«Առաջին իսկ օրից սիրել եմ քեզ». Արաքսյա Մելիքյանի եւ Արմեն Քուշկյանի սադրիչ հարցերով ու ազնիվ զրույցը

Գաբրիել Սունդուկյանի անան ազգային ակադեմիական թատրոնի դերասաններ Արմեն Քուշկյանն ու Արաքսյա Մելիքյանը միմյանց հետ զրուցել են BRAVO.am-ի նոր շարքի համար: Շատ հետաքրքիր զրուցակիցներ են, լավ հարցեր են տալիս ու ողջ կյանքի ընկերներ են:

Արմեն. Ի՞նչխ ես, ինձ հարց չունե՞ս:

Արաքսյա. Հենց ունենում եմ, անմիջապես կուլիսներում շփվում ենք, ինչին էլ մարդիկ սուր են արձագանքում՝ թե ինչու ենք այսքան բլբլում: Մինչդեռ չգիտեն, որ Շեքսպիրից մինչեւ Հրանտ Մաթեւոսյան՝ բոլորի ոսկորները լվում ենք: Միշտ երազում ենք, թե ինչեր կարելի է խաղալ ու բեմադրել: Դու արդեն երկուսի փորձն էլ ունես: Ինստիտուտում նախաքննական ներկայացումներն էի նայում ու մտածեցի, որ ես էլ կարող եմ բեմադրել: Ինչի՞ց եմ վախենում:

Արմեն. Մինչ մենք մտածում ենք, երազում, քննարկում, մարդիկ վերցնում ու անում են: Հալալ է նրանց:

Արաքսյա. Լավ էլի, Արմեն, մարդ մի քիչ իր տեղը պետք է իմանա: Չնայած՝ այս աշխարհում ոչ մեկն իր տեղը չգիտի: 

19

Արմեն. Խեղճ Հասմիկը լսելու է այս ամբողջը, որ հասկանա՝ ինչը գրել (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Քանի որ հիանալի առիթ է, իսկ ես սիրում եմ փոքր-ինչ սադրել ու անկյունները սրել, պետք է հարցնեմ: Երբ ընդունվեցի Սունդուկյան ու զանգվածային տեսարաններում էի խաղում, դու եւ Լուսինե Կոստանյանը թատրոնի խաղացանկի անուններն էիք եւ իմ սիրելի դերասանուհիները: Անցան տարիներ, ու հարց է ծագում՝ հիմա ո՞ւր եք: Լուսինեն երկար ժամանակով դուրս եկավ թատրոնից, դու էլ երեխաներ ունեցար, բայց դադարները կարճ էին: Ո՞ւր է այն Արաքսյա Մելիքյանը, որը թատրոնի առաջատար դերասանուհին էր:

Արաքսյա. Նաեւ ուրիշ թատրոններում (ծիծաղում է,-հեղ.): Որտեղ ներկայությունս պետք է, այնտեղ էլ խաղում եմ: 

Արմեն. Նորմալ չէ, երբ թռիչք ունեցող դերասանները կորչում են առանց բողոքի, առանց պայքարի: Համակերպվում են:

Արաքսյա. Ո՞վ ասաց, որ չեմ բողոքել:

Արմեն. Ո՞ւր է արդյունքը:

Արաքսյա. Գնայի՞: 

Արմեն. Չարացա՞ծ չես:

Արաքսյա. Ոչ, բայց չարացած եղել եմ: 

Արմեն. Հաշտվե՞լ ես:

Արաքսյա. Չեմ հաշտվել, բայց իմ գործը կանեմ այնքան, մինչեւ իմը գա ու հասնի: Հաջողությունն ինչ-որ տեղ ինձ է սպասում, ուղղակի պետք է պատրաստ լինեմ ընդունել այն: 

Արմեն. Ես էլ փորձում եմ ինքս ինձ գտնել, չեմ կարողանում:

Արաքսյա. Դե, դուրս արի:

Արմեն. Չեմ գա (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Ես քեզ այս հարցը տալիս եմ, որ ինքս գտնեմ պատասխանները:

Արաքսյա. Դու քեզ համար ես աշխատում, ես էլ՝ ինձ: Գուցե ժամանակներն են փոխվել:

Արմեն. Ժամանակները հաստատ փոխվել են, բայց խնդիրն այն է, որ հասկանում ես՝ մի ամբողջ կյանք ապրեցիր՝ սխալ բանի մասին երազելով: Իմ մասին եմ ասում:

19

Արաքսյա. Փոքր տարիքում ուզում էի այնպիսի դերասանուհի լինել, ինչպես լսել էի Հրաչյա Ներսիսյանի կամ Ֆրունզիկ Մկրտչյանի մասին, որոնց Աբովյան փողոցով քայլելիս ամեն քայլափոխի մարդիկ գրկում էին ու հրավիրում տարբեր տեղեր: Հիմա օրեր են լինում, ես այդպիսի մի քանի մետր ունենում եմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.), իսկ ավելին ինձ պետք չէ:  

Արմեն. Հիմա միտում կա, որ գրքեր կամ մադկանց են ընտրում, արի մենք էլ դերերիցդ ընտրություն կատարենք: Ռուզա՞ն, թե՞ Գռուշա:

Արաքսյա. Գռուշա:

Արմեն. Գռուշա՞, թե՞ Մարգարիտ:

Արաքսյա. Գռուշա: 

Արմեն. Գռուշա՞, թե Մայր Հայաստան: 

Արաքսյա. Մայր Հայաստան:

Արմեն. Մայր Հայաստա՞ն, թե «Շղթա»-ի կերպարդ:

Արաքսյա. Այդ դերը շատ լավն է, բայց միայն իմը չէ: Սիրում եմ Աննային, բայց նաեւ՝ վախենում: Այնպես որ՝ Հայաստանը:

Արմեն. Կա՞ ինչ-որ դեր, որի անունը չտվեցի:

Արաքսյա. Ռոզին:

Արմեն.  Ռոզի՞, թե՞ Մայր Հայաստան:

Արաքսյա. Ռոզի, շատ եմ սիրում իրեն ու միշտ խղճում եմ: Այսինքն՝ լավագույն դերերիցս մնաց Ռոզի՞ն:

Արմեն. Լավագույնի մասին չէ խոսքը, այլ զգայականի, որի հետ ավելի շատ ես կապվել:

Արաքսյա. Բա քո դերերի՞ց:

Արմեն. Դե, դու էլ գիտես, որ միանշանակ Սասունցի Դավթին է հաղթում: Այն իմ լավագույն դերակատարումն է:

19

Արաքսյա. Առաջինը շատ եմ հավանել քո «Ապուշը»: Այն եկավ ու ջարդեց մեր քյարթ դերակատարումները, հիմա լավագույնդ Դավիթն է, մնացածը դեռ մեջտեղում են: Իսկ ինչո՞ւ մի օր ասացիր, որ գուցե դա քո վերջին լավագույն դերն է:

Արմեն. Որովհետեւ այս պահին չգիտեմ՝ դրանից ավելի ինչ պիտի անեմ:

Արաքսյա. Հանձնվե՞լ ես:

Արմեն. Չեմ հանձնվել, ուղղակի տրվել եմ 100 տոկոսով: Արդեն մտածում եմ նոր մոնոներկայացում խաղալու մասին: 

Արաքսյա. Իսկ ինչո՞ւ ես միշտ մոնո խաղում:

Արմեն. Լավ հարց է: Մոնոների մեջ ընկա, որովհետեւ վաղուց ինձ նորմալ դերեր չէին առաջարկում: Մոնոներկայացումը հնարավորություն է տալիս խաղալ այն, ինչ ես եմ ուզում, եւ չսպասել, որ ամեն ինչ կբաժանեն, տակի մնացածն էլ ինձ բաժին կհանեն: Մոնոյում հանգիստ ընտրում եմ այն, ինչ ուզում եմ, ու այն ռեժիսորի հետ եմ աշխատում, ով իր ուշադրությունը կենտրոնացնում է ինձ վրա:

Արաքսյա. Եսասե՞ր ես:

Արմեն. Շատ:

Արաքսյա. Գիտեմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արմեն. Մոնոն սովորական ներկայացումից շատ ավելի դժվար է, իսկ ես բարդություններ սիրում եմ, մեռնում եմ դրանց համար: Բայց ողջ ընթացքում ուղեղումդ 100 տոկոսանոց մաթեմատիկական հաշվարկ է: Խաղընկերը սխալի դեպքում օգնում է, ինքդ էլ գիտես: Իսկ երբ մենակ ես, 1 սմ այլ կողմ քայլ անելու դեպքում ողջ պատկերը քանդվում է: 

Արաքսյա. Իսկ չե՞ս մտածում, որ մենակ խաղալով կոնֆլիկտային ես դառնում եւ մարդկանց հետ էլ չես կարողանում շփվել:

Արմեն. Այնպես չէ, որ առաջ կարողանում էի (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արաքսյա. Բայց թատրոնը մարդկանց հետ շփվելու արվեստ է: Դու մենակ ծանրաձող բարձրացնող ես, ֆուտբոլ խաղալ չես կարող: 

Արմեն. Այս վերջերս նկատեցի, որ դուք էիք իրավիճակը սրում: 

19

Արաքսյա. Դու չէիր տեսնում, թե ինքդ ինչ էիր անում: Եթե քեզ չսիրեինք, տարաձայնություն կունենայինք, ու այդ գործը չէինք խաղա: Ուղղակի այդ խմբում բոլորս քեզ սիրում ենք, դրա համար էլ հասկանում էինք, որ դիտողություն անելու տոնդ ներկայացմանն է վերաբերում: Բայց միշտ չէ, որ այդ առումով բախտդ կբերի:  

Արմեն. Եթե մարդը չունի այնքան իմաստնություն ու ուղեղ, որ հասկանա՝ խոսքը գործի մասին է, նրա հետ ճանապարհ չունեմ անցնելու: Պիտի սրտիս նայեն, ոչ թե դեմքիս կամ ձայնիս: Սովորաբար, մարդկանց մոտ վատն եմ ներկայանում, որպեսզի տեսնեմ՝ քթածակ ունեն, թե ականջով են լսում: Դու ինձ ինչի՞ ես սիրում:

Արաքսյա. Առաջին իսկ օրից սիրել եմ ու ասում էի. «Վահե Սուրենիչ, ուզում եմ իր հետ խաղալ»:   

Արմեն. Ի՞նչն է իմ մեջ քեզ դուր գալիս ու դուր չի գալիս: 

Արաքսյա. Սիրում եմ անդադար ստեղծագործելու քո կարողությունը, վատ վիճակից դրականը հանելու հատկությունը, թե որքան ես սիրում ընտանիքդ ու դողում նրա համար: Նյարդայնացնում է, որ ուզածիդ չհասնելու դեպքում 12 տարեկան երեխայի պես քմահաճ ես դառնում (Արմենը ծիծաղում է,-հեղ.): Մտածում եմ՝ հանուն ինչի՞ տանեմ այդ ամենը, բայց հասկանում եմ՝ հանուն ընկերության: Եղել է, որ քեզ նեղացրել եմ ու ասել. «Արմ, կներես, մի քիչ չափն անցա», ու մեկ էլ զգացել եմ, որ դրա մասին ընդհանրապես չես մտածել: 

Արմեն. Ամեն ինչի հիմքում մարդու հանդեպ սերն է: Երբ սիրում ես, ներում ես ու շատ բաներ անտեսում: Երբ ինքս սիրում եմ, դա շատ երկար է տեւում, բայց մի ապուշ կողմ ունեմ. սկսում եմ մարդկանց չսիրել, երբ իրենք իրենց հանդեպ են վատ վարվում: Իսկ երեխայի հետ կապված՝ նույնիսկ տարիքը ճիշտ ասացիր. ինձ միշտ 12 տարեկան եմ զգում (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

19

Արաքսյա. Մեկ էլ գիտե՞ս՝ ինչը չեմ սիրում, Արմ, որ չես աշխատում քո բնավորության վրա: Չեմ ասում՝ շողոքորթել սովորես կամ տականքություններ անես: Այդպիսին չես: Ինքս այդ իմաստնությանը կամաց եմ հասել. ասում են՝ մի կռվիր, ու գետը կբերի քո թշնամիներին կանցկացնի: Հանգիստ գետի կողքին նստած գործ եմ անում, դու էլ կարող ես մի քիչ խորագետ լինել: Քո տվյալներն այնպիսին են, որ կարող ես շատ ուժեղ ու լավ առաջնորդ դառնալ, բայց մի կտրուկ խոսքիդ պատճառով մարդիկ շփոթվում են: Հազար անգամ եմ ասել, որ պիտի լուռ մնաս:

Արմեն. Գիտեմ՝ ինչ նկատի ունես, բայց չեմ կարող. կպայթեմ, կտրաքեմ: Այստեղ էլ այդ երեխայի պահը կա, որ պիտի ասեմ ու դատարկվեմ (ծիծաղում է,-հեղ.): Եթե մարդուն չեմ սիրում, բոլորը դա զգում են:

Արաքսյա. Քո դեմքի արտահայտությունից մենք արդեն ամեն ինչ հասկանում ենք:

Արմեն. Իսկ ես սիրում եմ քո դրական էներգետիկան եւ իշու պես աշխատելու ուժը:

Արաքսյա. Դու էլ ես այդպիսին. երկու աշխատասեր էշ ենք (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արմեն. Սիրում եմ քո հասնելու ունակությունը. մամային բնորոշ սրտացավություն կա մեջդ: 

Արաքսյա. Ինչքան փախչում եմ մամայությունից, չի ստացվում: 

Արմեն. Բայց չեմ սիրում կտրուկ քայլերի չգնալդ: Ասում են՝ փոխեք ձեր սովորությունները, ու ձեր կյանքը կփոխվի: Ընդամենը մի քայլ այս կողմ ես դնում, ու փոփոխություններն իրար հաջորդում են: Ի դեպ, այսօր մարզվելու փաթեթ եմ վերցրել:

Արաքսյա. Սփիննինգի (հեծանվավազք) կգաս. 40 րոպե, ու ծեծած շան պես դուրս ես գալիս: Միայն դա եմ հասցնում անել ու անընդհատ դրսում քայլում եմ: Երկուսս էլ զգում ենք, որ գիրացել ենք, իրար վարակում ենք ու մարզվում: Եթե անգամ լցվել եմ, դու ինձ այդ մասին վիրավորելով չես ասում, ինչը շատ եմ սիրում, բայց զգուշացնում ես. «Այդպես էլ եմ քեզ սիրում, բայց քեզ տեր եղիր, դերասանուհի ես»: Իսկ մեր ասպարեզում շատ մարդիկ կան, ովքեր գիտեն, որ դրանից նեղվում եմ ու իմ դեմ են օգտագործում:

Արմեն. Իսկ անցա՞վ մայրիկների դերեր չխաղալու ցանկությունդ: 

Արաքսյա. Արդեն հանգիստ խաղում եմ: Միքայել Աթասունցը նոր գործ է անում, քեզ նույնպես զանգելու է: Ինձ աղջկա դեր է տալու, բայց մայրիկի էլ դեմ չեմ մարմնավորել:

19

Արմեն. Վերջերս մտածում էի, որ հասուն տարիքի դերերն ավելի լավն են ու ավելի մեծ ողբերգություն ունեն:

Արաքսյա. Բայց քո դեպքում էլ այդպիսի շրջան կար, ասում էիր. «Խի ես ծե՞ր եմ երեւում»:

Արմեն. «Հայաթ փրոջեքթը» հրավիրել էր հայրիկի դեր խաղալու տեսահոլովակում, եւ հասկացա, որ վերջ: 

Արաքսյա. Վերջը չէ. մենք այն ճկուն տարիքում ենք, որ երկուսն էլ կարող ենք խաղալ:

Արմեն. Ալիսա Ֆրեյնդլիխն ասում է. «Ցավն այն չէ, որ ծերանում ես, այլ այն, որ ջահելությունը չի գնում»: Մի վտանգավոր բան էլ կա, որ էլի վերջերս լսեցի. եթե չես ուզում ծերանալ, պիտի կարողանաս քո տարիքի ու ժամանակի հետ քայլել: Երբ 50-ում քեզ 30 տարեկանի տեղ ես դնում, ուրեմն՝ ակնհայտորեն ծեր ես: 

Արաքսյա. Դրա համար կողքիս դու ու այլ մարդիկ կան, ովքեր ինձ այդ մասին կասեն: Երկուսս էլ ամեն անգամ «Պատվի համար»-ում ազնվորեն չե՞նք ասում, որ արդեն վերջն է: Իրար չենք խաբում. գիտենք, որ մեծ եք այդ դերերի համար, զգայական ու էմոցիոնալ առումով արդեն ուրիշ տեղում ենք, ու այդ թրթիռներն էլ չկան: Մի անգամ Վարդուհի Վարդերեսյանը բեմում կռիվ էր տալիս, որ դեռ երիտասարդ է, հիշում եմ՝ կուլիսներում աղոթք արեցի. «Աստված ջան, կարող է մեծանամ ու չհասկանամ, բայց խնդրում եմ՝ միտքս արթուն պահիր, որ այդ օրը չընկնեմ»: Մի երկու անգամ զգացել եմ տարիքային անցումները, եւ ովքեր ինձ համարձակ կերպով մայրիկների դերեր տվեցին, հետո նրանց շնորհակալ էի: Հիմա այդ ամենի հետ շատ հաշտ եմ: Երեկ կարճամետրաժ կինոյում քեզնից էլ բարձրահասակ տղայի մամայի դերում էի ու ինձ անհարմար չզգացի, բայց մի 5 տարի առաջ այդպես չէր լինի: Ժամանակի ընթացքում է ամեն ինչ իր տեղն ընկնում: Դա նաեւ ուշադրության պակասից է, բայց երբ զգում ես, որ գնահատված ես, էլ այդ ամենին ուշադրություն չես դարձնում: 

19

Արմեն. Չհասկացա, թե ինչ նկատի ունես:

Արաքսյա. Ջահել ես լինում, քեզ թվում է՝ դրա համար են սիրում, վախենում ես, որ երիտասարդությունդ կանցնի, ու քեզ էլ չեն սիրի, մեկ էլ տեսնում ես՝ 40-ում էլ են սիրում: Ու հասկանում ես՝ կարեւորը թվերի մեջ չէ, այլ աչքերի ու էներգիայի:

Արմեն. Ես պարբերաբար տարիքային ճգնաժամերի մեջ լողում եմ: Սկսել եմ էլ ինձ չընկալել: Շատ եմ սպիտակել: Ծեր եմ:

Արաքսյա. Ծեր չես: 

Արմեն. Վերջերս սկսել են «պարոն Քուշկյան» ասել, մի արեք այդպես (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արաքսյա. Ինձ էլ՝ Արաքս տյոտյա: Արմ, կարծում եմ՝ արվեստը մեզ փրկում է. մեր էներգիան էլ է ուրիշ ձեւ աշխատում: 

Արմեն. Ինձ երեխաների հետ աշխատելն է օգնում:

Արաքսյա. Եթե դու հաշվապահ աշխատեիր, հաստատ արդեն փոր կունենայիր, մազերդ էլ թափված կլինեին: Հասկացել եմ, որ մեր մասնագիտությունը մեր փրկությունն է: Իսկ կուզեի՞ր թատրոնի տնօրեն կամ գեղարվեստական ղեկավար լինել:

19

Արմեն. Տնօրեն միանշանակ չէի ցանկանա լինել, իսկ բեմադրելու ցանկությունը վերջերս շատ մեծ է: Գեղարվեստական ղեկավարի դերում բռնապետ կլինեի. ամեն ինչում հստակություն եմ սիրում: Դա հասկացա, երբ սկսեցի մեր դերասանների հետ աշխատել Ամանորի ներկայացման վրա: Խեղճերից արյուն էի վերցնում: 

Արաքսյա. Բայց գուցե դա լավ է: Ռուսական արտահայտություն կա՝ «Ծառայում եմ թատրոնին»: 

Արմեն. Մինչ օրս հայկական թատրոնը դերասանների մեծամտության մասին է: Մեկ-մեկ ասում են՝ այսքան դեր եմ խաղացել, երկար տարիներ թատրոնում եմ աշխատում: Ոչ կյանք ես փրկել, խաղացածդ դերերից ո՞րն է լավը եղել, ի՞նչ իմանամ՝ դրանից հետո ո՞վ է գնացել ու կախվել, կամ ո՞վ այլեւս թատրոն չեկավ: Ներկայացնում են այնպես, կարծես կյանք են տվել այս ազգի համար, բա բժիշկներն ի՞նչ ասեն: Երկու ամիս աշխատավարձ չտան, թատրոնի դուռը չեն էլ բացի: Ատում եմ այդ վերաբերմունքը: Արաքս, թատրոնը քո տո՞ւնն է, իսկ դերերդ՝ երեխանե՞րդ:

Արաքսյա. Իհարկե, երեխաներս չեն, դա էր մնացել պակաս, բայց իմ դերերը ես եմ:

Արմեն. Ապրես: Քո մասին են, դու ես:

Արաքսյա. Նույնիսկ ամենաչսիրելի դերերս, որոնք զզվելով եմ խաղում, մեկ է՝ էլի ես եմ, ինչ-որ տեղից դուրս եկած իմ գույներից են: 

Արմեն. Վերջերս ինձ համար թույն բան եմ գտել: Ամեն մարդու մեջ կան ալտեր էգոներ, որոնք ասես քո տնային շները լինեն, ու նրանց պետք է զբոսանքի տանել: Երբ դուրս չես հանում, տանն են կեղտոտում (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Հիմա թատրոնը լավագույն տեղն է իմ ալտեր էգոները ման տալու համար, այլապես ինձ կուտեն: Դրա համար էլ երբեք ուրիշ մասնագիտություն չէի ընտրի: 

Արաքսյա. Շատ լավ վերլուծեցիր: Համամիտ չեմ, երբ ասում են՝ դերասանները համարձակ են: Հակառակը՝ շատ բարդույթավորված են, իրական կյանքում շատ դժվար են արտահայտվում ու հարթակ ունեն, որտեղ կարող են իրենց չիրացված կերպարները դուրս հանել: Դպրոցում համարձակ չեմ եղել, բայց արի ու տես՝ 800 հոգու առաջ կանգնում եմ, շունչս էլ չի կտրվում, ադրենալինով ասելիքս տեղ եմ հասցնում: Բա դա հենց կյանքում չստացվածն է: Մեզ ցույց ենք տալիս ու ասում. «Սիրեք մեզ, ծափ տվեք, պուպուշ ենք: Սա էլ կարող եմ խաղալ, սա էլ կարող եմ անել, նայիր՝ ինչ լավն եմ, տես, քեզ կլացացնեմ կամ կծիծաղեցնեմ»: Չսիրված երեխաների կույտ է (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արմեն. Լավ ասացիր՝ չսիրված երեխաների կույտ: Ընդհանրապես թատրոնն առողջ մարդու տեղ չէ: 

Արաքսյա. Ժամանակին ինկվիզիտորները ճիշտ են արել, որ վառել են (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Միասին բազում ծրագրեր ունենք, ու տա Աստված, որ կամաց-կամաց իրականացնենք: Երկուսս էլ շատ ենք ուզում միասին խաղալ ու ոչինչ չենք ձեռնարկում, բայց հանգամանքները մեզ բերում են ու միացնում: Այս անգամ էլ նախաձեռնությունը թողնում եմ քեզ, դու ես տղամարդը, կգամ ու խելոք կխաղամ: 

19

Արմեն. Վերջինը «Կարլ Մարքս»-ում ամուսիններ ենք խաղացել: Առաջին պատկերում ինքն իմ կինն է, ես՝ ամուսինը, երրորդում՝ ինքն իմ հայրը, ես՝ իր աղջիկը, վերջում էլ՝ ես իր մաման եմ, ինքն՝ իմ աղջիկը:

Արաքսյա. Շատ հետաքրքիր գործ է, ավելի լայն մտածողություն էր պետք, քննադատության շատ ենթարկվեց, բայց սիրում եմ նման փորձարկումները: Մի գործ կա, որ Արմենն իր երեխաների հետ արել է, ու շատ եմ հավանել, դրա համար ասացի. «Արմեն, պիտի իրար հետ խաղանք, դու բիձեն լինես, ես՝ պառավը»: Այդ պառավին ամեն օր եմ տեսնում, անգամ գիտեմ՝ ում եմ խաղալու: Տեղի խնդիր չունենք, մեր թատրոնն էլ է բաց ու փոքր բեմը կտրամադրի, նույնիսկ՝ մեծը: Արմենին գովեմ, միշտ սիրով եմ գնում իր երեխաների ներկայացումները նայելու, հավանում եմ իր մտքերը, ժամանակն է, որ ինստիտուտում էլ սովորեցնի: Երեխաների հետ աշխատելը շատ օգնեց, որ բացվես, սկզբում գողանում էիր: 

Արմեն. Գիտեմ: Իմ առաջին բեմադրությունները Վահե Շահվերդյանից ու Վահան Բադալյանից էին գողացված, մի անգամ էլ «Երջանիկ արքայազնն» արեցի ու մտածեցի՝ այստեղ միայն մի բան եմ գողացել, մնացածն իմն է (ծիծաղում ենք,-հեղ.): 

Արաքսյա. Բայց քո առավելությունն այն է, որ դրա մասին չես ամաչում խոսել: Իսկ այսօր հայտնի ռեժիսորները տեսարաններ են վերցնում ու համոզում, որ իրենք են մտածել: Ես էլ, որպես դերասանուհի, խաղալու որոշ կերպեր հավանել եմ ու ինչ-որ մեկից գողացել, բայց արդեն վաղուց ինքս եմ վարում-ցանում: 

Արմեն. Դա հենման կետն է:

19

Արաքսյա. Մոռացա ասեմ, որ Արմենը շոպոհոլիկ է. խելագարի պես հագուստ է առնում ու այնքան, որ գնապիտակներով մնում են, չի էլ հասցնում հագնել: Դրա փոխարեն կարող էր մեծ տուն գնել: Հյուրախաղերի գնալիս ինձ էլ է հագցնում: «Դու սա հագիր, սա քեզ կսազի»,- ասում է: Այդպես ստիպեց մի երկու բան առնել, բայց հետո հասկացա, որ իսկապես լավն են:

Արմեն. Չհագած այնքան պիջակ ունեմ: Կուզեի զգեստների ձեւավորմամբ զբաղվել:

Արաքսյա. Իսկ ես կերպար չեմ կարող հավաքել, բայց ուշքս գնում է կարելու համար: Մինչեւ հիմա բեմական զգեստիս հետ որեւէ բան լինելու դեպքում ես եմ վերականգնում՝ կոճակ կարում, ձեւափոխում, արդուկում: Մեկ էլ շատ կուզեի կինոյում զգեստների ձեւավորմամբ զբաղվել, տանել, բերել, հագցնել: Վերջերս էլ ծաղիկներ եմ աճեցնում՝ տնկում եմ, ամանը փոխում, նորը պատվիրում, մշակում, խնամում: Աչքիս ծերանում եմ (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Այդ ամենից շատ էներգիա եմ ստանում: 

Արմեն. Ասեմ, թե ինչու եմ շոպոհոլիկ. 10-րդ դասարանում հորս հոլիդեյ տաբատն էի հագնում, որը վաղուց մոդայից դուրս էր եկել: Այդ տարիներին շատ վատ էինք ապրում. տաբատն անընդհատ լվանում էին, չորացնում, ու ես հագնում էի, այդպես էլ ինձ վրա պատռվեց: 

19

Արաքսյա. Ես էլ մամայիս շորերն էի ձեւափոխում: Ա՜խ, ձեւափոխում: Փաստորեն դրա համար եմ սիրում այդ ամենը, նոր բացահայտեցի: Արմենը հագուստի առումով այնքան է աջ ու ձախ կծում, որ թատրոնում մեկը ոճային զգեստ կրելիս նրան է ներկայանում (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

Արմեն. Այնպես չէ, որ լավ եմ համադրում, կարող եմ գործից ուշանալ, քանի որ այդպես էլ չհասկացա, թե տաբատն ինչ շապիկի հետ հագնել: 

Արաքսյա.Արմենը շատ վատ է ավտոմեքենա վարում, բացառիկ վատ վարորդ է, անջատված: Ի դեպ, իր դերերից մեկը ստացել է վատ կայանելու պատճառով: Ռեժիսորը տեսել է, թե  ոնց է գնում-գալիս, մտածել է. «Իմ կերպարն է»: 

Զրույցը՝ Հասմիկ Բաբայանի
Լուսանկարները՝ Ագապե Գրիգորյանի
BRAVO.am