Մանուկյանի տուն, որի նկուղում գտնվող ստուդիայում է խումբն իր փորձերն անում: Այնտեղ BRAVO.am-ի համար հայկական երաժշտությունից ու խմբի գործունեությունից զրուցում ենք Մանուկյանի, Գարեգին (Գարիկ) Առաքելյանի,  Վասիլ Սահակյանի ու Էրիկ Ասլանյանի հետ:

- Գաթա սիրո՞ւմ եք ու ո՞րն է ամեն մեկիդ նախընտրած տեսակը:

Գարեգին. Ամենասիրելին թոնիրում տատիկիս թխած խորիզով ավանդական գաթան է: Խորիզը լինում էր յուղով, ալյուրով, շաքարավազով կամ էլ մեղրով: Կլոր գաթաներ էին, որոնց վրա պատառաքաղով նախշեր էին անում, իսկ եզրերին՝ մատներով: Այդ գաթայի համը ոչնչի հետ չի համեմատվի:

Էրիկ. Ինձ համար էլ տատիկիս թխածն է առանձնանում, բայց ամենաշատը սիրում եմ աղի գաթան:

Անդրանիկ. Թոնրի գաթան է: Առաջ կլոճ էին թխում, որի մեջ խորիզ չկար:

Վասիլ. Ճիշտն ասած՝ գաթա չեմ սիրում (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Շատ ինքնատիպ էր:

Գարեգին. Մեր «Գաթա»-ն չե՞ս սիրում, բա, ասա (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Թխի, թող գա (պարզում է ձեռքը,-հեղ.):

29

Գարեգին Առաքելյանը

- Իսկ ինքնուրույն պատրաստած կա՞ք:

Գարեգին. Միայն գնդերն եմ տարել: Վայոց ձորի Հերհեր գյուղից եմ, մայրիկս՝ Արենիից: Մեզ մոտ կանայք առավոտից սկսում էին հաց թխելու արարողությունն ու գնդերը նկուղում էին շարում: Երբ փոքր էինք, մեր պարտականությունն էր դրանք սինիների վրա դնել ու հասցնել թոնրատուն:

Անդրանիկ. Ես երջանկահիշատակ մայրիկիս հետ ամեն ինչի մասնակից եմ եղել: Արագածոտնի մարզչի Ներքին Բազմաբերդ գյուղում եմ մեծացել, 6 երեխա ենք եղել ու մեծ տնտեսություն ունեցել՝ թոնրատուն, անասուններ էլ ենք պահել: Մամայիս հետ մինչեւ անգամ կով եմ կթել, այն զտել. գյուղում ոչ մի բան չէինք թափում, ամեն ինչից նոր բարիք էինք ստանում ու հետաքրքիր ուտեստներ սարքում: Մայրս ամեն ինչ կարողանում էր անել:   

- Իսկ երբ եկավ խմբին անվանում ընտրելու ժամանակը, ինչո՞ւ նախապատվությունը հենց «Գաթային» տվեցիք:

Գարեգին. Պատասխանս առաջին հարցի լրացումն է լինելու: Ուզում էինք մեր երաժշտությանը համահունչ անուն ընտրել՝ մարդամոտ ու քիմքին հաճո: Անդրանիկի հետ պատրաստվում էինք հայկական երաժշտություն ներկայացնել ու նմանատիպ էլ անուն էինք փնտրում, դրա համար էլ եղավ «Գաթա»:

- Ինչպիսի՞ն էին մարդկանց արձագանքներն ու անվանը հե՞շտ ընտելացան:

Գարեգին. Անսովոր արձագանքներ էլ եղան, թե ինչու տոլմա կամ փախլավա չենք ընտրել, բայց մեծամասնությունը սիրեցին բենդի անունը, որովհետեւ 2010-ականների  համար շատ հետաքրքիր էր: Մեզնից հետո այդ միտումը շարունակվեց ոչ միայն երաժշտության մեջ՝ ռեստորանների ու այլ վայրերի եւս սկսեցին տալ հայկական անուններ: Բացի այդ էլ, նման տարբերվող անունը նորաստեղծ խմբի համար լավ էր, միանգամից հարց էր առաջանում, թե ինչու գաթա, «Մելոդիա» բենդը շատ սովորական կլիներ (ծիծաղում ենք, -հեղ.):

- Դուք երկուսդ՝ Անդրանիկ ու Գարեգին, խմբի ստեղծման ակունքում եք եղել, ինչպե՞ս եք որոշել այն հիմնել:

Գարեգին. Անդրանիկը որպես երգիչ, բանահավաք ու ազգագրագետ իր կարիերան վաղուց է սկսել, իսկ ես կոնսերվատորիայի ուսանող էի եւ շատ էի հետաքրքրված մեր Արեւմտյան Հայաստանի մշակույթով, երգերով եւ պարերով: Քանի որ Անդրանիկն այդ մշակույթի լավագույն կրողն էր, որոշեցի նրա հետ ծանոթանալ: Եկա մոտն ու ցույց տվեցի հնարավորություններս, ինձ մեծ սիրով տրամադրեց իր հիմնած ստուդիան ու ազատ ստեղծագործելու հնարավորություն տվեց՝ առանց խնայելու ժամանակ, ռեսուրսներ ու ֆինանսներ: Դա ինձ օգնեց անչափ շատ բան սովորել: Ընթացքում որոշեցի, որ ես էլ որեւէ կերպ պետք է փոխհատուցեմ ու օգնեմ, որ ավելի ընդգծենք Անդրանիկի արվեստը, սկսեցինք երգեր ձայնագրել ու գործիքավորել, հետո հասկացանք, որ այդ ամենը կարելի է նաեւ բեմ հանել, եւ այդպես ստեղծվեց «Գաթա» բենդը: Հետո խմբում հայտնվեցին Էրիկն ու Վասիլը, երկուսն էլ առաջադեմ ու տաղանդավոր երաժիշտներ են:

29

Անդրանիկ Մանուկյանը

- Պարոն Մանուկյան, իսկ ինչո՞ւ վստահեցիք Գարեգինին, ինչո՞վ Ձեզ գրավեցին նրա մտահղացումները:

Գարեգին. Ապա նայեք ինձ, չվստահել կարելի՞ է (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Անդրանիկ. Անկեղծ ասած, Գարիկի մեջ ամենաշատն աշխատասիրությունն եմ սիրում: Երբեմն ինձ քարկոծում եմ, որ Աստված տար, կարողանայի այդքան աշխատասեր լինել, չնայած՝ շատ խնդիրներ ունեմ, դրանց պատճառով չեմ հասցնում ավելին անել: Նրան հենց դրա շնորհիվ սիրեցի, որ չեղած տեղից պրպտում է ու իր ուզածը ստանում: Ինչպես մեր մեծերն էին կարողանում կաթից հազար բան սարքել՝ յուղ, շիճուկ, դրանից թել-թել պանիր, հորած պանիր, բան չէին թափում, նույնն էլ Գարիկի մեջ տեսա ու մինչ օրս տեսնում եմ: Ոչինչ չեմ ափսոսում նրա համար, գլուխ չեմ գովում, բայց վերջին ունեցածն էլ կտամ, որովհետեւ մնայուն արժեք է ստեղծում: Դրա համար ընդունել եմ, վստահել ու ուրախացել նրանով, արդեն տուն տնով ենք դարձել:

Գարեգին. Այստեղ ավելի շատ եմ լինում, քան մեր տանը (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Անդրանիկ. Պատկերացրեք՝ առավոտյան ժամը 9-10-ից այստեղ է: Գալիս է, լրացնում ենք իրար, սուրճ խմում, ջղայնանում, կիսվում իրար հետ, ամենալավն այն է, որ խաղաղվում ենք ու անցնում գործի: Մնայուն արժեքներն ենք ժառանգում մեր սերունդներին: Դա է բնության, Աստծո, մարդու իրական աշխարհը, ուրիշ բան չկա:

- Տղաներ, դուք նորեկներ եք, պատմեք, թե ինչպե՞ս եք ընդգրկվել բենդի կազմում:

Էրիկ. Իրենց շատ եմ սիրել ու փոքր տարիքից երգերը լսել, միշտ հետեւել եմ ու ցանկացել հետները նվագել: Երբ առաջարկ ստացա միանալ խմբին, շատ ուրախալի ու անսպասելի էր, դեռ մեկ տարի էլ չկա, որ «Գաթայի» հետ նվագում եմ:

Վասիլ. Երեւի, 5-6 տարի կլինի, որ ճանաչում եմ Գարիկին ու Անդո հոպարին: Այդ ընթացքում համագործակցել ենք, բայց բենդի երաժիշտն եմ վերջին 1-1,5 տարին: Շատ ուրախ եմ նրանց հետ աշխատելու համար, ինձ թվում է՝ դեռ շատ ենք աշխատելու, նման ցանկությունն ունեմ, կարծում եմ՝ իրենք էլ:

Գարեգին. Վասիլը շատ համեստ երիտասարդ է, մինչեւ բանակ գնալն էինք ճանաչում. մեր տեսահոլովակի համար է ձայնագրվել: Այն ժամանակ պղնձե փողային գործիքներով ոչ մեկը հայկական մեղեդիներ չէր նվագում, Վասիլից սկսվեց: Հետո գնաց բանակ, 44-օրյա պատերազմին է մասնակցել ու վիրավորվել. մինչեւ հիմա մարմնի մեջ բեկորներ ունի, որոնք չեն կարողանում հանել: Անսահման տաղանդի հետ մեկտեղ նաեւ անչափ համեստ ու հավասարակշռված երիտասարդ է, ոչ բոլորին է հաջողվում այդ դժոխքից հետ գալ: Շատ եմ ուրախանում, որ նա շարունակում է երաժշտությամբ զբաղվել:

29

Վասիլ Սահակյանը

- Երաժշտությունն ինչպե՞ս է օգնել, որ վերադառնաք կյանք ու Ձեզ հետ տեղի ունեցածը կարողանաք անցյալում թողնել:

Վասիլ. Կապ չունի երաժիշտ ես, թե՝ ոչ, կռվի դաշտում երաժշտությունը բոլորին է շատ օգնել: «Մուզզվոդում» եմ ծառայել, ինձ մի քանի երաժիշտ տղաների հետ տարել են առաջնագիծ: Վաշտի մյուս զինվորներն էլ մեզ պես ուզում էին երաժշտություն լսել, որովհետեւ այդ խառը վիճակում այն օգնում էր ու ոգի տալիս: Պատերազմից հետո էլ երաժշտության կարիքը շատ էր զգացվում, քանի որ կարողանում է վատ վիճակից հանել եւ դեպրեսիան, սթրեսն անցկացնել:

- Քանի որ Վասիլը երաժշտության բուժող կողմից խոսեց, «Գաթա»-ն մարդկանց ի՞նչ է կարողանում փոխանցել:

Գարեգին. Ինձ համար ամենաանկեղծը երեխաների արձագանքն է մեր երաժշտությանը. նրանք այնքան մաքուր են, շողոքորթել, կեղծ էմոցիաներ ցույց տալ չեն կարող: Բազմաթիվ տեսանյութեր ենք ստանում, թե ինչպես են 1-1,5 տարեկան փոքրիկները պարում եւ ուրախանում «Տոտիկ» կամ «Նավավար Հարութին» երգերի ներքո: Մեր կարեւորագույն առաքելություններից մեկը հայկական երաժշտությունն ապագա սերնդի մեջ սերմանելն է, ինչը եւ անում ենք: Նրանք մեր մաքուր հայկական երաժշտությունն են լսում եւ ինչքան էլ մեծանան՝ մի տեղ նորից հասնելու է ականջներին ու ամեն ինչ վերհիշելու են: Դա շատ կարեւոր է մեր օրերում:

Էրիկ. Մանկուց եմ սիրել ազգային երաժշտությունն ու միշտ լսել եմ, ուրիշ բան չէի կարողանում ընկալել: «Գաթա»-ն հարազատ բան է փոխանցել ու մինչեւ հիմա էլ շարունակում է, անգամ, երբ արդեն նրա մի մասն եմ:

Անդրանիկ. Ուզում է ասել, որ հայի բնույթն ու կերպարն է դա:

- Բայց, ցավոք, ոչ բոլոր հայերն են սիրում ու լսում ազգային երաժշտություն:

Գարեգին. Ցածրորակ երաժշտություն լսելու մեղքի մեծ բաժինն ընկնում է ճաշակ թելադրողների վրա, որոնք մեր հասարակությունում ունեւոր մարդիկ են: Եթե ես այդպիսի մարդ լինեի, օգտակար բաներ կանեի, անգամ, եթե դրանք իմ սրտով չլինեին, որպեսզի ճիշտ օրինակ ծառայեի: Բայց միեւնույն է՝ մենք դժգոհ չենք. եթե 100 հազար երեխայից 3-ին էլ վարակենք հայկական երաժշտությամբ, հուր-հավիտյան կմնանք այս մոլորակի վրա որպես ազգ ու հայ:

29

Գարեգին Առաքելյանը

- Իսկ ինչպիսի՞ն է ձեր լսարանն ու ինչպե՞ս եք պահում նրա հետ կապը:

Գարեգին. Պուպուշ, բարի հայ ու նաեւ արտասահմանցի մարդիկ են: Անդ, դու էլ պատասխանիր, էլի, ոնց որ իմ մենախոսությունը լինի (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Անդրանիկ. Ինչպես ասում են՝ «նմանս նմանիս կվայելե», դրա համար էլ մեր ունկնդիրները մեզ պես են: Նրանք ուզում են սովորել, հասկանալ նախնիներից իրենց փոխանցված գենը, իմանալ ու հիշել տատիկների երգած օրորոցայինները: Իսկ այդ մեծահարուստներն ընդամենը կարողություն ունեն, քրիստոնեությունն ասում է՝ «աշխարհը քեզ տամ, հոգիդ վերցնեմ, ի՞նչ ես շահելու»: Այդ առումով Գարիկը ճիշտ ասաց, տա Աստված, որ շատերը հասկանան, թե ինչ բան է մարդն ու մարդկային արժեքը:

Գարեգին. Հանգիստ կարող էինք անցնել կոմերցիոն երգերի ու շատ լավ էլ կապրեինք, բայց 13 տարի է՝ ամեն օր փորձում ենք պայքարել ու տարածել հայկականը: Հիմա հայկական հայրենասիրական երգերն անգամ YouTube-ն է արգելափակում. ալգորիթմներ կան, որ թույլ չեն տալիս լսելի դառնալ՝ նույնիսկ գումարով նման կատարումներն անհասանելի են մնում:

29

- Որտեղի՞ց եք երգերը գտնում ու բերում ձեր երգացանկ: Ի՞նչ փուլերով են դրանք անցնում՝ «Գաթա»-ում հայտնվելու համար:

Անդրանիկ. Խմբերից ամեն մեկն իր ասելիքն ունի, բայց կխնդրեմ կամ կպարտադրեմ, որ ինչ-որ բան անելիս գրագետ լինեն, նվիրում ունենան, հատկապես՝ ազգից, հողից, ջրից, պետությունից, պետականությունից խոսելիս ու քարոզ անելիս, որպեսզի մարդիկ այդ ամենի արդյունքում շահեն, ոչ թե կորցնեն: Իսկ երգեր տարբեր ոճերի կան՝ ծիսական, Զատկի, Վարդավառի, Ջան գյուլումի, Տարոն աշխարհի հարսանեկան ծեսերի ու հայրենասիրական: Այնքան մեծ ու հարուստ շտեմարան կա, որ ընտրության առումով խնդիրներ չեն առաջանում: Դրանցից էլ մեր պատկերացմամբ ընտրում ենք ամենահետաքրքիրն ու լավագույնը, որպեսզի մենք էլ հետագա սերունդների երաժշտական շտեմարանը հարստացնենք:  

Գարեգին. Ավելացրու նաեւ հեղինակային երգերը. Անդրանիկը նաեւ շատ լավ ու ժամանակակից երգեր է գրում: Հաճախ են ասում, որ մեր ժողովուրդը ժամանակին ստեղծել է, սակայն նոր հեղինակներ չկան: Հիմա էլ են երգեր ստեղծվում, Անդրանիկ Սարկավագն էլ ունի գործեր, որոնք մեծ հաճույքով նաեւ ներառում ենք «Գաթա» բենդի երգացանկում:

- Ո՞րն է ամեն մեկիդ համար խմբի կատարմամբ ամենասիրելի երգը:  

Գարեգին. Ջիվանու «Ես կխնդամ, սիրտս կուլա» երգն է, շատ յուրահատուկ է ինձ համար, նվագելիս ամեն անգամ հուզվում եմ: Էմոցիոնալ կապ ունեմ գործի հետ, իմ ինքնարտահայտման չափաբաժինը դրանում լիարժեք տրված է: Երեւի, ուրախությունից էլ եմ հուզվում, որ այդ երգի մեջ կարողացել եմ փոխանցել այն, ինչ ուզել եմ:



Էրիկ. Ակտիվ ռիթմի տեսանկյունից «Ասմար»-ն եմ շատ սիրում, իսկ որպես տրամադրություն փոխանցող ու պարային երգ՝ «Նավավար Հարութին»-ը:

Անդրանիկ. Բոլոր երգերն էլ սիրված են, մանավանդ, որ ամեն մեկը մեր մոլորակի պես ճիշտ պահին ու ասելիքով են ստեղծվել, բոլորի հետ կապված էլ ապրումներ կան. երբ արվեստի ու երգի պահը հասունանում է, այն ամենալիարժեք ասելիքով է գալիս:

Վասիլ. Ինձ համար էլ «Ասմար»-ն է յուրահատուկ եւ Գարիկի գործիքավորմամբ «Գլգլալեն ջուրն է իջնում» երգը:



- Ի՞նչ եք կարծում, ինչո՞ւ «Տոտիկն» այդքան սիրվեց ու «Գաթա» ասելով՝ բոլորը միանգամից այդ երգն են մտաբերում:

Անդրանիկ. «Տոտիկը» շատ սիրուն է ստացվել, որովհետեւ մանուկների աշխարհն է, երեխաներն էլ այդպես տոտիկ-տոտիկ են քայլում, դրա համար էլ ռիթմն ու երաժշտությունն այդքան սիրվել են:

- Ձեր ամենադիտված երգն էլ հենց «Տոտիկ»-ն է, կարո՞ղ եք ասել, թե որքան է:

Գարեգին. Այս պահին Անդրանիկի էջում 8 մլն դիտումներն արդեն անցել է, եթե բոլոր տարբերակները գումարենք՝ 20 միլիոնից ավելի կստացվի:



Անդրանիկ. Մի օր մեզ տեսանյութ էին ուղարկել արտերկրից, որում մայրիկը չէր կարողանում գործ անել, քանի որ երեխաներն անընդհատ խանգարում էին: Պատահական համացանցով գտել էր «Տոտիկն» ու միացրել նրանց համար, երեխաներից ամեն մեկը գործիք էր դրել իր առաջ ու մեզ պես նվագում էր: Մայրիկն այդ ամենի համար մեզ շնորհակալություն էր հայտնում:

Գարեգին. Ինչպես է կարելի աշխատանքի արդյունքը տեսնելիս չոգեւորվել, այն էլ այն դեպքում, երբ սկսելիս բացարձակ պատկերացում չունեինք, որ ամեն ինչ կստացվի: Մեզ համար բենդը նախ հոգու կանչ է եղել:

Անդրանիկ. Գարիկի զահլան անընդհատ տանում էի, որ «Տոտիկ»-ի գործիքավորումն անի, ու վերջապես երգենք, բայց միշտ հետաձգում էր:

Գարեգին. Թող ես ճիշտը պատմեմ, իրականում այդպես չի եղել: Երգն ընտրել էինք, ու քանի որ ֆինանսական առումով վիճակը սուղ էր, մեկ օրում 4 հոլովակ նկարեցինք: «Տոտիկն» իմ ականջին մի քիչ արագ էր թվում, դրա համար էլ չէի ուզում դեռ հրապարակել: Բացի այդ էլ, համարում էի, որ մի քիչ պրիմիտիվ է ստացվել ու փոխելու կարիք կա: Բայց Անդրանիկը համառ գտնվեց, ու այն ներկայացրինք մարդկանց, չէի սպասում, որ այդքան կտարածվի: Ակումբներից մեկում մի իրանահայ դիջեյ «Տոտիկը» միացրել էր, ու այն միանգամից շատ արագ տարածվեց: Մենք էլ տեղյակ չէինք, թե ինչ հաջողություններ է գրանցում:

- Նույնպես շատ տարածվեց բրիտանացի երգչուհի, «Գրեմմի» մրցանակակիր Ջոս Սթոունի հետ ձեր կատարումը:

Գարեգին. Դե, լավ երաժիշտն այստեղ իրենից ոչինչ չի ներկայացնում, հենց որեւէ արտասահմանցի արտիստի հետ գործ է անում, սկսում են գովել, թե մեր հային տեսա՞ք: Բայց չէ՞ որ այդ մարդը ձեր հարեւանն է, նույնն էլ մեր դեպքում եղավ: Սթոունը եկավ, ջարդոտված սասունցի բարբառով երգեց, եւ կատարումը միանգամից տարածվեց: Նրան շնորհակալ ենք. մեր երաժշտության հեղինակության մեծացմանն ու խմբի ճանաչելիությանը շատ նպաստեց, բայց մինչեւ այդ էլ մենք ինչքա՜ն երգեր էինք թողարկել:



- Այդ երգերի թվում քիչ չեն նաեւ հեղինակայինները, մի քիչ էլ դրանց մասին պատմեք:

Անդրանիկ. Դրանցից է «Աշխարհը մերն ա» երգը, որը սխալ առումով ընկալվեց: Այն շատ սիրուն գործ է՝ մեծ իմաստով ու խորհրդով:

Գարեգին. Ցավոք սրտի, ոչ մեկն այդ երգի սարկազմը չհասկացավ ու չխորացավ տեքստի բովանդակության մեջ: Այն ամբողջությամբ հայերի մասին է, որ Հայաստանում ամեն մեկն իրեն աշխարհի տերն է զգում: Վերնագրից ոգեշնչված՝ համարում են, թե «աշխարհը մերն ա» ու երգում են, բայց այն ծայրից ծայր ինքնաքննադատության նյութ է: Կերանք, խմեցինք, քեֆներս լավացավ՝ աշխարհը մերն է, վերջացավ: Այնքան էլ աղավաղեցին այդ երգը, որ ամաչում ենք կատարենք:



Անդրանիկ. Այնքան են երգել, որ շատերը չէին էլ ուզում լսել, բայց իմ կատարմամբ ծանոթանալուց հետո, հասկացան ու սիրեցին:

- Ես էլ եմ լսել, ռաբիս տարբերակով բավական վատ կատարում է:

Գարեգին. Այդպիսին դարձրել են, բայց այնքան սիրուն ֆոլկլորային նմուշ է: Մեզ համար առաջնային է, որ երգի սկզբնաղբյուրը, տեսակն ու կառուցվածքը որեւէ փոփոխության չենթարկեն, որովհետեւ նաեւ դրա իրավունքը չունենք: Երգ է բոլորիս մասին, թե մեզ ինչպես ենք վերաբերվում, հենց տեքստում եղած իմաստն է մեզ այսօր հասցրել այս վիճակին: Մեր ինքնությունը շատ է  ձուլվում՝ պարզ ջուրը լցվում է ճահճի մեջ ու ինքն էլ կեղտոտվում, փոխանակ վարար լինի ու ճահիճն իրեն ենթարկի:  

- Ձեր խումբն աչքի է ընկնում գործիքների առատությամբ ու ամեն մեկդ մի քանիսի վրա նվագում եք: Ինչի՞ց է սկսվել այդ սերը:

Գարեգին. Սկսվել է գործիքավորողի իմ մասնագիտությունից. շատ կարեւոր է, որ  ճանաչես բոլոր գործիքների տեխնիկական հնարավորություններն ու դրանց վրա նվագողների հոգեբանությունը: Սկսեցի ծանոթանալ գործիքներին ու դրա հետ մեկտեղ էլ ձեռք բերել: Ամեն գործիք իր հետ նոր միտք ու գույն առաջացրեց:

29

Էրիկ Ասլանյանը եւ Գարեգին Առաքելյանը

- Իսկ հիմա մոտ որքա՞ն գործիք կա ձեր տրամադրության տակ:

Գարեգին. Չեմ հաշվել, բայց արդեն այն փուլում եմ, որ ձայներ որոնելու արդյունքում ինքնուրույն եմ սարքում եւ իմ մտահղացումները կյանքի կոչում: Հետաքրքրիր բաներ ստացվում են, նույնիսկ իմ նոր գործիքով մի քանի անգամ նվագել ենք, դեռ անուն չեմ էլ տվել: Այն շատ յուրահատուկ ձայն ունի, ամբողջովին դեն նետված երաժշտական գործիքներից է ստացվել, ֆիլմերի երաժշտության համար ենք նաեւ շատ օգտագործում:

29

- Ինքներդ քանի՞ գործիքի եք տիրապետում:

Գարեգին. Բոլորի վրա էլ ցանկացած երաժիշտ կարող է նվագել, բայց լիարժեք, երեւի, 10 գործիքի եմ տիրապետում: Այս պահին սիրելին շեփորն է, քանի որ շատ եմ պարապում: Ժողովրդական գործիքները չեմ հաշվում, չեմ կարծում՝ որեւէ հայ բլուլի, դուդուկի ձայն լսի ու չցանկանա տիրապետել:

Էրիկ. Ես խմբում դհոլ, դափ ու կոպալ եմ նվագում, իսկ սիրելին այս պահին այնտեղ դրված է (ցույց է տալիս հանգ դրամը,-հեղ.), որին նոր եմ ծանոթանում, շատ եմ սիրել ու ուսումնասիրում եմ:

29

Անդրանիկ. Ես կյանքն եմ սիրում:

Գարեգին. Կոպալ դհոլի յուրահատուկ ռիթմ կա, որ մեր երկրում միայն Անդրանիկն է այդպես լավ նվագում: Թող ինձ ներեն Հայաստանում այդ գործիքին տիրապետողները, բայց իրենք էլ գիտեն, որ ռիթմի այդ տեսակը միայն նրա մոտ է այդքան լավ ստացվում:

Վասիլ. Ես մեր հայկական ու մնացած փողային գործիքներին եմ տիրապետում, նվագում եմ նաեւ կլառնետ, հիմա Գարիկից ոգեշնչված շեփորն եմ ուսումնասիրում:

29

Գարեգին. Ասա, որ վալտորնա (գալարափող) էլ ես նվագում:

- Ապագայում ինչպիսի՞ն եք ցանկանում տեսնել «Գաթա» բենդը:

Գարեգին. (Ծիծաղում է,-հեղ.): Ուզում եմ ավելի հաջողակ դառնա, մեր երաժշտությունը զանգվածային դառնա, բայց ոչ՝ հասարակ, որովհետեւ մեր օրերում այդ երկուսն ասես հոմանիշներ լինեն: Բարդությունն ու երաժշտական մակարդակը պահենք եւ լսարանն ավելի մեծանա:

Էրիկ. Գարիկի հետ համաձայն եմ, բայց ուզում եմ, որ «Գաթա»-ն ստեղծագործի խաղաղ երկնքի տակ, որպեսզի կարողանանք ազգայինն ու հայկականը հասցնել մեր ազգին եւ ամբողջ աշխարհին:

29

Անդրանիկ Մանուկյանը եւ Էրիկ Ասլանյանը

Անդրանիկ. Ուզում եմ հասնենք նրան, որ մարդիկ հասկանան՝ այս լուրջ ու իրական արվեստի վրա պետք է դողալ եւ միշտ խնամք ցույց տալ:

Վասիլ. «Գաթա»-ն համաշխարհային ճանաչում ունենա, այնպես չէ, որ հիմա մեզ Հայաստանից դուրս չգիտեն, բայց այն ավելի մեծանա: Կարծում եմ՝ կստացվի:

Անդրանիկ. Մեկ էլ կուզեմ, որ Հայաստանի բոլոր գյուղերը վերադառնան իրենց նախկին ապրելակերպին: Գայթակղում են ու գյուղացուն հանում գյուղից, մինչդեռ պետք է կպած լինեն արմատներին ու հայկականին, թե չէ կկորչենք:

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Հովհաննես Հովհաննիսյանի
BRAVO.am