×
14,021
Քաղաքային նկարչության հայ վառ ներկայացուցիչներից մեկի` Պետո Պողոսյանի մասին արդեն պատմել ենք: Պետոն շարունակում է իր աշխատանքային բուռն ընթացքը, որի մասին էլ խոսել է BRAVO.am-ի հետ զրույցում:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
-Առաջին հայացքից դժվար է ասել` աշխատանքներդ լուսանկարներ են, թե ջրաներկով արված կտավներ…
-Լավ լուսանկարն ինքն իրենով շատ լավ բան է, բայց իմ աշխատանքները մի փոքր այլ են: Դրանք կարելի է իրականացնել նույնիսկ հեռախոսով: Այս ոճը, որով նկարում եմ, կոչվում է ֆոտոռեալիզմ:
- Ինչո՞ւ նախընտրեցիր հենց այս ուղղությունը:
-Ինձ մշտապես հետաքրքրել է շարժումը, փնտրտուքը մարդկանց մեջ, որոշակի տեղանքում: Բնանկարներ անելով` վարժվում ես, մեծ փորձ ձեռք բերում: Բնության գրկում հաճախ եմ նկարում, բայց սա այլ տարբերակ է. արդեն վերլուծված, գուցե մի փոքր “շատախոս” նկարներ են: Սա արդեն ասելիք է: Քաղաքային նկարչությունը որոշակի խնդիրներ է բարձրացնում. ես ինքնս ուզում եմ տեսնել` ո՞ւր է տանում մեզ կյանքը, իսկ դա կարելի է անել միայն տվյալ տարածքը վերլուծելով:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
-Կպատմե՞ս աշխատանքային ընթացքի մասին. տարածքն ընտրելուց հետո ինչպե՞ս ես այն նույնությամբ վերարտադրում կտավի վրա:
-Գործերս նկարում եմ հենց իմ ֆիքսած կադրերից: Ես երկար ժամանակ աշխատում եմ այն տարածքում, որն ուզում եմ ներկայացնել: Ֆոտոյի միջոցով գտնում եմ ինձ հարազատ դարձած կադրը: Իսկ երբ ջրաներկի օգնությամբ պատկերը կտավին եմ հանձնում, այն սկսում է ընդհանրապես կապ չունենալ լուսանկարի հետ: Այսինքն` օգտագործելով իմ զգացումը` ջրաներկի օգնությամբ ես վերարտադրում եմ լուսանկարը:
- Գիտեմ, որ միայն ջրաներկով ես նկարում, սկզբունքայի՞ն է:
- Ջրաներկն ազնվական նյութ է: Յուղաներկ, ակրիլ… բոլորն էլ փորձարկել եմ, բայց հարցն այն է, որ ջրաներկն այն նյութն է, որի հետ ես ինձ շատ լավ եմ զգում, իսկ դա ամենից գլխավոր պատճառն է: Այն ինձ հարազատ է դարձել: Ջրաներկ օգտագործելիս դու չսխալվելու հնարավորություն ունես: Ամեն դեպքում, երբ ջրաներկով արված աշխատանքն ավարտում եմ, ֆոտոն միանգամից մոռացության է մատնվում: Արդեն մարդկանց մտքով չի անցնում հարցնել` ո՞ր լուսանկարից է արված աշխատանքը: Այն սկսում է անկախ գոյատեւել:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
- Ինչպե՞ս ես ընտրում այն վայրերը, որոնք հետագայում նկարների են վերածվում:
- Սկզբունքս հետեւյալն է` ընտրում եմ մեր քաղաքի` ինձ շատ սիրելի կետերը: Դրանք հիմնականում համընկնում են այն տեղանքների հետ, որտեղ մարդիկ սովորաբար հաճախ են լինում ու սիրված են նրանց կողմից:
-Արվեստանոց ունե՞ս: Որտե՞ղ ես աշխատում:
-Տանն եմ աշխատում, հարմար է: Ջրաներկը հենց դրանով էլ հարմար է, որովհետեւ փոքր տարածք է զբաղեցնում: Իմ արվեստանոցը մեր տունն ու քաղաքն են: Ես ունեմ երկու փոքր աթոռ եւ լավ փայտ, որի վրա ձգում եմ թուղթը, նստում եմ քաղաքի ցանկացած վայրում ու աշխատում եմ: Երբեմն նախնական աշխատանքներն անում եմ փողոցում, ավարտում` տանը: Մի խոսքով` քաղաքն ու տունն իմ տունն են:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
-Բայց ինչպե՞ս է քեզ հաջողվում նկարի միջոցով փոխանցել տվյալ վայրի ու տեսարանի զգացմունքները:
-Նախ պետք է մարսես տարածքը, քեզնով անես: Այդ ամենը որոշ չափով հնարավորություն է տալիս ինքնաարտահայտվել: Ես էլ իմ հերթին ինքնաարտահայտման հնարավորություն եմ տալիս այն բոլոր զգացմունքներին, որոնք մարդիկ ունենում են հենց այդ տարածքում: Ամեն դեպքում միայն ես չեմ զգացել այդ տարածքի ջերմությունն ու մտերմիկությունը: Քաղաքային նկարչությունն ինքն իրենով շատ բաց վիճակ է: Վերցնում ես մի հարմար տարածք, կետ, վերլուծում ես այն եւ քո նկատած “ծակուծուկը” վերարտադրում, ձեւակերպում որպես գործ, նկար:
-Դու գյումրեցի ես, բայց Երեւանը եւս շատ խորն ես զգում:
- Համալսարանական տարիներից արդեն Երեւանում եմ ապրել: Մեծացել եմ “Կազիրյոկ-Պոպլովոկ” հին երեւանյան միջավայրում: Գյումրին ու Երեւանը հավասարապես մեծ ազդեցություն են ունեցել ինձ վրա: Երկուսն էլ լավ մշակույթի կրող են:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
-Գիտեմ որ ունես նաեւ դիվանագետի եւ քանդակագործի մասնագիտություններ:
- Այո, բայց այժմ միայն նկարչությամբ եմ զբաղվում: Կարելի է ասել` այս ամենով եմ ապրում: Փորձում եմ մաքսիմալ մաքուր գործ ներկայացնել, որն այլ հանգամանքներից կախված չլինի: Գուցե շատ անգամ հարցական հայացքների եմ հանդիպում` “հա ի՞նչ, իմաստը ո՞րն է ներկայացնել արդեն մեզ ծանոթ տեսարանը”, բայց հասկացեք մի բան` այո, բոլորը նայում են, բայց շատերը չեն տեսնում: Իսկ ես հենց դա էլ ներկայացնում եմ:
-Իսկ դիմանկարներ նկարո՞ւմ ես:
-Իմ մյուս տարերքը մարդիկ են: Նորից սկսել եմ դիմանկարներ նկարել եւ ոչ թե լուսանկարից, այլ` բնօրինակից: Իմ նկարներում այժմ էլ կարող եք մարդիկ տեսնել. փոքր են, բայց միշտ ներկա են: Օրինակ` նկարներից մեկում կարող եք տեսնել երգչուհի Տանյա Մարիային, հաղորդավարուհի Նազենի Հովհաննիսյանին, Հայկո-Մկոյին: Դրանք էլ իրենց ձեւի մեջ դիմանկարներ են:
Պետո Պողոսյանի կտավներից
- Ինչո՞վ ես զբաղված հիմա:
- Հայ երիտասարդ մի քանի նկարչի աշխատանքները, այդ թվում` նաեւ իմ, կցուցադրվեն Չինաստանում Հայաստանի դեսպանատանը: Այս ցուցահանդեսի կազմակերպիչն է մշակույթի նախարարությունը: Կներկայացնեմ մոտ 5 աշխատանք: Դեռ անցյալ տարվանից պլաններում կա կազմակերպել իմ` դեռեւս չցուցադրված մեծ չափի աշխատանքների ցուցահանդեսն Ամերիկյան համալսարանում: Իսկ հիմա էլ “Քլաբորատորիայում” կազմակերպել եմ “Քաղաքի ռիթմ” անվանումով աշխատանքներիս ցուցադրությունը, որը կընթանա մինչեւ մարտի 8-ը:
Տեքստը` Լենա Գեւորգյանի /Bravo.am/
Լուսանկարները` Էմին Արիստակեսյանի /Bravo.am/ եւ Պետո Պողոսյանի անձնական արխիվից
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: