Կարեն Կարագուլյան. ««Անորա»-ի իմ ամենամեծ ձեռքբերումը Վաչե Թովմասյանն է, առանց իրար էլ չենք կարողանում»

Մարտի 3-ին հայտնի կդառնան «Օսկար 2025»-ի հաղթողները: Մրցանակաբաշխությանը Հայաստանում առանձնակի անհամբերությամբ ենք սպասելու, քանի որ հոլիվուդյան աստղերի կողքին տեսնելու ենք հարազատ ու հայկական երկու դեմք՝ Կարեն Կարագուլյանին եւ Վաչեի Թովմասյանին: BRAVO.am-ը «Անորա»-ի դերակատար Կարագուլյանի հետ խոսել է ֆիլմի անցած ճանապարհի ու ստեղծման երկար պատմության, հայերի կերպարների եւ անսպասելի ճանաչման, Շոն Բեյքերի հետ 30 տարվա ընկերության մասին, եւ ոչ միայն:

- Կարեն, շնորհավորում եմ, «Անորա»-ն 6 անվանակարգում «Օսկար»-ի է առաջադրվել: Ի՞նչ ապրումներ ունեիք, երբ իմացաք այդ մասին:

- «Օսկարը» կինոյի ոլորտում աշխատող ամեն մարդու կարիերայի գագաթնակետն է, ու երբ անվանակարգերը հայտարարեցին, բնականաբար, բոլորս շատ-շատ ուրախացանք: ԱՄՆ-ում մրցանակաբաշխությունների շրջանը սկսվում է հոկտեմբերին ու ավարտվում մարտին՝ «Օսկար»-ով: Այս ընթացքում ստացած մրցանակներն ինձ հուշում էին, որ «Օսկար»-ում էլ կլինենք: Անչափ ուրախ եմ Շոն Բեյքերի ու Մայքի Մեդիսոնի համար, որոնք հավակնում են, համապատասխանաբար, «Լավագույն ռեժիսոր» եւ «Լավագույն դերասանուհի» տիտղոսներին,  բայց նաեւ երջանիկ եմ, որ եւս 4 անվանակարգ էլ ունենք ու կարող ենք պայքարել նաեւ լավագույն ֆիլմ ճանաչվելու համար:  

- Լավագույն ֆիլմի կոչման համար թեժ ու հետաքրքիր մրցակցություն է սպասվում: Ինչպե՞ս եք գնահատում այդ անվանակարգում «Անորա»-ի հաղթելու հավանականությունը:

- Մեր ֆիլմն իմ սրտին շատ ավելի մոտ է։ Շոնի բոլոր ֆիլմերում մասնակցություն եմ ունեցել, բայց այս մեկն առանձնահատուկ է ինձ համար, քանի որ 2009 թվականից այս պատմության շուրջ խոսել ու աշխատել ենք: «Բրոդվեյի արքայազն»-ից հետո Շոնի հետ սկսել ենք սցենարը գրել, ու գանգստերական լրիվ այլ կինո էր ստացվել տղաների մասին: Բայց նկարելու համար չկարողացանք գումար գտնել, ու ֆիլմի մասին նույնիսկ մոռացա: Արի ու տես, որ Շոնը չէր մոռացել: Վերջին տարիներին դրա հիման վրա գրեց «Անորա»-ն, որի շուրջ էլ շատ ենք խոսել ու քննարկումներ ունեցել: Դրա համար էլ այն այդքան հարազատ է ինձ, բացի այդ էլ, ֆիլմում ռուսերենից ու անգլերենից բացի, նաեւ հայերեն ենք խոսում, ընդ որում՝ զրույցների մեծ մասը Վաչեի հետ իմպրովիզ ենք արել: Դրա համար էլ մեր ֆիլմը մյուսների հետ համեմատել չեմ կարող, բայց գիտեմ, որ բավական ուժեղ աշխատանքներ կան:  

19

- Որքանո՞վ էր սպասելի Կաննի կինոփառատոնում հաղթանակը. շատ վաղուց ամերիկյան որեւէ ֆիլմ լավագույնը չէր ճանաչվել: Ձեր կարծիքով՝ ինչո՞ւ հենց «Անորա»-ն արժանացավ «Ոսկե արմավենու ճյուղի»:

- Վերջին անգամ 13 տարի առաջ էր նման բան եղել։ Ինձ համար հաղթանակը շատ անսպասելի էր: Այն, որ մասնակցում էինք, արդեն իսկ մի ողջ աշխարհ էր. շատ հրապուրված էի: Ի դեպ, մինչեւ հիմա ֆիլմն ամբողջությամբ առաջին ու վերջին անգամ միայն Կաննում եմ դիտել (ծիծաղում է,-հեղ.): Ուզում եմ՝ այդ փորձառությունն ու ապրումները որքան հնարավոր է երկար մնան ինձ հետ, որովհետեւ իսկապես շատ հատուկ պահ էր: Ամբողջ անձնակազմով միասին նայեցինք ու հավանեցինք, հետո ներկաների դուրն էլ եկավ. հոտնկայս երկար ծափահարում էին մեզ, նույնիսկ հուզվեցի։



- Տեսանյութերում երեւում է, որ Ձեր աչքերում արցունքներ են հայտնվել։

- (Ծիծաղում է,-հեղ.): Ցուցադրությունից հետո փողոցներում մարդիկ մոտենում էին մեզ, գովում ու անկեղծ կարծիքներ ասում, այդպես շարունակվում է մինչեւ հիմա: Կաննում շատերը մեր հաղթանակն էին կանխատեսում, բայց այդ մտքերը վանել էի ինձնից, քանի որ չհաջողելու դեպքում ծանր էր լինելու: Փակման արարողությունից կես ժամ առաջ մեզ հայտնեցին, որ անվանակարգերից մեկում հաղթելու ենք, որպեսզի հասցնենք ելույթի խոսք նախապատրաստել: Երբ 6 անվանակարգում հաղթողներն արդեն հայտնի էին, եւ մնացել էր գլխավոր մրցանակը, ես ու Շոնն իրար նայեցինք. չէինք հավատում, որ մեզ կհայտարարեն, ավելի հավանական էր, որ դահլիճի վրա ինքնաթիռ կընկնի կամ ցունամի կսկսվի ու կխանգարի: Կախարդական պահ էր, երբ Ֆրենսիս Ֆորդ Կոպոլլան ու Ջորջ Լուկասը բեմ դուրս եկան եւ գլխավոր մրցանակը հանձնեցին մեզ:

Ինձ թվում է՝ ժյուրիին գրավեց մեր ֆիլմի ազնվությունը, իսկական, հասարակ ու պարզ լինելը։ «Անորա»-ի բյուջեն բավական փոքր է, ու չես կարող համեմատել մյուս ֆիլմերի հետ, մի քանի անգամ քիչ գումար ենք ծախսել, բայց ամեն ինչ սրտանց ու սիրով ենք արել, ինչն էլ զգացվում է: Ժյուրիի նախագահ Գրետա Գերվիգն էլ խոստովանեց, որ սիրահարվել են մեր բոլոր կերպարներին, բացի այդ էլ, երեւի մի քիչ էլ մեր բախտը բերեց:

- Այս պարագայում, երեւի, իսկապես հայի բախտն է. երբ երկուսինը գումարվում են իրար, այդպիսի բաներ են տեղի ունենում:

- Շատ ճիշտ է (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Այս անգամ էլ թող մեր բախտը բերի: Ինչքան է պատահում, որ ասում ենք՝ հայի բախտ է, սեւ է, հեռու է, չստացվեց, թող հիմա էլ լրիվ հակառակը լինի: Այդ կարծրատիպը պետք է կոտրել, որ այսուհետ հայի բախտը միայն դրական բաների հետ ասոցացվի։

19

- Իսկ հաղթանակի ապրումներն ու ուրախությունը ինչի՞ն են հավասարազոր:

- Ոչ մի բանի հետ չեմ կարող համեմատել, որովհետեւ արդեն 25 տարի է՝ այս մասնագիտությամբ եմ զբաղվում ու երբեք նման մեծ սպասումներ չեմ ունեցել, մեկ էլ հանկարծ ամեն ինչ այսպես դասավորվեց: Ամբողջ աշխարհում ֆիլմն արդեն ցուցադրվում է, եւ մարդկանցից մեծ սեր ու կարեւոր արձագանքներ ենք ստանում: Ինստագրամում էջ չունեի, բայց Կաննից հետո բացեցի. օրական բազմաթիվ նամակներ են ուղարկում: Հպարտ եմ, որ մեծ թիվ են կազմում նաեւ հայ երիտասարդների  նամակները, եւ նրանք գրում են, որ հպարտ են հայ լինելու համար: Այս ֆիլմի մեծ բոնուսն է ինձ համար, այդ խոստովանությունները լույս եւ ուժ են տալիս։ Կաննից հետո, ասես, ինձ կատապուլտ արեցին երկինք, ու մինչեւ հիմա դեռ այնտեղ եմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Առնոլդ Շվարցենեգերի մասնակցությամբ կատակերգությունում նկարահանվելու առաջարկ եք ստացել, կարո՞ղ ենք դա համարել «Անորա»-ի ազդեցությունը:

- Անշուշտ, հենց այդպես է, որովհետեւ տարիներ առաջ շատ քասթինգների եմ մասնակցել ու մերժումներ ստացել, մի պահ նույնիսկ հեռացա այս ամենից, որովհետեւ ոչինչ չէր ստացվում: Իսկ հիմա «Անորա»-ն տեսնելով՝ հրապուրվում են ու աշխատանքի առաջարկներ անում: Դա ինձ նաեւ ընտրելու հնարավորություն է տվել, որ չհավանած նախագծերը մերժեմ, ինչը մեր մասնագիտության մեջ առավելություն է, քանի որ ցածրորակ ֆիլմեր շատ կան: Տարված եմ այդ առաջարկով. թեեւ փոքր դեր է, բայց ամեն դեպքում հասկանում եք, թե ինչ է նշանակում Շվարցենեգերի հետ նկարվել նույն ֆիլմում (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Նա իսկական լեգենդ է, եւ շատերս նրա ֆիլմերը դիտելով ենք մեծացել։

- Հենց փոքր քայլերով էլ, սովորաբար, գնում են դեպի մեծ նպատակներ։

- Վաչեի հետ ծրագրեր ունենք մեր ուժերով էլ որեւէ բան ստեղծել: Երբ ժամանակը գա, այդ մասին կհայտնենք, դեռ շատ վաղ է: Բազմամշակութային նախագիծ կլինի, սովորաբար, իմ բոլոր ֆիլմերում հնարավորության չափով հայկական գիծը պահում եմ ու հույս ունեմ՝ այդպես էլ կշարունակվի։

19

- Իսկ ի՞նչ է լինում, երբ նկարահանման հրապարակում հանդիպում են հայ, ռուս, ամերիկացի դերասաններն ու ռեժիսորը։

- Ինձ համար ազգությունը կապ չունի, կարեւոր է, որ մարդը լավը, սիրով ու հումորով լինի: Եվ մեր բախտը բերել է՝ բոլորն էլ այդպիսին են: Միանգամից մտերմացանք ու մինչեւ հիմա էլ շատ ջերմ ընկերություն ենք անում Մարկի ու Յուրայի հետ, Վաչեին էլ չասեմ՝ առանց իրար էլ չենք կարողանում: «Անորա»-ի շնորհիվ ամենամեծ ձեռքբերումներիցս մեկն էլ այն է, որ Վաչեն հայտնվեց իմ կյանքում: Միշտ էլ Շոնի նկարահանած ֆիլմերի հրապարակում այդպիսի ընտանեկան ու ջերմ մթնոլորտ է տիրում. հնարավոր չէ միանալ նրա թիմին, եւ ուրիշ կերպ լինի: Մեր բախտը բերեց, որ բոլորն էլ աչքի են ընկնում իրենց մարդկային որակներով, ու առաջին իսկ օրվանից ամեն ինչ առանց խնդիրների է անցել:

- Յուրա Բորիսովը շնորհավորանքներ ստանալիս նշել է, որ իր համար կարեւորն այն է, որ խաղընկերներով հայտնվել են միմյանց կյանքում ու ճանաչել իրար: Ձեր Ինստագրամի հրապարակումներից էլ երեւում է, թե որքան մտերիմ եք ու հաճախ եք չորսով տեսազանգեր ունենում:

- Թեեւ բոլորս էլ աշխարհի տարբեր կողմերում զբաղված ենք մեր գործերով, բայց հնարավորության դեպքում իրար հետ ջերմ շփվում ենք, իսկ հանդիպելիս լավ ժամանակ ենք անցկացնում:

- «Օսկար»-ին մեկ ամսից էլ քիչ ժամանակ է մնացել, ինչպե՞ս եք տրամադրվում այդ օրվան եւ արդյո՞ք զբաղվում եք հագուստի ընտրությամբ:

- Դե, զգեստների ընտրությունը եւս առաջնային է, ու, իհարկե, սկսել ենք պատրաստվել,  «Օսկար»-ից բացի, այդ շաբաթ կարեւոր երկու արարողություն էլ կա, եւ ամեն մեկին պետք է տարբեր հագուստներով ներկայանալ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Սպասում եմ այդ օրվան եւ փորձելու եմ վայելել ամեն պահը: Շատ եմ ուզում Շոնին տեսնել արձանիկով, որովհետեւ իր ժամանակն եկել է ու արժանի է դրան: Բայց համարում եմ, որ առաջադրվելը, այն էլ՝ 6 անվանակարգում, արդեն իսկ մեծ հաղթանակ է:

19

- Կինոքննադատ Դիանա Մարտիրոսյանը մեզ հետ զրույցում նշել է, որ երբեք չէինք կարող պատկերացնել, որ հայերի մասնակցությամբ ֆիլմը կմասնակցի Կաննի կինոփառատոնին ու հաղթող կդառնա: Իսկ Դուք երբեւէ մտածե՞լ եք, որ Ձեր մասնակցությամբ ֆիլմը մի օր «Օսկար»-ի կառաջադրվի։

- Այսպիսի մեծ հաջողության հասնելու ձգտում ու ակնկալիք երբեք չեմ ունեցել: Նկարահանվել եմ Շոնի բոլոր ֆիլմերում, որոնք փառատոնային մեծ հաջողություններ են գրանցել, թեեւ կինոթատրոններում շատ գումարներ չեն հավաքել: 2009 թ.-ից միասին ամբողջ աշխարհով պտտվել ենք ու տարբեր կինոփառատոններում եղել, բայց, իհարկե, ոչ՝ «Օսկար»-ի մակարդակի: Մեր աշխատանքները միշտ էլ ուշադրության են արժանացել: Շոնը մեծ վարպետ է, երեւի, աշխարհում իր պես 5 հոգի հազիվ լինի, որ կինոյով է ապրում: Ու միշտ է այդպիսին եղել. 30 տարի առաջ, երբ ծանոթացանք, նույնն էր: Նրա համար ֆինանսական կամ նյութական կողմը կարեւոր չեն, առաջնայինը տաղանդն է: Ինձ բախտավոր եմ համարում, որ տեսել եմ, թե ինչպես է ֆիլմից ֆիլմ զարգանում եւ աճում: Եկել է Շոնի ժամանակն ու նա արժանի է ամենաբարձր մրցանակներին։

- Միասին Հայաստան ե՞րբ եք գալու։

- 2019-ին արդեն այցելել ենք, մինչ այդ ես եկել էի 2009-ին: Շոնը Հայաստանն այնքան էր հավանել, որ ուզում էր տեղափոխվել ու բնակվել այդտեղ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Շատ ենք ցանկանում ամռանը ես, Վաչեն ու Շոնը միասին գալ, բայց կախված է, թե ամեն ինչ ինչպես կդասավորվի:   

19

- Ձեր ու Շոնի ընկերությունն արդեն շա՜տ երկար է ձգվում, հավատարմության ու գործընկերության այդպիսի օրինակներ այդքան էլ շատ չեն հանդիպում: Ինչպե՞ս մտերմացաք ու սկսեցիք իրար հետ աշխատել:

- Հանդիպեցինք 30 տարի առաջ, երբ նա դեռ Նյու Յորքի համալսարանի ռեժիսորական բաժնում էր սովորում: Ապա մեր ընդհանուր ընկերը ֆիլմ էր նկարում, որի պրոդյուսերը Շոնն էր, ու ինձ հրավիրեց նկարահանվելու: Այդ աշխատանքը Շոնը հավանեց եւ 1996-ին ինձ փոքր դեր տվեց իր առաջին ֆիլմում, հետո խոստովանեց, որ իմ մասնակցությամբ տեսարանն իր ամենասիրելին էր: Հետագայում իր բոլոր ֆիլմերի սցենարները գրելիս ինձ էլ էր դեր հատկացնում: Ապա մոտ 2 տարի քննարկում էինք «Բրոդվեյի արքայազնը» նկարելու գաղափարը, մինչեւ մի օր հայտնեց. «Պատրաստ եմ, տեսախցիկ եմ գնել»: Ու այդպես ձմռան կեսին գնացինք ֆիլմը նկարահանելու: Իր առաջին շատ հաջողակ ֆիլմն է, որում բավական մեծ դեր ունեմ եւ էլի հայի եմ մարմանվորում։ Երբ Նյու Յորքում էր ապրում, ավելի մտերիմ էինք շփվում, 2012-ին տեղափոխվեց Լոս Անջելես, ու հաճախ հանդիպելը դժվար է, բայց էլի ջերմ հարաբերություններ ունենք, եւ ինձ համար թանկ է տարբեր գաղափարներով հետը կիսվելն ու միասին ստեղծագործելը: Իրոք շատ հատուկ հարաբերություններ ունենք:

- «Անորա»-ն էլ ձմռանն ու ցրտին եք նկարահանել, զգացվում է, թե որքան եք բոլորդ մրսում:  

- Սպասում էինք, որ Նյու Յորքում ձյուն կտեղա, բայց տաք ու արեւոտ ձմեռ ստացվեց, եւ վերջին տեսարանի ձյունն արհեստական է: Բայց օվկիանոսի մոտ նկարահանումների օրերին շատ ենք մրսել. երբ քամի է լինում, ցուրտն անտանելի է դառնում:

- Ֆիլմի ամենազավեշտալի տեսարաններից մեկին անդրադառնանք, երբ հայկական եկեղեցում կնունքի արարողությունը ստիպված կիսատ եք թողնում ու միանում առանձնատանը տիրող իրարանցմանը:

- Կուզեի մեկ ճշգրտում անել՝ ոմանք գրում են, թե ես քահանա եմ ու արարողությունը կիսատ եմ թողնում, մինչդեռ ես երեխայի կնունքի քավորն եմ: Ընդ որում՝ դա Նյու Յորքի այն նույն եկեղեցին է, որտեղ հենց այդ հագուստով 3 երեխա եմ կնքել, եւ տեսարանն էլ իմ կյանքից է, միայն մեկ տարբերությամբ, որ ինքս այն երբեք անավարտ չեմ թողել: Ֆիլմում, իհարկե, խորհուրդ տվեցի զավեշտալի տարբերակով նկարահանել:

19

- Հայաստանում էլ «Անորա»-ն սկսել են ցուցադրել, ու ֆիլմի մասին հակասական կարծիքներ եմ լսել՝ կա՛մ հավանում են, կա՛մ քննադատում: Մի մասն էլ դժգոհում է, թե հայի կարծրատիպային կերպար եք ցույց տվել:

- Մեր ֆիլմը հաստատ բոլորի համար չէ, իսկ այն, որ քննադատում են, շատ առողջ ու նորմալ է: Ուրախ եմ հակասական կարծիքների համար. բնական է, որ սիրողներ ու չհավանողներ կան: Իսկ հայերի կերպարներն, իմ կարծիքով, կյանքին մոտ են, հնարած ու սուտ չեն:

- Ձեզ համար առաջին հերթին ինչի՞ մասին է «Անորա»-ն:

- «Անորա»-ն սիրո մասին է, բայց այնպիսի սիրո, որը չեք տեսնի հոլիվուդյան ֆիլմերում: Մեզ մոտ ամեն ինչ ավելի իսկական է, հասարակ ու պարզ: Շատերին մեր ֆիլմի պատմությունը դուր չի գալիս, մյուսները, հակառակը, հենց դրա համար են այն սիրում:

- Ֆիլմը դիտելիս առաջին տպավորությունս այն էր, թե բոլորդ որքան բնական եք ու, ասես, չեք խաղում:

- (Ծիծաղում է,-հեղ.): Առաջին հերթին դերասաններին ասում եմ. «Եկեք չխաղանք, աշխատենք ապրել դրանով», եւ նկարահանման հրապարակում բոլորն էլ այդպես էին մտածում: Ես այդ ամենը Շոնից եմ սովորել, ու ինչպես բնական խաղով սկսեցինք ֆիլմը, այդպես էլ շարունակեցինք: Ուրախ եմ, որ այդպես եք կարծում, որովհետեւ նման տպավորություն էլ ուզում էինք թողնել:

- «Անորա»-ում սիրելի պահ ունե՞ք, որ առանձնահատուկ է Ձեզ համար։

- Ամբողջ «Անորա»-ն է ինձ համար սիրելի, բայց հատկապես ֆիլմի վերջաբանն է շատ հատուկ ու ազդեցիկ ստացվել։ Դատարանի տեսարանի ժամանակ նկարահանող խումբը տեսախցիկից այն կողմ այնքան էր ծիծաղում, չէին կարողանում իրենց զսպել, հետո հավաքվում էին, միացնում տեսախցիկներն ու նկարում: Նկարահանման շատ լավ օր ենք ունեցել, բայց մյուս օրերն էլ հոյակապ են անցել:  

19

- Կարեն, մինչեւ 18 տարեկանը Հայաստանում եք ապրել, հետո տեղափոխվել եք Նյու Յորք, ու այնպես է ստացվել, որ այս մասնագիտությունն է Ձեզ ընտրել, ոչ թե Դուք՝ իրեն:

- Էմիգրանտի կարգավիճակում շատ դժվար է քո տեղը գտնել, պետք է անես այն, ինչ կարող ես, որպեսզի գոյատեւես: Այս մասնագիտությամբ զբաղվելիս հոգուս շատ խորքում միշտ մի քաղցրություն էի զգում ու շնորհակալ էի, որ ամեն ինչ կարող էր այլ կերպ դասավորվել, մինչդեռ ես հայտնվել եմ այս ասպարեզում:

- Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիք, որ պետք է մեկնեք Միացյալ Նահանգներ:

- Բանակում ծառայելուց հետո եմ տեղափոխվել, զարմիկս լուրջ հիվանդ էր, իսկ նրա մայրիկի արտոնագրի ժամկետն ավարտվում էր, պետք էր մեկը տղայի կողքին լիներ ու խնամեր: Հայաստանում բժիշկները չկարողացան վիրահատել, ու ԱՄՆ-ում էր բուժվում: Այդպես էլ մնացինք ու էլ չվերադարձանք Հայաստան, այդ ժամանակ լրիվ միայնակ էինք ու ոչ մեկին չէինք ճանաչում:

- Ինչպիսի՞ն էր ԱՄՆ-ից ստացած առաջին տպավորությունն ու տարիների ընթացքում այդ երկիրը Ձեզ հարազատ դարձա՞վ։

- Հարազատ դառնալ չի կարող, մանավանդ, որ ամբողջ կյանքս Նյու Յորքում եմ անցկացրել։ Լոս Անջելեսում ամեն ինչ այլ է, հայկական համայնք ու դպրոց կա, իսկ այստեղ հայերենով չենք շփվում: ԱՄՆ-ն երբեք էլ իմ հայրենիքը չդարձավ, բայց մյուս կողմից էլ հայրենիքս կորցրի, որովհետեւ բոլոր հարազատներս եկան ինձ մոտ, ու այնտեղ էլ ոչ մեկին չունեմ: Մնացել եմ երկու երկրի միջակայքում, ինչը ոչ մեկին երբեք չեմ ցանկանա: Կարծում եմ, որ մարդիկ երջանիկ են այնտեղ, որտեղ ծնվում են, բայց իմ կյանքն էլ այսպես դասավորվեց՝ տունս, ընտանիքս ու չորս երեխաս այստեղ են։

- Ի՞նչ է Ձեզ մնացել Հայաստանից, որ թանկ է ու կարոտում եք:

- Հիշում եմ իմ հոյակապ մանկությունը, ծնողներս ուսուցիչներ էին, ու ամռանը մեկնում էինք Սեւ ծովի ափին հանգստանալու. տուն էինք վարձում ու այնտեղ մնում: Շատ երջանիկ ու սիրով լի մանկություն եմ ունեցել, որն անցկացրել եմ բարեկամներիս կողքին: Ջերմ ու անմոռանալի հիշողություններ ունեմ:

19

- Առաջին ֆիլմում նկարահանվելուց հետո դերասանի աշխատանքում ի՞նչը սկսեց այդքան գրավել, որ շարունակեցիք աշխատել:  

- Սկզբից ռեժիսոր ընկերներիս լավություն անելու եւ օգնելու համար էի նկարահանվում, փորձում էի ամեն կերպ օգտակար լինել նրանց: Բայց աստիճանաբար ամեն ինչ խորացավ ու «Բրոդվեյի արքայազն»-ից հետո «դերասանական վիրուս» կոչվածով վարակվեցի եւ ուզում էի էլի ու էլի նկարահանվել: Ազարտի նման մտնում է մեջդ ու հանգիստ չի տալիս: Դրանից հետո ռուս ռեժիսոր Անգելինա Նիկոնովայի հետ գրեցինք «Վելքըմ հոմ»-ի սցենարը, որի գլխավոր դերում եմ, ու այդպես ամեն ինչ շարունակվեց:  

- Իսկ մասնագիտական հմտություններ ու գիտելիքներ ինչպե՞ս ձեռք բերեցինք, սովորեցի՞ք, թե՞ փորձի հաշվին կուտակեցիք։

- Միայն փորձով, ցավոք, սովորելու ժամանակ այդպես էլ չեղավ, թեեւ շատ կուզեի: Ինքնուս մնացի (ծիծաղում է,-հեղ.):

- Նյու Յորքում այդքան էլ հեշտ չէ ընտանիք պահել ու անընդհատ քասթինգների գնալ։ Երբ ֆիլմերից կայուն եկամուտ չես ստանում, ստիպված այլ աշխատանքով էլ ես զբաղվում, Ձեր դեպքում ինչպե՞ս է:   

- Միշտ էլ աշխատել եմ, քանի որ ընտանիք պահելու համար պետք է որեւէ բանով զբաղվել: Շոնի հետ մեր բոլոր ֆիլմերն էլ փոքր բյուջեով անկախ աշխատանքներ են եղել, եւ այդ գումարով շատ բան անել չես կարող: Մեր ասպարեզում, երեւի, մարդկանց 90 %-ն այդպես է ապրում`պետք է մի բան անես, որ գոյատեւես ու կարողանաս շարունակել դերեր փնտրել։ Միայն այդպես է հնարավոր որեւէ բարձունքի հասնել։

19

- Իսկ ինչպիսի՞ ֆիլմեր եք սիրում դիտել:

- Բոլոր ժամանակների իմ ամենասիրելի ֆիլմը «Միմինո»-ն է, խորհրդային շրջանի էլի գլուխգործոցներ կան, առանց որոնց ապրել չի լինի, օրինակ՝ «Մոսկվան արցունքներին չի հավատում» ֆիլմը: Ամեն ինչ հիանալի է՝ դերասանների խաղը, պատմությունը, մատուցման ձեւը, բազում անգամներ նայել եմ ֆիլմը, բայց ամեն անգամ փշաքաղվում եմ, հուզվում, ծիծաղում՝ այն բոլոր ժամանակների համար է: Ամերիկյան սիրելի ֆիլմեր էլ ունեմ՝ «Ֆորեսթ Գամփ», «Մեկ անգամ Ամերիկայում», «Կնքահայրը» ֆիլմի մասին չասեմ, այն առանձին պատմություն է, ու չես էլ կարող համեմատել որեւէ ֆիլմի հետ:

- Ձեր սիրելի դերասանը Ֆրունզիկ Մկրտչյանն է, ինչո՞ւմ է նրա բացառիկությունը, որ մինչեւ հիմա էլ գրավում է իր էներգիայով ու բնականությամբ:  

- Առաջին հերթին իր ազնվությամբ. անհատականություն ուներ եւ ինչ էլ արել է, շատ անկեղծ է ստացվել: Նրա դերերը նայելիս չես հասկանում, թե որտեղ է խաղը, որտեղ իրականությունը: Դերասանի համար ազնիվ ու անկեղծ լինելը շատ կարեւոր է, նա պետք է կարողանա տեսախցիկի առաջ հնարավորինս թուլացած լինել, իսկ Ֆրունզիկն այդ առումով ամենահանճարեղ մասնագետներից մեկն է աշխարհում։

- Որպես դերասան՝ ինչո՞վ եք առանձնահատուկ հպարտանանում ու ինչի՞ եք ձգտելու հետագայում:

- Որոշել եմ, որ մեծանամ, դերասան եմ դառնալու, եւ վերջապես դարձել եմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Ուզում եմ հետագայում ստեղծագործական ընթացքին հնարավորինս շատ մասնակցել: «Անորա»-ի շնորհիվ մեզ շատ ուժեղ ենք զգում, գոհ, ուրախ եւ հպարտ առաջ ենք գնում, տեսնենք՝ մինչեւ ուր կհասնենք:

- Ֆիլմը շատերիդ համար ցատկահարթակ էր ու նոր մարտահրավերների հասնելու հնարավորություն:

- Իսկապես այդպես է: Այն հնարավորություն է ստեղծում, որ մյուս քայլերիդ ավելի հեշտ կարողանաս հասնել: Օրինակ՝ նախկինում դերեր ստանալու համար պետք էր քասթինգների գնալ եւ մերժումներ ստանալ, իսկ հիմա «Անորա»-ն դիտելուց հետո իրենք են դերեր առաջարկում:    

19

- Ձեր պատմությունն ինձ նրանով է դուր գալիս, որ այլեւս հոլիվուդյան աստղերի կայացման օրինակների կարիք չունենք, մենք ունենք Ձեզ՝ մի մարդու, որն անգամ չի էլ երազել որպես դերասան մեծ բարձունքների հասնել, բայց կարողացել է իր մասին խոսելու առիթներ տալ ու ճանաչում ձեռք բերել:  

- Այս ֆիլմն անտեսանելի ու չշոշափվող կամուրջ կառուցեց, որ մարդիկ Վաչեի, Յուրայի, ինչո՞ւ չէ, նաեւ իմ օրինակով տեսնեն՝ ամեն ինչ էլ հնարավոր է: Հասկանան, եթե նրանց դեպքում ստացվել է, մենք էլ կկարողանանք: Կցանկանան կրթություն ստանալ, լեզուներ սովորել, առաջ գնալ, չհանձնվել, ինչն ամենակարեւորն է, որովհետեւ այս ասպարեզում բացասականն ու մերժումները շատ են: Բայց դա մասնագիտության մի մասն է, անհրաժեշտ է հաղթահարել, որպեսզի կյանքիդ հաջորդ փուլը գա:  

- Շնորհակալություն այդ հավատը տալու եւ անհնարինի մասին պատկերացումները փոխելու համար:

- Ուզում եմ՝ ներկա հայ սերունդը հարցերին հենց այս կերպ մոտենա, որ անհնարին ոչինչ չկա, իսկ երբ իսկապես որեւէ բանի հասնելու ցանկություն ունես, աշխարհում ոչինչ չի կարող խանգարել քեզ:

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի/Bravo.am/
Լուսանկարները՝ Getty Images, imdb.com, անձնական արխիվ